Ηλέκτρα Δικαίου: «Μια περίτεχνη σαρκοφάγος που φυλάει τις αναμνήσεις μου»

«Θυμάμαι…»

Ακόμα κι όταν προφέρω μεγαλόφωνα αυτή τη λέξη στο σιωπηλό δωμάτιο κι ακούω τον ψίθυρο να χάνεται στις σκιές του σπιτιού, συνειδητοποιώ ότι σε λίγο καιρό μπορεί να μην είναι αλήθεια. Είμαι γριά πια κι έχω αρχίσει να ξεχνάω πράγματα. Μερικές φορές έχω επίγνωση πως έχουν χαθεί τεράστια κομμάτια της μνήμης μου, πως γλιστράνε και λιώνουν μακριά μου. Αν είμαι τυχερή, όταν προσπαθώ να θυμηθώ μια συγκεκριμένη μέρα, ανακαλώ απλώς τα γεγονότα, χωρίς κανένα χρώμα, αστόλιστα. Πολλές φορές δεν υπάρχουν ούτε αυτά. Κενό, ένα μεγάλο, παγωμένο κενό.

Κάποιες φορές προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τη γεύση της ζωής μου και τι ήταν αυτό που με ωθούσε να ξυπνάω κάθε πρωί και να ξεκινάω το ταξίδι της μέρας, μα δεν τα καταφέρνω. Οικεία και αγαπημένα πρόσωπα χάνονται σιγά σιγά σιωπηλά, βυθίζονται στη σκόνη του χρόνου, εξαφανίζονται σάμπως να ήταν απλώς αντανακλάσεις, αντικατοπτρισμοί σε μια καυτή έρημο πριν από χρόνια πολλά.

Η εξαφάνισή τους μοιάζει άλλωστε με την ίδια την έρημο. Η άμμος μετακινείται σε αργές μάζες και μουντούς κυματισμούς, θολώνει ακόμα και τα πιο αγέρωχα κατασκευάσματα και στο τέλος τα εξαλείφει. Αυτό μου συμβαίνει πια. Η άμμος του χρόνου στοιβάζεται μέσα μου, στην καρδιά μου, στην ψυχή μου, στα μάτια μου. Ευτυχώς, βλέπω ακόμα καθαρά τις εικόνες κι ακούω τις φωνές από όσα αγάπησα, από όσα με πάθος λάτρεψα, μα κι από όσα με το ίδιο πάθος μίσησα. Από όσα με κατέστρεψαν, από όσα με καθόρισαν.

Μέρες και νύχτες της Αιγύπτου, ώρες ξάγρυπνες στην Αλεξάνδρεια, ανάσες της ζωής μου. Μυρωδιές από χουρμάδες που ξεραίνονται στον ήλιο, σπιρτόζικες αναθυμιάσεις από ζιμπίμπ που ξεχύνονται ορμητικές μέσα από τις πόρτες των μικρών καπηλειών, μοσχοβολιές από καβουρντισμένα αμύγδαλα και λιωμένο βούτυρο, από σαφράνι, από κιννάβαρι, από χένα. Όλα συνταιριάζονται ανάκατα, όλες οι γεύσεις, όλες οι οσμές, όλες οι αισθήσεις. Μουσικές περιπαθείς ανάμεσα στις στεντόρειες φωνές των εμπόρων, στους συριστικούς ήχους από τους τροχούς των ακονιστών μαχαιριών, στα επίμονα χτυπήματα των μεταλλικών κυπέλλων από τους νερουλάδες που διαφημίζουν το χωνευτικό νερό τους. Εικόνες θολές μέσα στη ζέστη του μεσημεριού, το νησάκι της Φάρου, η ατέλειωτη παραλιακή Κορνίς, οι πολύχρωμες καμπίνες των λουτρών, οι λείοι αμμόλοφοι του Σίντι Γκάμπερ και πιο μακριά ακόμα οι κήποι της Μοντάζα και το Αμπουκίρ. Οι λαμπροί αιώνες της πόλης στα ανατολικά και στις συνοικίες των ξένων, οι έκνομες ηδονές στα χαμαιτυπεία του λιμανιού και στα πορνεία της αράπικης συνοικίας.

Τούτος ο τόπος σάμπως να είναι ολάκερος μια περίτεχνη σαρκοφάγος που φυλάει τις αναμνήσεις μου, όσα ένιωσα κι όσα έζησα, όλα τα χνάρια που άφησα στο πέρασμά μου, όλα τα σημάδια που με χάραξαν βαθιά. Την ένδεια, τον φόβο, τα κυνηγητά, τα όνειρα, την αγωνία, τον πόλεμο, το πάθος, τον έρωτα, τον θάνατο.