Άρθρα συγγραφέων

Μέσα από πάθη, ίντριγκες και προδοσίες, η αγαπημένη συγγραφέας των bestseller, Χρυσηίδα Δημουλίδου, μας παρασύρει σε μια παραμυθένια ιστορία όπου ο έρωτας μπορεί να έχει μόνο έναν ρόλο: αυτόν του κατακτητή!

Είναι παράξενος, είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο το ένα μυθιστόρημα με οδηγεί σε κάποιο άλλο. Τα Δίδυμα Φεγγάρια είναι ένας σταθμός στη συγγραφική μου καριέρα.

Νομίζω πως δεν έχουμε ορισμό στα ελληνικά για αυτό που στα αγγλικά λέγεται, «literary fiction». Το λέμε «λογοτεχνία» συνήθως και ξεμπερδεύουμε, εννοώντας πάνω-κάτω ένα κάπως βαρύ βιβλίο, με επίσης βαρύ θέμα, που ενδιαφέρεται περισσότερο για την εικόνα του, τον λόγο του, το στιλ του (ή και την ιδεολογία του, αρκετά συχνά), παρά για την αφήγηση ή για το στόρι — για να το θέσουμε χοντρικά.

31 Οκτωβρίου 2016, λίγο πριν εκείνη η δύσκολη χρονιά ρίξει την αυλαία του τέλους σε ένα έργο που φιλοδώρησε τους άμεσα εμπλεκομένους-πρωταγωνιστές με αγωνίες, δάκρυα, απελπισία, αλλά και δάκρυα χαράς και ελπίδα, κάπου διάβασα ότι ο ομφάλιος λώρος δεν κόβεται ποτέ…

Το μοντεσσοριανό σύστημα αποτελεί στάση ζωής. Κι αυτά τα εκπαιδευτικά βιβλία προσφέρουν σε κάθε παιδί μια πραγματική ευκαιρία να αρχίσει να γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό, να βουτήξει, μικρούλι ακόμα, στην προσωπική του ελευθερία, αγκαλιά με τη χαρά και τη γνώση.

Ο συγγραφέας διαθέτει ένα συρτάρι με κλειδί και κλειδαριά, όπου συσσωρεύει διάφορα από το παρελθόν του, μικρά πράγματα και μεγάλα, που δεν μπορεί ή ενδεχομένως δε θέλει να πετάξει και τα κρατάει. Μνήμες, βιώματα, εικόνες από την παιδική ηλικία, τραύματα και αδιέξοδα, απώλειες και απόρριψη. Και ενοχές.

Όσο κοινότοπο ή παλιομοδίτικο κι αν ακούγεται, αγαπώ απλώς την πατρίδα μου και, σε πείσμα των καιρών, περηφάνια νιώθω γι’ αυτήν και βαθύ σεβασμό για τη λαμπρή Ιστορία της.

Το πρώτο βιβλίο που θα προσπαθήσεις να γράψεις θέλεις να έχει τα πάντα. Ό,τι έχεις διαβάσει, σκεφτεί, νιώσει, απορρίψει, αγαπήσει και μισήσει. Ό,τι φοβάσαι και ελπίζεις, ό,τι σ’ έχει στείλει στην κόλαση και ό,τι σ’ έχει λυτρώσει.

Αν και το στοιχείο της φωτιάς είναι αυτό που με χαρακτηρίζει, το νερό, και ειδικότερα η θάλασσα είναι αυτή που με ηρεμεί, με συνεπαίρνει, με κάνει να ονειρεύομαι… Ανέκαθεν ήθελα να ζω δίπλα στη θάλασσα. Η ζωή στο βυθό και ειδικά οι φάλαινες, τα δελφίνια, οι χελώνες και οι φώκιες μοναχοί είναι τα πλάσματα που με γοητεύουν περισσότερο.

Έχουν περάσει σχεδόν τρεις μήνες από την κυκλοφορία του βιβλίου μου Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά, και η ανατροφοδότηση που παίρνω από εσάς τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες είναι απίστευτη!

Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού, και η μαμά στα κάγκελα! Θα με ρωτήσεις: «Είναι άσχημα τα κάγκελα;» «Καθόλου», θα σου απαντήσω, «γιατί αν σου πετύχει το κάγκελο, μπορεί να φορεθεί και στο δεξί σαν κόσμημα!» Πάντως, αυτή την εποχή ΔΕΝ υπάρχει γυναίκα-μάνα που να ΜΗΝ είναι στα κάγκελα.

Η έμπνευση για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου ξεπήδησε από τα λόγια του παππού του ήρωά μου, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν ο παππούς του συντρόφου μου. Μπορεί το βιβλίο μου αυτό να μη γράφει στο εξώφυλλο «βασισμένο σε αληθινή ιστορία», είναι όμως σίγουρα βασισμένο σε αληθινά πρόσωπα και χαρακτήρες, γύρω από τους οποίους έπλεξα έναν μύθο.

Το «Ιστορία χωρίς όνομα» είναι ένα μαύρο βιβλίο. Μιλάει για μια μαυροφορεμένη γυναίκα που όλοι γνωρίζουμε, και για τους λόγους που ντύθηκε στα μαύρα. Μιλάει για έναν διπλωμάτη με μαύρα θλιμμένα μάτια, που την ερωτεύθηκε παράφορα.

Κανένας δεν έλεγε ψέματα. Η πολιτική, η Ιστορία και οι συγκυρίες ανάγκασαν τη Γιασεμή τη Θρακιώτισσα, τη Σουμέλα την Πόντια, τη Βερονίκη την Αρμένισσα και πολλούς άλλους να περπατήσουν στους δρόμους της βροχής, μιας βροχής που έσμιγε με τα δάκρυά τους και πάγωνε την ψυχή και τα κουράγια τους.

«Η ζωή είναι, βέβαια, για να τη ζεις, όχι να την ταριχεύεις με τυπογραφικό μελάνι», γράφει ο Αντώνης Σαμαράκης στην αυτοβιογραφία του, και τον θυμάμαι ακόμα, καθισμένο στο σαλόνι του σπιτιού του, να λέει πόσο άβολα ένιωθε για τη δημοσίευση αυτού του έργου σε συνέχειες στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία το μακρινό πια 1992.

Συντονιστείτε, γιατί θα τα λέμε και από δω, η παρέα πρέπει να μεγαλώσει, καθώς οι περιπέτειες δεν τελειώνουν ΠΟΤΕ, και το άγχος σου πρέπει να το μοιράζεσαι για να μικραίνει.

Εαυτέ μου, σταμάτα να κατέβω! Ποιος είναι αυτός που απευθύνεται στον εαυτό; Είναι ένα άλλο, μεγαλύτερο κομμάτι, στο οποίο ανήκει και ο εαυτός. Αυτό δε σημαίνει πως είμαστε όλοι μας… διχασμένες προσωπικότητες.

Σ’ αυτή την πόλη λοιπόν, που ο χρόνος δεν την επηρεάζει καθόλου, που το χθες είναι το δικό της παρόν, άφησα τις αισθήσεις μου να χαλαρώσουν και το μυαλό μου να ταξιδέψει.

Μια δαιδαλώδης διαδρομή στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και μια ιδιόμορφη ιστορία ακατανόητων γρίφων με απροσδόκητη πλοκή.

Είναι δύσκολο –τραγικό δηλαδή– σε κάθε άνθρωπο να του βγάζουν ξαφνικά την πρίζα και να νιώθει τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του βλέποντας χάος αμέτρητο.

Μια ιστορία που με έφερε για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με την καθολική παραδοχή ότι όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου ζούμε και αναπνέουμε με μία και μόνο επιθυμία χαραγμένη στον πυρήνα της ύπαρξής μας: να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

Ο λόγος που ήθελα να γράψω αυτό το βιβλίο είναι ένας και βασικός. Οι απεριόριστες δυνατότητες που υπάρχουν στις προσχολικές ηλικίες. Η μουσειακή παιδεία δεν είναι μία έννοια που αφορά τις μεγαλύτερες ηλικίες και μόνο.

Τι είναι η έμπνευση και με ποιον τρόπο φωλιάζει στο μυαλό ενός δημιουργού; Δεν ξέρω να πω με ακρίβεια, θα σας εκμυστηρευτώ όμως ότι σχεδόν ποτέ η έμπνευση δε σε απαντά σε στιγμές ιδανικές – βολεμένο σε μια αφράτη καρέκλα, παρέα με μια κούπα αχνιστό καφέ στο χέρι σου.

Πόσο εύκολα ξεστομίζουμε φράσεις όπως «αυτός είναι καλό παιδί», αποκλείοντας αυτόματα το «καλό παιδί» να κρύβει μέσα του και λίγη κακία;

Μπορεί άραγε και δικαιούται κάποιος να τύχει άφεσης και παραγραφής των σφαλμάτων που πλήγωσαν και δημιούργησαν συνάμα σοβαρά προβλήματα σε άλλους ανθρώπους αν δείξει πραγματική μεταμέλεια;

Πικρό δέντρο η καρυδιά κι ο ίσκιος της βαρύς. Σύμφωνα με την παράδοση, η καρυδιά ανήκει στα στοιχειωμένα δέντρα. Υπήρχε και ακόμα υπάρχει η λαϊκή δοξασία που λέει ότι όποιος χαλαρώσει στον ίσκιο της κινδυνεύει να χαθεί.

Τα δεινά των Ελλήνων του Πόντου, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ύψωσαν το κεφάλι ύστερα από αλλεπάλληλους κατατρεγμούς, πρέπει να αποτελέσουν σημείο αναφοράς και φωτεινό παράδειγμα-πρότυπο για τους σημερινούς Έλληνες.

Είναι παράξενο, είναι μαγικό, αλλά οι ήρωές μου λες και θέλουν να με συναντήσουν, λες και χτυπούν την πόρτα της καρδιάς μου.

Η Λένα Μαντά μιλάει για τη δημιουργία του βιβλίου «Γράμμα από χρυσό».

Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα για τις ημέρες αίγλης και δόξας της Σμύρνης πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή!

Φθινόπωρο 2015. Μόλις είχε κλείσει ένας συγγραφικός κύκλος τριών ετών και μπροστά μας ανοιγόταν το άγνωστο. Οι μέρες κυλούσαν γοργά, πήρε να μπαίνει ο χειμώνας, όμως

Μέσα στην οικογένεια απαντώνται άγγελοι αλλά και τέρατα, χτίζονται γερές υγιείς βάσεις, αλλά δημιουργούνται και φριχτές στρεβλώσεις.

Ίσως αυτή η ιστορία γράφτηκε τελικά για ένα ανθρώπινο χούι, για τη δική μας εμμονή, για το δικό μας κυνήγι μαγισσών, το ακατάβλητο… Να κρίνουμε χωρίς αγάπη, ποτέ, όμως, τον εαυτό μας.

Οι Τούρκοι τον λένε Κιζίλ Ιρμάκ, που σημαίνει Κόκκινος Ποταμός. Οι Έλληνες, πάλι, τον λένε Άλυ, ονομασία που συναντάται στον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Στράβωνα και άλλους και σημαίνει αρμυροπόταμος.

Κάθε ιδέα θέλει τον χρόνο της κι ένιωσα πριν από λίγους μήνες πως είχε έρθει αυτός ο χρόνος για να καταπιαστώ με το θέμα του βιβλίου που ομολογουμένως ενέχει κάποιο ρίσκο.

Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο για την Αφρική έχω την εντύπωση πως τα έχω πει όλα, πως έχουν αδειάσει

Από μικρό παιδάκι πάντα –απ’ όσα είχα διαβάσει και από τις εικόνες που είχα δει από βιβλία και εγκυκλοπαίδειες– μου ασκούσε μια παράξενη όσο και ανεξήγητη έλξη η Μονεμβασιά, Μονεμβάσια ή Μονεμβασία, όπως συχνά την ανέφεραν.

Καθώς προχωρούσα στη συγγραφή κι ερχόμουν κάθε φορά αντιμέτωπη με πολύ σκληρά γεγονότα, γεγονότα που με καθήλωναν, αποφάσισα πως αυτή η ιστορία δεν μπορεί να γραφτεί… απαλά.

Την αγαπώ αυτή τη γυναίκα, πάντα την αγαπούσα και τη θεωρώ κομμάτι της ζωής μου. Ίσως να ήταν η αιτία που εγώ πάτησα πόδι και έκανα την επανάστασή μου αργότερα.

Μαθαίνοντας ότι κατάγομαι από ένα ορφανό που έχασε τους γονείς του στη σφαγή των Σουλιωτών στο Ζάλογγο, ήταν αναπόφευκτο κάποια στιγμή να γράψω ένα μυθιστόρημα για το Σούλι

Με τον Νικόλα γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Πάντα τον είχα στο μυαλό μου σαν ένα παιδί βασανισμένο, που δούλευε πολύ σκληρά

Στο πρόσωπο της Γιασμίν εικονίζονται τα χιλιάδες παιδιά αυτού του πλανήτη που υποφέρουν, εκτός όλων των άλλων δεινών, και εξαιτίας του πολέμου και της προσφυγιάς.

Το Αγάπη-Δηλητήριο είναι το τέταρτο μυθιστόρημα της συγγραφικής μου καριέρας και χαίρομαι τόσο πολύ που επανεκδίδεται, που βρίσκεται και πάλι στην αγκαλιά σας

Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο, ήμουν πλημμυρισμένη από εικόνες που κατέκλυζαν ορμητικές το μυαλό μου, σχηματίζοντας την ιστορία. Τότε,

Στην αρχή ήταν αναγνώστρια… Μετά έγινε φίλη χωρίς την προϋπόθεση μια συμβατής ηλικίας. Η Θάλεια Ψαρρά θα μπορούσε να ήταν

Όταν ο γονιός δε σε χορτάσει με αποδοχή, εμπιστοσύνη και αναγνώριση, όση επανάσταση κι αν κάνεις εναντίον του, θα παραδέχεσαι

Στην ερώτηση που συχνά τίθεται στους συγγραφείς και η οποία έχει να κάνει με τη γενεσιουργό αιτία ενός βιβλίου, η

Οι ιστορίες συνήθως ζουν μέσα μου, μέχρι να έρθει η στιγμή να ζωντανέψουν. Με συνοδεύουν από τα παιδικά μου χρόνια,

Πολλές φορές τον λυτρωτικό ρόλο του ταραγμένου εσωτερικού μας κόσμου αναλαμβάνουν στην καθημερινότητά μας, σαν δάσκαλοι και καθοδηγητές, ορισμένοι άνθρωποι,

Απόσπασμα από το βιβλίο ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ Φίλες και φίλοι, Σας καλωσορίζω στο καινούργιο μου βιβλίο, μια αληθινή και

ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΧΟΛΕΙΟ! Πόσες φορές άραγε δεν ακούμε αυτή την τόσο ατίθαση και γεμάτη επανάσταση φράση από τα παιδιά; «ΔΕΝ ΠΑΩ

Φίλοι αναγνώστες, καλό φθινόπωρο. «Γιατί γράφεις;» με ρωτούν συχνά. Η απάντηση είναι μία: Γράφω επειδή θέλω να ταξιδέψω τον αναγνώστη

Πριν από κάποια χρόνια έγινε ένας μεγάλος σεισμός στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, όπου βρίσκεται και το χωριό του παππού

Ξεκίνησα τη στήλη Le Bustine di Minerva στο Espresso το 1985· ήταν για πολύ καιρό εβδομαδιαία και μετά δεκαπενθήμερη. Όπως

Το μακρινό 1990, μαθήτρια της Γ΄Γυμνασίου, ήμουν καλεσμένη στο σπίτι του συμμαθητή μου Α.Θ. που γιόρταζε. Ήμασταν λίγοι και η

Χαμένος στο χάος της καθημερινότητάς μου, δίχως να δίνω προσοχή στα σημάδια και λίγες μέρες προτού κυκλοφορήσει Το σημάδι μου

Από τον πρόλογο του βιβλίου ΟΔΗΓΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ. Το γράψιμο –όπως κάθε άλλη τέχνη– διδάσκεται. Έχει κανόνες, μυστικά, τεχνικές και κόλπα που

Περίεργη καθώς ήμουν από τα παιδικά μου χρόνια για όσα συνέβαιναν εκτός Γαλλίας, κατεύθυνα τις ανώτερες σπουδές μου υπό αυτή

Αναδημοσίευση από ethnos.gr «… ΑΥΤΟ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΟΥ ΑΡΘΡΟ» Σαν να μην τους έφτανε αυτό, μεσάνυχτα ήρθαν και ξανάψαξαν

Όσοι αγοράσατε το πρώτο μου βιβλίο ζωγραφικής, ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΖΩΩΝ, γνωρίζετε ότι οι δύο μεγάλες μου αγάπες είναι η

Μια από τις εικόνες που θα υπάρχει για πάντα στο μυαλό μου είναι  μιας παλιάς συμμαθήτριας, ας την πούμε Χ,

Έπειτα από 15 χρόνια γράφοντας βιβλία για όλες τις ηλικίες των παιδιών (από 2 έως 18 ετών), αποφάσισα να βουτήξω

«Θυμάμαι…» Ακόμα κι όταν προφέρω μεγαλόφωνα αυτή τη λέξη στο σιωπηλό δωμάτιο κι ακούω τον ψίθυρο να χάνεται στις σκιές

Η πραγματική Ιστορία σβήνει μέσα στη σκόνη του χρόνου. Έχοντας αυτό κατά νου δοκιμάστηκα να γράψω την ιστορία ενός απλού

Αναδημοσίευση από Lesvosnews.net Η 19η Μαΐου, που έχει καθιερωθεί ως συμβολική Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου,

Το να γράψεις ένα αστυνομικό και παράλληλα κοινωνικού περιεχομένου μυθιστόρημα θεωρώ πως είναι το δυσκολότερο είδος συγγραφής. Ειλικρινά θαυμάζω απεριόριστα

Κάθε φορά που ξεκινάω ένα μυθιστόρημα νιώθω πως πιάνω στα χέρια μου ένα κουβάρι κλωστή, κάτι σαν τον μίτο της

Η εκδίκηση των αγγέλων ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια· με μια ιστορία που έμαθα για ένα εικοσάχρονο κορίτσι που έφυγε

Διαβάζοντας λίγα χρόνια πριν το «Πριν έρθεις εσύ», θυμάμαι πως βούρκωσα σε τόσες πολλές σελίδες. Είναι ένα από τα βιβλία

Το ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ μας μεταφέρει αρκετά χρόνια πίσω, τον Αύγουστο του 1967 κι ο αναγνώστης πρωτογνωρίζει την κεντρική ηρωίδα,

Είναι φορές που διηγείσαι την ιστορία σου σαν να πετάς μια πέτρα. Γίνεται τόσο φυσικά και αβίαστα όπως οι αναμνήσεις

Το βιβλίο του αγαπημένου συγγραφέα της Θεσσαλονίκης και 550.000 αναγνωστών Γιώργου Πολυράκη, ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ, πραγματεύεται μεταξύ άλλων θεμάτων, την

Πρόκειται για το χρονικό μιας αυτοχειρίας, διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, και πράγματι μια απόπειρα αυτοκτονίας είναι η αφορμή για

Όταν πρωτοδιάβασα ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ της Ισμήνης Χ. Μπάρακλη ένιωσα μια ανάταση ψυχής, αισθάνθηκα μια αλλόκοτη γαλήνη να με

Το μυθιστόρημα ξεκινά στην Τραπεζούντα τον Ιούνιο του 1915. Ο Αʹ Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνεται, οι περισσότεροι άντρες του Ελληνισμού του

Ποιος θα το πίστευε πως το νήμα τούτου του βιβλίου θα ξεκινούσε πριν από δέκα ολόκληρα χρόνια, όταν δύο ερωτευμένοι

Αναδημοσίευση από http://www.tsemperlidou.gr/ Να ένα πρωτότυπο βιβλίο: μια συλλογή 12 διηγημάτων που, όμως, είναι η προέκταση 12 πασίγνωστων μυθιστορημάτων! Το έχεις

Γράφοντας αυτό το έκτο μου μυθιστόρημα θέλησα να προσφέρω μια αντικειμενική, αλλά συγκινησιακά φορτισμένη κατανόηση των όσων απλοί άνθρωποι πράττουν

Η γνωριμία μου με την Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου, έγινε ταυτόχρονα με την γνωριμία μου με την Κύπρο, εδώ και πολλά

Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα και η Αθήνα των 100.000 κατοίκων εμβαπτίζεται στη μαγευτική ατμόσφαιρα της Belle Époque, της

Έπειτα από μια μικρή παύση αναθεώρησης και επαναπροσδιορισμού της παρουσίας μου στα χωράφια της λογοτεχνίας, εξακολουθώ να πιστεύω πως τούτη

Μετάφραση από Huffingtonpost.com Ζούμε σε δύο άκρα. Στο ένα άκρο ζούμε σαν εργατικά μυρμηγκάκια, με το κεφάλι κάτω, τρέχοντας από

Με το θέμα αυτό έχουν ασχοληθεί φιλόσοφοι, συγγραφείς, λογοτέχνες ακόμα και επιστήμονες. Ο Γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ θέτει αυτό τον

Αρχές του Μάρτη ένα νέο βιβλίο μου θα βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων, αγαπημένοι μου φίλοι, να σας ταξιδέψει σε

Έως ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η φιλοδοξία ενός ανθρώπου για επαγγελματική επιτυχία, εξουσία, αναγνώριση και οικονομικά οφέλη; αναρωτιόμουν συχνά

Όντας γέννημα θρέμμα της Κωνσταντινούπολης, το ενδιαφέρον μου για τη Σμύρνη ήταν περιορισμένο και επιφανειακό. Ώσπου την επισκέφθηκα για να

Είχα αρχίσει να κάνω τις πρώτες σκέψεις για το καινούργιο μου μυθιστόρημα, όταν δέχτηκα την επίσκεψη μιας γυναίκας, που με

Αγαπημένοι μου φίλοι… Οφείλω να ομολογήσω πως ήταν δύσκολο Το ταξίδι της Ελπίδας για μένα. Ήταν το πρώτο «ταξίδι» που

Μια από τις πιο συχνές ερωτήσεις που μου κάνουν είναι από πού εμπνέομαι. Μα από παντού! Ακόμα και το πιο απίθανο

Είμαστε αναγνώστες του εαυτού μας. Σε αυτό δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς με τον Προυστ. Διαβάζοντας επιλέγουμε απλώς την

«Κάθε αυγή στριφογυρίζω στη μήτρα της μάνας μου», γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της η Μάρω Κερασιώτη. Κι όμως, αρχίζει

Το «Βαθύ Γαλάζιο» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πριν από οκτώ χρόνια κι είναι το τρίτο μυθιστόρημα που έχω γράψει. Ανάμεσα στα

Όλα τα μυθιστορήματά μου διέπονται από μια κεντρική ιδέα. Η κεντρική ιδέα (το μότο) του μυθιστορήματος «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» είναι η

Η μυθοπλασία του Ιμαρέτ διαδραματίζεται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία χάνει συνεχώς εδάφη, ενώ με το

Τα ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ, Εκδόσεις Ψυχογιός, το μυθιστόρημα που αγαπήσατε, ανεβάσατε στις πρώτες θέσεις των best seller και τιμήσατε με το

Είχα ακούσει για το Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα πριν καν πέσει στα χέρια μου το βιβλίο. Για την ακρίβεια, γνώριζα τη

Είναι Αύγουστος. Είμαι σ’ ένα σπίτι στην κορυφή ενός λόφου και αγναντεύω τη θάλασσα. Ξύπνησα στις οχτώ το πρωί. Κοντεύει

Όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού αν πέσουνε στη γη, κάθε καρδιά μικρού παιδιού θα κάνει μια ευχή. Κι αν κάθε

Να ’μαστε πάλι. Ένα βιβλίο στο… μεσοδιάστημα! Ανάμεσα στον Μάιο του Μια συγγνώμη για το τέλος και στον προσεχή Μάιο

Καίτη Οικονόμου…. Η γνωριμία μου μαζί της και το γεγονός ότι με τίμησε με την φιλία της, είναι σταθμός στην