Άρθρα συγγραφέων

Ο Ρούσντι δε σχεδίαζε να γίνει ήρωας της ελευθερίας του λόγου, αλλά πλέον είναι. Και οι συγγραφείς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης –που δεν είναι κυβερνητικά φερέφωνα ή ρομπότ που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου– του οφείλουν ένα τεράστιο ευχαριστώ.

Γιατί το μυθιστόρημα δεν είναι ένα ήρεμο ποταμάκι που απλώς ρέει ατάραχο. Το μυθιστόρημα, και ιδίως το ιστορικό, έχει ζώσα πνοή και όπως ο χορευτής, έτσι κι αυτό δημιουργεί κυματισμούς, στροβιλίζεται, κάνει ελιγμούς και με την ορμή που διαθέτει προκαλεί ποικίλες συναισθηματικές διακυμάνσεις, που κάποτε δυσκολεύεσαι να ακολουθήσεις. Συνάμα, είναι μια δραματική αναπαράσταση της ζωής σε μια αυστηρά οριοθετημένη ιστορική εποχή, που προσωπικά ως δημιουργός όφειλα να ακολουθήσω, έχοντας στον νου μου αφενός να διαφυλάξω την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων, όσο σκληρά κι αν ήταν την περίοδο του Μεγάλου Πολέμου και της Γενοκτονίας, και αφετέρου να σεβαστώ τη μυθιστορηματική γραφή.

Η συγγραφέας των 300.000 αντιτύπων μάς παρουσιάζει το νέο της μυθιστόρημα, που καταγράφει τα πρώτα σκιρτήματα αντίστασης των γυναικών σε μια ασφυκτικά πατριαρχική επαρχιακή κοινωνία, όπου ο λόγος του άντρα είναι ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ

Το χρονικό μιας Γυναικείας Υπόθεσης… Λίγα λόγια από το συγγραφικό δίδυμο-έκπληξη που υπέγραψε ένα μοναδικό crime μυθιστόρημα.

Τον Μάρτιο του 2017, με αφορμή μια συναυλία βρέθηκα στην Ιεράπετρα της Κρήτης, στο νοτιότερο άκρο της ταλαίπωρης Ευρώπης. Έβρεχε απ’ το πρωί εκείνη τη μέρα, αλλά με το πρώτο απογευματινό άνοιγμα
του καιρού βρήκα την ευκαιρία.

Γιατί εθιζόμαστε στις ερωτικές σχέσεις; Επειδή είμαστε δυστυχισμένοι και πιστεύουμε βαθιά μέσα μας πως μόνο μέσα από μια επιτυχημένη σχέση θα βρούμε την ευτυχία!

Με αφορμή την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου ετοιμάσαμε ένα μικρό αφιέρωμα για να θυμηθούμε αλλά και να τιμήσουμε τη μνήμη όλων όσοι χάθηκαν εκείνες τις τραγικές στιγμές.

Τη μέρα της μεγάλης φωτιάς που ο κόσμος έτρεχε να γλιτώσει και από τους τσέτες, η εννιάχρονη τότε γιαγιά μου έχασε τον αδελφό της. Το χέρι του τραβήχτηκε βίαια από το χέρι της μητέρας του, της Μαρίας, και δεν τον ξαναείδαν.

Κάθε μικρή ή μεγάλη ελληνική πόλη, κάθε ελληνικό χωριό, είτε ανήκει σήμερα στην Ελλάδα είτε ανήκει πλέον σε κάποια γειτονική χώρα, κρύβουν συχνά τραγικές ιστορίες.

Το τελευταίο φιλί είναι ένα έργο στο οποίο αναλύεται τόσο η ζωή όσο και η ψυχολογία τριών γυναικών ‒ της μάνας Μόρφως, της κόρης Μαριανής και της εγγονής Όλγας.

Και κάπως έτσι βούτηξα στο επάγγελμα του αστυνομικού. Ένα επάγγελμα δύσκολο, που απαιτεί ήθος, δυναμισμό και θάρρος, επιβλητικότητα, ευστροφία, αντίληψη, κοινωνικές δεξιότητες, παρατηρητικότητα, πειθαρχία, συνέπεια, ψυχραιμία.

Σήμερα, στην εποχή του χάους, όπου ο έλεγχος των συναισθημάτων φαντάζει αδύνατος, η Στωική φιλοσοφία είναι πιο χρήσιμη από ποτέ.

Ευτυχώς υπήρχες εσύ Αγαπημένο ημερολόγιο και με διαβεβαίωσες, ότι μπορούσα ακόμα να γράφω! Ξυπνούσα πολύ πρωί αν θυμάσαι, καθόμουν και σου έγραφα και μετά επί ώρες, απαντούσα σε μηνύματα που μου έστελνε ο κόσμος που σε διάβαζε και ήταν κι αυτός κλεισμένος σ’ ένα σπίτι!

Στο βιβλίο παραθέτω 60 + 1 δυναμωτικές ιδέες πάνω σε τομείς της ζωής ή πλευρές του εαυτού μας ή ευκαιρίες για αναθεώρηση, στις οποίες μπορούμε να κάνουμε το δικό μας restart.

Η αξιοπρέπεια και η ζωή είναι δικαίωμα και στο τέλος κάθε σκοταδιού, όσο πυκνό και αν είναι, περιμένει πάντα το φως· αρκεί να πάρουμε την απόφαση να κατευθυνθούμε προς αυτό. Είναι δικαίωμά μας!

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 έχει πολλά κρυφά σημεία, που ελάχιστοι Νεοέλληνες γνωρίζουν. Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι στη διάρκεια του Αγώνα, κι ενώ μαίνονταν οι μάχες κατά των Τούρκων, εκδίδονταν εφημερίδες στις επαναστατημένες περιοχές για την ενημέρωση του λαού.

Το έναυσμα για να γράψω αυτό το μυθιστόρημα πάει πολύ πίσω, στα μαθητικά μου χρόνια, όταν διάβασα για πρώτη φορά το διήγημα του Κωνσταντίνου Ράδου «Κάτω στην Κύπρο, στην Αμμόχωστο»

Ωραία τα Σαββατοκύριακα, οι αργίες, οι διακοπές. Είναι αρκετές όταν πηγαίνεις σχολείο αλλά και πάλι λίγες σου φαίνονται. Είναι μέρες που δεν έχεις όρεξη και σκέφτεσαι: Μήπως να κάνω τον άρρωστο; Αλλά πάλι αναρωτιέσαι: Τι δηλαδή, θα με αναγκάσουν να μείνω στο κρεβάτι όλη μέρα; Άσε… Κι εμείς το παθαίναμε όταν ήμασταν παιδιά.

Καλό μήνα Απρίλιο κι ευτυχισμένο, με υγεία για όλους! 35 πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους τον Απρίλιο!

Συναισθήματα, συνήθειες, νοοτροπίες και γεγονότα της δεκαετίας του ’80 συνθέτουν το ρεαλιστικό σκηνικό μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται το μυθιστόρημα.

Καμία ιστορία, όσο αυτή των παιδιών των λουλουδιών που έζησαν στα Μάταλα της Κρήτης δεν με έχει κάνει να ονειρευτώ τόσο πολύ και να ζητήσω με όλη μου την δύναμη μία χρονο-μηχανή να ταξιδέψω εκεί.

Το νέο μου βιβλίο «Κάτω απ’τη μηλιά» είναι άλλη μια αληθινή ιστορία από αυτές που με συναρπάζει να γράφω. Όση φαντασία κι αν διαθέτουμε εμείς οι συγγραφείς, τα σενάρια της πραγματικής ζωής μας ξεπερνούν.

Στο ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ κυριαρχεί έντονα η αυτοπαρωδία, η αναίρεση του διαδεδομένου μύθου του Νεοϋορκέζου διανοούμενου που τον ακολουθεί από την αρχή της καριέρας του, προσδιορίζοντας τον εαυτό του ως αμόρφωτο μισάνθρωπο που προσγειώθηκε στην Τέχνη και μακαρίζει την τύχη του για τα ευεργετήματα που απολαμβάνει.

Σήμερα, περισσότερο ίσως από ποτέ, το έργο του Αντώνη Σαμαράκη επιμένει να εκφράζει την αγωνία του για τον άνθρωπο.

Ο Σαμαράκης σε όλη τη διάρκεια της συγγραφικής του πορείας αλλά και της ζωής του μετατρέπεται σε μια καταγγελτική κραυγή που υψώνεται στο διηνεκές για να καταδηλώσει τα κακώς κείμενα.

Τα παράπονα της μαμάς Χρύσας – Διήγημα από την Ελευθερία Χατζοπούλου

Μια βραδιά στο Παλέρμο. Ένα διήγημα του Γιώργου Σ. Πολίτη

Έγραψα το Μια νύχτα του Αυγούστου κατά τη διάρκεια της μακράς περιόδου απομόνωσης που μας επιβλήθηκε εξαιτίας της πανδημίας την άνοιξη του 2020. Εκείνες τις δεκατέσσερις εβδομάδες τις πέρασα στην εξοχή της Αγγλίας, στο ίδιο σπίτι όπου είχα συγγράψει το Νησί σχεδόν είκοσι χρόνια νωρίτερα. Είναι ένα μέρος που περιστοιχίζεται από λιβάδια, οι πιο κοντινοί γείτονες είναι κοπάδια από πρόβατα και οι μόνοι ήχοι είναι τα κελαηδίσματα των πουλιών.

Ειλικρινά, το ένιωσα από την πρώτη στιγμή! Αυτό το βιβλίο είναι φορτισμένο με ιδιαίτερη ενέργεια, γιατί πρώτη εγώ πέρασα υπέροχα με τους ήρωές μου.

Το Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ’ΚΛΕΨΑ είναι μια ιστορία έρωτα και ακάματης αναζήτησης του δικαίου. Είναι μια ιστορία για τα ανθρώπινα πάθη, τις ανθρώπινες αδυναμίες αλλά και την ακατανίκητη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.

Μερικές φορές τα μυθιστορήματα αποκτούν δική τους ζωή και κάθε αναγνώστης ερμηνεύει το νόημα και το περιεχόμενό τους με τον δικό του τρόπο, ενσωματώνοντας στην ανάγνωση τις προσωπικές του ελπίδες, τους φόβους του και τα συναισθήματά του. Όσον αφορά ειδικά τους Έλληνες αναγνώστες, θεωρώ ότι χρειάστηκε να έρθει ένας «ξένος», ένας άνθρωπος που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον τόπο και την πραγματική ιστορία της Σπιναλόγκας, για να δει αυτό το μέρος με έναν καινούργιο τρόπο και να το παρουσιάσει ως έναν τόπο ελπίδας και θάρρους.

Ο Φρανκλ γνώριζε ότι ήταν υπεύθυνος να βρει το νόημα μέσα στις συνθήκες του και, το σπουδαιότερο, να μη γίνει αιχμάλωτος των σκέψεών του.

Στηριγμένο το έργο του Αντώνη Σαμαράκη σε έναν άξονα πανανθρώπινων αξιών γίνεται, ιδιαίτερα στις μέρες μας, επίκαιρο και παραμένει διαχρονικό αφού όλα όσα ταλανίζουν τον άνθρωπο δεν άλλαξαν στον πέρασμα του χρόνου, απεναντίας παραμένουν το ίδιο βασανιστικά και επικίνδυνα και το φάσμα της πείνας, της εξαθλίωσης, του πολέμου, της απανθρωπιάς συνεχίζει να πλανάται κραταιό πάνω από την ανθρωπότητα.

Όταν ξεκινούσα τη συγγραφή του βιβλίου Η πενθερά δε φανταζόμουν πόσο σοφότερη θα γινόμουν μετά την έκδοσή του!

Και τώρα Γυμνάσιουμ! Ο Γιάννης έχει φέτος πολλά να μάθει.
Πώς επιβιώνει κανείς στο νέο αυτό σχολείο; Τι σχέση έχουν τα μήλα με τον Αϊνστάιν; Ποια είναι η κυρία Ήβη; Πώς μπορεί κανείς να είναι παραξενομαγνήτης;

Υπάρχουν όμως κάποιοι πόνοι που χρειάζονται αλλιώτικη αντιμετώπιση. Να λυγίσεις, να πέσεις, να πενθήσεις, να αφεθείς στη χάρη των δακρύων. Μόνο τότε θα κάνει η καταιγίδα τον κύκλο της και θα μαλακώσει, κι ίσως έτσι απομακρυνθεί.

Το νέο, μαγευτικό μυθιστόρημα της Κλαίρης Θεοδώρου, που είναι εμπνευσμένο από τη ζωή της θρυλικής φωτογράφου Nelly’s και των προσωπικοτήτων του 20ού αιώνα που συνάντησε στο διάβα της.

Μια πρόσκληση από αγαπημένους φίλους να επισκεφθώ τη Ρόδο και η προσδοκία μιας ενδιαφέρουσας οικογενειακής ιστορίας, που αφορούσε το απώτερο παρελθόν, στάθηκε αιτία να γραφτεί ο «Ροδανθός».

Πέρασαν μήνες ολόκληροι και το μυαλό μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το Πικρό γάλα, αφού η συγκλονιστική ιστορία του Φώτη Ραπακούση κυκλοφορούσε στο αίμα μου, είχε καταλάβει κάθε κύτταρό μου, με είχε σημαδέψει.

Και τώρα Γυμνάσιουμ! Ο Γιάννης έχει φέτος πολλά να μάθει.
Πώς επιβιώνει κανείς στο νέο αυτό σχολείο; Τι σχέση έχουν τα μήλα με τον Αϊνστάιν; Ποια είναι η κυρία Ήβη; Πώς μπορεί κανείς να είναι παραξενομαγνήτης;

Ήρθαν όλες εδώ, όλες οι κόρες μου. Έτσι όπως γίνεται κάθε φορά που έρχεται μια καινούργια αγαπημένη στην οικογένεια.

Η αυτοπεποίθηση είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος της ανασφάλειας. Στηρίζεται πάνω στις ιδιότητες και τις ικανότητες ενός ανθρώπου. Μια ιδιότητα είναι η ομορφιά.

Στο επεισόδιο αυτής της εβδομάδας της διαδικτυακής εκπομπής On Purpose, ο Τζέι Σέτι σάς βοηθά να καταλάβετε ποιες σχέσεις πρέπει να εγκαταλείψετε και σας δίνει συμβουλές για να δώσετε ένα τέλος με ευγενικό τρόπο.

Η Βέρα Αθανασίου, ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια, προσεγγίζει το θέμα της αποπλάνησης ανηλίκων καθώς και του καθορισμού ορίων στα παιδιά από την πλευρά των γονέων, δύο θέματα άκρως αλληλένδετα που μας αφορούν όλους. Η αποπλάνηση ανηλίκων είναι ένα φαινόμενο που συνέβαινε πάντα και σήμερα συμβαίνει όλο και περισσότερο. Οι περιπτώσεις ενηλίκων που παραμονεύουν στο πάρκο προκειμένου να βρουν την κατάλληλη στιγμή για να προσεγγίσουν ένα παιδί με απώτερο σκοπό να το πάρουν μαζί τους έχουν πολλαπλασιαστεί.

Φοράς τη μάσκα, μπαίνεις στο σουπερμάρκετ, παίρνεις ένα καλάθι και αρχίσεις να περπατάς στους διαδρόμους. Τώρα η δύσπνοια είναι πιο έντονη διότι περπατάς.

Σήμερα γιορτάζουμε μια ιστορική επέτειο για τη χώρα μας, την πτώση της Χούντας και τη σταδιακή επάνοδο στο δημοκρατικό πολίτευμα. Ας θυμηθούμε τα κύρια γεγονότα…

Η συγγραφέας Χρυσηίδα Δημουλίδου γράφει για τη γέννηση του νέου της μυθιστορήματος «Ραγισμένο Είδωλο».

Η ιδέα εμφανίστηκε ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου στο πιο αλλόκοτο μέρος που μπορεί να γεννηθεί μυθιστόρημα.

Ένα κοινωνικό-αστυνομικό μυθιστόρημα που επιχειρεί να ρίξει φως σε ένα διαχρονικό στερεότυπο της ελληνικής κοινωνίας.

Τι το σπουδαίο θα μπορούσε να έχει ένας κόσμος χωρίς φως;

Μένουμε σπίτι και η αγαπημένη συγγραφέας Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη μάς αποκαλύπτει πώς ξεκίνησε η συγγραφή του νέου της μυθιστορήματoς «Τιρκουάζ» και μάς διαβάζει ένα απόσπασμα μέσα από το βιβλίο που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 14/05/2020.

Η ιστορία της Ελλάδας, από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι τον Εμφύλιο, μέσα από τη ζωή ενός «μπακαλόγατου» που σέρβιρε ιστορίες.

Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές ευτυχίας. Η μοναδική συνταγή είναι η αυτογνωσία και έχει μαγικά αποτελέσματα!

Στο προσκήνιο της θεματολογίας βρίσκεται ο έρωτας με πολλές μορφές και διαστάσεις. Ο έρωτας για το άλλο πρόσωπο, για το χρέος, για τη ζωή, για τον θεό.

Ήρωες αληθινοί σμίγουν με τους μυθοπλαστικούς, φτιάχνοντας ένα κράμα που ξεχειλίζει από τρεις μόνο λέξεις. ΕΛΛΑΔΑ. ΕΡΩΤΑΣ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Και στην καρδιά όλων αυτών, το πεπρωμένο δύο ανθρώπων, που όπως θα ανακαλύψει ο αναγνώστης, καθοδηγεί τα πεπρωμένα όλων των χαρακτήρων του έργου. Η Κυβέλη και ο Γιώργης της. Η Φλόγα και ο Άνεμος.

Ως αντίβαρο στον φόβο, στην υποταγή, στο μίσος και σε όλα τα ποταπά συναισθήματα που αναδύονται σε χαλεπούς κι ανθρωποφάγους καιρούς χρησιμοποιώ ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια.

Ήρωες αληθινοί σμίγουν με τους μυθοπλαστικούς, φτιάχνοντας ένα κράμα που ξεχειλίζει από τρεις μόνο λέξεις. ΕΛΛΑΔΑ. ΕΡΩΤΑΣ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Και στην καρδιά όλων αυτών, το πεπρωμένο δύο ανθρώπων, που όπως θα ανακαλύψει ο αναγνώστης, καθοδηγεί τα πεπρωμένα όλων των χαρακτήρων του έργου. Η Κυβέλη και ο Γιώργης της. Η Φλόγα και ο Άνεμος.

Τι συμβαίνει όταν τα στερεότυπα στους ρόλους του ζευγαριού αντιστρέφονται; αυτό σκεφτόμουν όταν ξεκίνησα να δουλεύω την ιδέα του νέου μου μυθιστορήματος στο μυαλό μου!

Την έμπνευση γι’ αυτό το βιβλίο την οφείλω στην κόρη μου Χριστίνα, η οποία από μικρή έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδάκια από την Αφρική.

Τα Χριστούγεννα έφτασαν. Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς τα γιόρταζαν την εποχή του βασιλιά Όθωνα και της βασίλισσας Αμαλίας;

Είναι άραγε οι διακοπές η καλύτερη στιγμή για να διαβάσει ένα παιδί βιβλία; Είναι αυτό που θα επιλέξει από μια σειρά δραστηριοτήτων που προσφέρονται την περίοδο των Χριστουγέννων;

Αυτή την ιστορία άκουγα ξανά και ξανά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μια μέρα λοιπόν που η μητέρα μας την επανέλαβε για μυριοστή φορά, είπα στην αδελφή μου: «Αυτό μοιάζει με μυθιστόρημα!»

Αν αναζητήσουμε ένα κοινό θέμα που χαρακτηρίζει τα μυθιστορήματα με ιστορικό φόντο της τρέχουσας λογοτεχνικής σοδειάς, αυτό θα το βρούμε στο «παιδομάζωμα» ή «παιδοφύλαγμα» και στις παιδοπόλεις της βασίλισσας Φρειδερίκης και των Ανατολικών Δημοκρατιών.
Ζητήσαμε λοιπόν…

Δεν είναι λίγες οι φορές που τα βιώματα και οι μνήμες της παιδικής μου ηλικίας πρόσφεραν το πρωτογενές υλικό στο ξεστράτισμα του μυαλού μου.

Χρόνια μάζευα όλες τις πληροφορίες, βασιζόμενη και στο οικογενειακό μου αρχείο. Έζησα για χρόνια με τις ηρωίδες μου. Έχω χωνέψει τις ζωές τους.

Ο έρωτας με απογείωσε στους ουρανούς και με γκρέμισε στα τάρταρα. Κι εκεί που νόμιζα πως τον είχα βρει και τον είχα κεντήσει στη ζωή μου, για να μείνει εκεί για πάντα, γλιστρούσε σαν την άμμο από τα δάχτυλά μου και όλα τα χρώματα πνίγονταν στο μαύρο.

Μετά τον θάνατο του πατέρα μου βρήκα ένα βιβλίο δεμένο με σπάγκο στο σεντούκι με τα έγγραφά του. Μου κίνησε το ενδιαφέρον. «Δεμένο; Γιατί;» σκέφτηκα. «Τι μυστικό κρύβει;» Το άνοιξα!

Όπως εξήγησα στους Βρετανούς αναγνώστες μου, τα πιο σκληρά περιστατικά και γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα, χωρίς να έχω υπερβάλει στο παραμικρό.

Ανέκαθεν με έλκυαν ιστορίες που σχετίζονταν με δίδυμα, μονοζυγωτικά ή όχι. Παρακολουθούσα με μανία όποια τύχαινε να συναντήσω στο διάβα μου, τα μελετούσα προσεχτικά προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω συγκεκριμένες συμπεριφορές, ομοιότητες και διαφορές, ενώ παράλληλα ένα κομμάτι του εαυτού μου τα αντιμετώπιζε ως όντα μαγικά και χαρισματικά, διαφορετικά και τέλεια, αυτόφωτα και αλληλένδετα μέσα σε αυτή την ιερή ένωση των δύο.

Πίσω από καθετί κρύβεται μια ιστορία. Αρκεί να την ανακαλύψεις γρήγορα, γιατί αλλιώς ξεγλιστράει και χάνεται. Όταν ταξιδεύεις, βλέπεις τόσο πολλά πράγματα, τόσο πολλές ιστορίες δηλαδή.

Η αείμνηστη Γιώτα Φώτου, έμπειρη εκπαιδευτικός, που υπηρέτησε πάνω από τριάντα χρόνια την εκπαίδευση από πολλές θέσεις, όπως της δασκάλας, της διευθύντριας, της υπεύθυνης περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και της σχολικής συμβούλου, έγραψε αυτό το βιβλίο πριν ταξιδέψει το καλοκαίρι του 2019 στα ουράνια.

Για να γιορτάσουν τα εκατοστά πρώτα γενέθλια του Άλαν, ο Γιούλιους κανονίζει μια βόλτα με αερόστατο, το οποίο χωρίς τον χειριστή του ανυψώνεται από το έδαφος και απομακρύνεται στον ορίζοντα. Τα μόνα εφόδια που έχουν μαζί τους είναι τρία μπουκάλια σαμπάνια…

Το βιβλίο Ηγεσία για Παιδιά, απευθύνεται στον γονέα, τον εκπαιδευτικό, τον προπονητή, που έχει αναλάβει το δύσκολο και ανεκτίμητο έργο της ανατροφής, της εκπαίδευσης και της ενδυνάμωσης του παιδιού.
Με τις δεξιότητες και τις μεθόδους που αναλύουμε στο βιβλίο, θα μπορέσετε από τώρα να το στηρίξετε να αναπτύξει τα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες ηγεσίας που θα το προστατεύουν στη ζωή του και θα το βοηθήσουν να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του.

Για πολλούς, είναι ήρωας που εγκατέλειψε μια άνετη ζωή για να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον· για άλλους, προδότης που έδωσε στη δημοσιότητα απόρρητα έγγραφα της πατρίδας του.

Με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Ήπια ένα ποτήρι παγωμένο νερό και τον κάλεσα στο τηλέφωνο. Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη μου κουβέντα: «Ρε φίλε, εσύ είσαι βιβλίο, και μάλιστα πολυσέλιδο!».

Μέσα από αυτή τη συναρπαστική περιπέτεια που θα μεταφέρει τα παιδιά σε άλλη χωροχρονική διάσταση, θα γνωρίσουμε τον Γουτεμβέργιο και τη σπουδαία του εφεύρεση που άλλαξε για πάντα τον κόσμο!

Τι γίνεται όταν ο αγαπημένος θείος σου, αυτός που σου κάνει όλες τις χάρες και είναι κάτι ανάμεσα σε ενήλικο και σε μεγάλο παιδί, αλλάζει ξαφνικά συμπεριφορά κι αρχίζει να φέρεται σαν να τον έχουν απαγάγει εξωγήινοι;

Όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά στα οποία απευθύνεται ένας ή μία συγγραφέας, τόσο πιο μεγάλη είναι η πρόκληση να βρει τον κατάλληλο τρόπο να τους μιλήσει για θέματα ουσιαστικά, που ίσως η προσέγγισή τους να φαντάζει δεδομένη, αλλά δεν είναι. Οι γονείς μου, Η γιαγιά μου και ο παππούς μου και Τα αδέλφια μου είναι τρία βιβλία που έγραψα με τη σκέψη: «Τι θ’ άξιζε να πούμε σε πολύ μικρά παιδιά για την οικογένεια;»

Το βιβλίο αυτό είναι το δεύτερο συγγραφικό μου εγχείρημα. Είναι μια ιστορία που άκουσα πριν από πολλά χρόνια, σχεδόν από τότε που άρχισε και η σχέση μου με το νησί των γενναίων, την Κρήτη, το 1982. Μου τη διηγήθηκε μια γιαγιά, την ώρα που έψηνε σφουγγάτο, σε μια υπαίθρια παραστιά, για να μας φιλέψει.

Μια γυναίκα μπορεί να είναι όμορφη μόνο με ένα τζιν και ένα μπλουζάκι και δε χρειάζεται μια ντουλάπα ρούχα για να την κρύβουν.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΖΥΓΑΡΙΑΣ είναι μια τρελά ξεκαρδιστική ιστορία, που κρύβει όμως αληθινά μυστικά για να κερδίσουμε με τον σωστό τρόπο υγεία και ενέργεια.

Σε τούτο το έργο ήθελα να παρουσιάσω με μυθιστορηματικό τρόπο την προσωπικότητα της δούκισσας της Πλακεντίας, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στην Αθήνα στα μέσα του 19ου αιώνα.Η δούκισσα της Πλακεντίας ήταν ανεξάρτητο πνεύμα και γι’ αυτό σε διαρκή αντιπαλότητα με το παλάτι και τους «τύπους» που ήθελαν να της επιβάλουν. Ήταν πρωτοποριακή για την εποχή της και «ιδιαίτερη» – παράξενη και ιδιότροπη την έλεγαν οι Αθηναίοι!

Τέλος καλοκαιριού ήταν καθώς βουτούσα συγκινημένη στ’ Αστέρια στην άμμο, στο τελευταίο κεφάλαιο αυτής της αληθινής ιστορίας.Ήμουν δοσμένη ολοκληρωτικά στο τέλος του ταξιδιού ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.Γιατί, στα ξαφνικά, μια καινούργια ηρωίδα μου άρχισε να χτυπάει απαιτητικά την πόρτα της καρδιάς μου.Προσπαθούσα να μη δώσω σημασία.Άδικα· δε με άφηνε να συγκεντρωθώ. Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο. Αφέθηκα.Και χάθηκα από τον χώρο και τον χρόνο…

Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η γιορτή του Πάσχα συμβόλιζε και την αναγέννηση της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ακρόπολη της Αθήνας παραδόθηκε από τους Τούρκους στους Βαυαρούς στρατιώτες του Όθωνα το Μεγάλο Σάββατο του 1833. Την επόμενη μέρα γιορτάστηκε το πρώτο ελεύθερο Πάσχα.

Μέχρι πρόσφατα, τα παιδιά που γεννήθηκαν από έναν Γερμανό στρατιώτη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μια γυναίκα από κάποια κατεχόμενη χώρα, τα ονομαζόμενα και παιδιά της Βέρμαχτ, ήταν ένα θέμα ταμπού. Κανείς δε μιλούσε γι’ αυτά. Σαν να μην είχαν γεννηθεί, ζούσαν τις περισσότερες φορές αόρατα στις μεταπολεμικές κοινωνίες.

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ είναι ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Ωστόσο, και σ’ αυτό μου το βιβλίο, όπως σε αρκετά προηγούμενα, διατήρησα το δικαίωμα του συγγραφέα, και δη του μυθιστοριογράφου, να συμπληρώνει τα κενά με τη φαντασία του και να εμπλουτίσει το δημιούργημά του με ήρωες πλασματικούς, που όμως είναι βαθιά ρεαλιστικοί, μια και την πρώτη ύλη την προσφέρει η ίδια η ζωή.

Ο μπαμπάς μου δεν είχε διαβάσει τα πρώτα βιβλία μου. «Τα ξεκίνησα, βρε παιδί μου, αλλά…» Δεκαετίες σκληρής δουλειάς τον είχαν μάθει να διαχειρίζεται με μεγάλη φειδώ τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του.

Τώρα πια που το παρελθόν είναι περισσότερο από το μέλλον μου, έχω μια πιο λογική απάντηση. Το παρελθόν επιστρέφει για να μας δείξει τα λάθη μας, να μας θυμίσει τα σωστά που έγιναν και πού μας οδήγησαν, να μας δώσει δύναμη και ελπίδα πως ό,τι ζούμε το έχουμε βιώσει και πάλι και ίσως και άλλες φορές να το βρούμε μπροστά μας.

Αν θέλετε να παρασυρθείτε στη δίνη ενός μεγάλου έρωτα που τολμά να αναμετρηθεί με οτιδήποτε προσπαθήσει να ανακόψει την πορεία του, τότε δεν έχετε παρά να αφεθείτε στην ιστορία του Οδυσσέα και της «Πηνελόπης» ελπίζοντας να ’ναι μακρύ αυτό το ταξίδι…

Δεν έτυχε να ζήσω παρόμοιες σκηνές ενθουσιασμού όπως εκείνη την ημέρα της 25ης Μαρτίου που γιορτάστηκε για πρώτη φορά ως Εθνική Εορτή του Ελληνισμού στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης…

Στην Αθήνα του Όθωνα και της Αμαλίας, περίπου στα μέσα του 19ου αιώνα, η εορτή της Αποκριάς είχε ξεχωριστή θέση, μια και σε αυτήν λάμβανε μέρος όλος ο λαός.

Οι Ευρωπαίοι που διέμεναν στην πόλη καθιέρωσαν τις ιδιωτικές γιορτές στα σπίτια (μπαλ μασκέ) με ευρωπαϊκούς χορούς και μουσική.

Ήταν 1η Σεπτέμβρη του 2004, όταν ξύπνησα, όπως κι όλος ο κόσμος σε κάθε γωνιά της γης, από τις κραυγές των παιδιών του Μπεσλάν. Πρώτη μέρα στο σχολείο, κρατούνταν όμηροι στα χέρια τρομοκρατών.

Το χελιδόνι του Bορρά θα μπορούσε να είναι ένα απαλό ιστορικό μυθιστόρημα της Μακεδονίας του προηγούμενου αιώνα, που απορρόφησε τους μεγαλύτερους κραδασμούς της σύγχρονης Ιστορίας. Ωστόσο, για εμένα είναι ένα ξόρκι για τον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου· τον θάνατο. Ένα εγχείρημα μετάβασης από τον φόβο στη γαλήνη.

Αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο και να ανακαλύψω μέσα από τη διαδικασία της συγγραφής του το μυστικό που κάνει τα μάτια των ηλικιωμένων ανθρώπων να έχουν σπάνια γλύκα και αξιοζήλευτη γαλήνη.

Είναι εκπληκτικό πώς κάποιες ιστορίες που τυχαίνει να διαβάσεις ή να ακούσεις, παρά το ότι φαίνονται συνηθισμένες και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφήνουν το στίγμα τους και ένα κομμάτι τους μένει να απασχολεί τη σκέψη σου.

Το μυθιστόρημα ακολουθώντας τα ιστορικά γεγονότα του τέλους του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα περιγράφει έναν άνθρωπο που βρίσκεται στη δίνη των εξελίξεων και περνάει όλη του τη ζωή αναζητώντας έναν τρόπο να εκφράσει την καλλιτεχνική του ανησυχία, να βρει δρόμους στους οποίους θα διοχετεύσει τη μοναχική του φύση, σε μια εποχή κατά την οποία η τέχνη μοιάζει να μην έχει καμιά απολύτως αξία.

Η απρόσμενη συνάντηση δυο γυναικών γίνεται αφορμή μιας δυνατής, ειλικρινούς φιλίας, που οδηγεί σε αυθόρμητες εξομολογήσεις και αποκαλύψεις καλά κρυμμένων τραυματικών μυστικών.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από τα πράγματα που έχει αφομοιώσει, έχει πει ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, άποψη που επαληθεύεται σε όλες τις εκφάνσεις ζωής του ανθρώπου και βεβαίως και στη συγγραφική πράξη.

Κάπου εκεί, στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, λίγο πολύ όλοι αρχίζουμε τα «επικίνδυνα» και συχνά επώδυνα μακροβούτια στα βάθη του είναι μας. Αναζητούμε την ταυτότητά μας, προσπαθούμε να ξεδιαλύνουμε ποιοι είμαστε, ποιες δυνάμεις μάς κινούν και μας κατευθύνουν, πού τελειώνουν οι φωνές των άλλων και πού αρχίζει η δική μας.

Η μεγάλη χαρά να «ανεβαίνει» στο σανίδι ένα «χαμογελαστό βιβλίο».
Ε, ναι λοιπόν! Υπάρχουν και όνειρα που γίνονται πραγματικότητα, κι ένα από αυτά είναι ότι το βιβλίο που έγραψα με πολλή αγάπη και κρύβει μεγάλες αλήθειες «ζωντανεύει» στο θέατρο Χυτήριο.
Τι να σας πρωτοπώ γι’ αυτό! Το ότι είμαι τρελά χαρούμενη και λιγάκι συγκινημένη είναι το πρώτο.
Το βιβλίο αυτό το έγραψα όταν έγινα πρώτη φορά μαμά και ανακάλυψα πως τίποτα στη μητρότητα δεν είναι εύκολο και ξεκούραστο!

Αυτό το βιβλίο λοιπόν, το «χρωστάω» σ’ έναν ποιητή μας, τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Μια μέρα, διάβασα τυχαία το ποίημά του «Οι κύκνοι το φθινόπωρο» και μαγεύτηκα. Τι όμορφος τίτλος, σκέφτηκα αμέσως μετά, θα μπορούσε να είναι και τίτλος βιβλίου. Αυτό ήταν! Μπροστά μου πρόβαλαν αμέτρητοι κύκνοι κεντημένοι σε λευκό πανί με ασημένια κλωστή.