Ο κόσμος θεωρεί τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες εξαιρετικό μυθιστοριογράφο: τον αγαπημένο δημιουργό του συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία και του Μακόντο, του επικού έρωτα της Φερμίνα Δάσα με τον Φλορεντίνο Αρίσα, του θανάτου του Σαντιάγο Νασάρ και του κολοσσιαίου μοναχικού δικτάτορα στο Φθινόπωρο του Πατριάρχη. Για όλα αυτά του απένειμαν εν ζωή το Βραβείο Νομπέλ, τη μέγιστη αναγνώριση για έναν άνθρωπο των γραμμάτων, και όλη η Λατινική Αμερική αγαλλίασε βλέποντας «ένα από τα δεκάξι παιδιά του τηλεγραφητή της Αρακατάκα» να το παραλαμβάνει στην τελετή απονομής ενώπιον των βασιλέων της Σουηδίας.

«Δεν υπερβάλλω όταν λέω πως ήμουν φεμινίστρια από τότε που πήγαινα στο νηπιαγωγείο», γράφει η Ιζαμπέλ Αλιέντε. Ίσως γι’ αυτό πολλές γυναίκες σαν εμένα δεν υπήρξαμε ποτέ φεμινίστριες· ο φεμινισμός βρισκόταν πίσω μας. Είχαν προηγηθεί νικηφόροι αγώνες· γυναίκες που ήταν φεμινίστριες από το νηπιαγωγείο ― δε νιώθαμε λοιπόν την ανάγκη να είμαστε φεμινίστριες. Ήμασταν, είμαστε άνθρωποι και πολίτες· είμαστε και γυναίκες για όποιον ενδιαφέρεται για το φύλο μας. Δεν έχουμε ειδικές δεξιότητες, ειδικές ανάγκες ή ειδικές ευαισθησίες. Μπορούμε να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε με εξυπνάδα ίση με εκείνη των ανδρών· φοβάμαι ότι δεν πάμε πίσω ούτε σε ανοησία. Ή, τώρα που το καλοσκέφτομαι, ίσως να υστερούμε σε ανοησία.

Τη μέρα της μεγάλης φωτιάς που ο κόσμος έτρεχε να γλιτώσει και από τους τσέτες, η εννιάχρονη τότε γιαγιά μου έχασε τον αδελφό της. Το χέρι του τραβήχτηκε βίαια από το χέρι της μητέρας του, της Μαρίας, και δεν τον ξαναείδαν.

Κάθε μικρή ή μεγάλη ελληνική πόλη, κάθε ελληνικό χωριό, είτε ανήκει σήμερα στην Ελλάδα είτε ανήκει πλέον σε κάποια γειτονική χώρα, κρύβουν συχνά τραγικές ιστορίες.

Υπάρχει μια μορφή βίας που αγγίζει ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους. Ένα δισεκατομμύριο γυναίκες. Λέγεται έμφυλη βία και είναι η βία που δέχεται ένας άνθρωπος λόγω ενός τυχαίου βιολογικού γεγονότος. Του φύλου του.

Οι πλέον δημοφιλείς ομιλητές του TED δίνουν ομιλίες που ξεχωρίζουν μέσα σε έναν ωκεανό ιδεών.

Έως πού θα έφτανες για την αλήθεια; Στη Γερμανία του 1963 μια νεαρή κοπέλα έρχεται αντιμέτωπη με τη σοκαριστική αλήθεια για το παρελθόν της πατρίδας της αλλά και της οικογένειάς της…

Μπες τώρα στον εθιστικό κόσμο της crime λογοτεχνίας και γίνε κατά συρροή… αναγνώστης!

Τη μέρα της μεγάλης φωτιάς που ο κόσμος έτρεχε να γλιτώσει και από τους τσέτες, η εννιάχρονη τότε γιαγιά μου έχασε τον αδελφό της. Το χέρι του τραβήχτηκε βίαια από το χέρι της μητέρας του, της Μαρίας, και δεν τον ξαναείδαν.

Κάθε μικρή ή μεγάλη ελληνική πόλη, κάθε ελληνικό χωριό, είτε ανήκει σήμερα στην Ελλάδα είτε ανήκει πλέον σε κάποια γειτονική χώρα, κρύβουν συχνά τραγικές ιστορίες.

Το τελευταίο φιλί είναι ένα έργο στο οποίο αναλύεται τόσο η ζωή όσο και η ψυχολογία τριών γυναικών ‒ της μάνας Μόρφως, της κόρης Μαριανής και της εγγονής Όλγας.

Και κάπως έτσι βούτηξα στο επάγγελμα του αστυνομικού. Ένα επάγγελμα δύσκολο, που απαιτεί ήθος, δυναμισμό και θάρρος, επιβλητικότητα, ευστροφία, αντίληψη, κοινωνικές δεξιότητες, παρατηρητικότητα, πειθαρχία, συνέπεια, ψυχραιμία.

Κάθε φορά που περνάω από την Αρχαία Αγορά της Αθήνας στους πρόποδες της Ακρόπολης, μου έρχονται στον νου τα διαχρονικά μαθήματα που μας δίδαξε η αθηναϊκή δημοκρατία.

Εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα, το βραβευμένο μυθιστόρημα της Μάγκι Ο’Φάρελ αφορά τον δεσμό μεταξύ των διδύμων, έναν γάμο που φτάνει στο χείλος της καταστροφής από το βαρύ πένθος, ενώ, παράλληλα, αφηγείται την ιστορία ενός γερακιού και της κυράς του· των ψύλλων που μπαίνουν σε ένα πλοίο στην Αλεξάνδρεια, και του γιου ενός γαντοποιού, που αψηφά τις συμβάσεις προκειμένου να διεκδικήσει τη γυναίκα που αγαπά.

Ανατρέχοντας στην ιστορία, ανακαλύπτουμε ότι ουσιαστικά το street food έδινε το παρόν ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα, καθώς ήταν συνηθισμένη πρακτική οι λιγότερο εύποροι, που δεν είχαν δικό τους χώρο για να μαγειρέψουν, να αγοράζουν τα γεύματά τους από μικροπωλητές στην άκρη του δρόμου.

Σήμερα ο Κώστας Ταχτσής είναι πολλαπλά επίκαιρος, πολλαπλά ενοχλητικός και πολλαπλά ενδιαφέρων, τόσο ως ανήσυχη προσωπικότητα με ευρω-αμερικανική κουλτούρα όσο και ως συγγραφέας-ανατόμος της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας.