Γιατί το μυθιστόρημα δεν είναι ένα ήρεμο ποταμάκι που απλώς ρέει ατάραχο. Το μυθιστόρημα, και ιδίως το ιστορικό, έχει ζώσα πνοή και όπως ο χορευτής, έτσι κι αυτό δημιουργεί κυματισμούς, στροβιλίζεται, κάνει ελιγμούς και με την ορμή που διαθέτει προκαλεί ποικίλες συναισθηματικές διακυμάνσεις, που κάποτε δυσκολεύεσαι να ακολουθήσεις. Συνάμα, είναι μια δραματική αναπαράσταση της ζωής σε μια αυστηρά οριοθετημένη ιστορική εποχή, που προσωπικά ως δημιουργός όφειλα να ακολουθήσω, έχοντας στον νου μου αφενός να διαφυλάξω την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων, όσο σκληρά κι αν ήταν την περίοδο του Μεγάλου Πολέμου και της Γενοκτονίας, και αφετέρου να σεβαστώ τη μυθιστορηματική γραφή.

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: η τεχνολογία είναι το μέσο, δεν είναι αυτοσκοπός, και ως τέτοιο χρησιμοποιείται με τον τρόπο, την έννοια και τον σκοπό που κάθε φορά εμείς ορίζουμε.

Η συγγραφέας των 300.000 αντιτύπων μάς παρουσιάζει το νέο της μυθιστόρημα, που καταγράφει τα πρώτα σκιρτήματα αντίστασης των γυναικών σε μια ασφυκτικά πατριαρχική επαρχιακή κοινωνία, όπου ο λόγος του άντρα είναι ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ

Τα παιδιά, έχοντας έμφυτη την ανάγκη για εξερεύνηση, από αρκετά νωρίς ανακαλύπτουν το σώμα τους και βρίσκονται σε μια διαδικασία διαρκούς αναζήτησης και ραγδαίας ανάπτυξης τόσο σε βιολογικό και γνωστικό επίπεδο όσο και σε συναισθηματικό και κοινωνικό. Μέσα σε αυτή την εξελικτική διαδικασία λαμβάνει χώρα και η ψυχοσεξουαλική τους ανάπτυξη, όπου «χτίζονται» οι βάσεις μιας υγιούς προσωπικότητας.

Υπάρχει μια μορφή βίας που αγγίζει ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους. Ένα δισεκατομμύριο γυναίκες. Λέγεται έμφυλη βία και είναι η βία που δέχεται ένας άνθρωπος λόγω ενός τυχαίου βιολογικού γεγονότος. Του φύλου του.

Οι πλέον δημοφιλείς ομιλητές του TED δίνουν ομιλίες που ξεχωρίζουν μέσα σε έναν ωκεανό ιδεών.

Έως πού θα έφτανες για την αλήθεια; Στη Γερμανία του 1963 μια νεαρή κοπέλα έρχεται αντιμέτωπη με τη σοκαριστική αλήθεια για το παρελθόν της πατρίδας της αλλά και της οικογένειάς της…

Μπες τώρα στον εθιστικό κόσμο της crime λογοτεχνίας και γίνε κατά συρροή… αναγνώστης!

Γιατί το μυθιστόρημα δεν είναι ένα ήρεμο ποταμάκι που απλώς ρέει ατάραχο. Το μυθιστόρημα, και ιδίως το ιστορικό, έχει ζώσα πνοή και όπως ο χορευτής, έτσι κι αυτό δημιουργεί κυματισμούς, στροβιλίζεται, κάνει ελιγμούς και με την ορμή που διαθέτει προκαλεί ποικίλες συναισθηματικές διακυμάνσεις, που κάποτε δυσκολεύεσαι να ακολουθήσεις. Συνάμα, είναι μια δραματική αναπαράσταση της ζωής σε μια αυστηρά οριοθετημένη ιστορική εποχή, που προσωπικά ως δημιουργός όφειλα να ακολουθήσω, έχοντας στον νου μου αφενός να διαφυλάξω την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων, όσο σκληρά κι αν ήταν την περίοδο του Μεγάλου Πολέμου και της Γενοκτονίας, και αφετέρου να σεβαστώ τη μυθιστορηματική γραφή.

Η συγγραφέας των 300.000 αντιτύπων μάς παρουσιάζει το νέο της μυθιστόρημα, που καταγράφει τα πρώτα σκιρτήματα αντίστασης των γυναικών σε μια ασφυκτικά πατριαρχική επαρχιακή κοινωνία, όπου ο λόγος του άντρα είναι ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ

Το χρονικό μιας Γυναικείας Υπόθεσης… Λίγα λόγια από το συγγραφικό δίδυμο-έκπληξη που υπέγραψε ένα μοναδικό crime μυθιστόρημα.

Τον Μάρτιο του 2017, με αφορμή μια συναυλία βρέθηκα στην Ιεράπετρα της Κρήτης, στο νοτιότερο άκρο της ταλαίπωρης Ευρώπης. Έβρεχε απ’ το πρωί εκείνη τη μέρα, αλλά με το πρώτο απογευματινό άνοιγμα
του καιρού βρήκα την ευκαιρία.

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: η τεχνολογία είναι το μέσο, δεν είναι αυτοσκοπός, και ως τέτοιο χρησιμοποιείται με τον τρόπο, την έννοια και τον σκοπό που κάθε φορά εμείς ορίζουμε.

Κάθε φορά που περνάω από την Αρχαία Αγορά της Αθήνας στους πρόποδες της Ακρόπολης, μου έρχονται στον νου τα διαχρονικά μαθήματα που μας δίδαξε η αθηναϊκή δημοκρατία.

Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, το βραβευμένο μυθιστόρημα της Μάγκι Ο’Φάρελ αφορά τον δεσμό μεταξύ των διδύμων, έναν γάμο που φτάνει στο χείλος της καταστροφής από το βαρύ πένθος, ενώ, παράλληλα, αφηγείται την ιστορία ενός γερακιού και της κυράς του· των ψύλλων που μπαίνουν σε ένα πλοίο στην Αλεξάνδρεια, και του γιου ενός γαντοποιού, που αψηφά τις συμβάσεις προκειμένου να διεκδικήσει τη γυναίκα που αγαπά.

Ανατρέχοντας στην ιστορία, ανακαλύπτουμε ότι ουσιαστικά το street food έδινε το παρόν ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα, καθώς ήταν συνηθισμένη πρακτική οι λιγότερο εύποροι, που δεν είχαν δικό τους χώρο για να μαγειρέψουν, να αγοράζουν τα γεύματά τους από μικροπωλητές στην άκρη του δρόμου.