Με λένε Λάκρυμα Κρίστη Ρούγιου, όμως, παρά το πομπώδες όνομά μου, το οποίο θα έπρεπε να εμπνέει τουλάχιστον σεβασμό, κρυφά όλοι με αποκαλούν Maledetta, δηλαδή κακορίζικη. Το όνομά μου είναι μοναδικό και σημαίνει στα λατινικά «Το δάκρυ του Χριστού». Παράξενο όνομα, βέβαια, για μια γυναίκα της τάξης μου, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πάνω μου απλό και συνηθισμένο. Ούτε το παρουσιαστικό μου ούτε ο χαρακτήρας μου και, πάνω απ’ όλα, ο ερχομός μου στη ζωή.
Το επίθετο Ρούγιου είναι του συζύγου μου, σημαίνει στη γλώσσα της Σαρδηνίας «Κόκκινος» και, όπως αναφέρει η ιστορία της οικογένειάς του, από τα πολύ παλιά χρόνια όλοι οι αρσενικοί στο σόι του, δίχως εξαίρεση καμία, γεννιούνται με κατακόκκινα μαλλιά και γκρίζα μάτια. Οι Ρούγιου ήταν εξαιρετικά περήφανοι επειδή συνέχιζαν κατ’ αυτόν τον τρόπο την οικογενειακή παράδοση, μέχρι, βέβαια, που μπήκα εγώ στο σόι τους, η Maledetta, και τα ανέτρεψα όλα. Η δική μου καταγωγή είναι ελληνική και το πατρικό μου όνομα Κάνταρου. Στο δικό μου το σόι, από όσο μπορούσε να θυμηθεί η γιαγιά μου, η περιβόητη Μπελμαρί Κάνταρου, όλοι έχουν επιδερμίδα λευκή, γαλάζια μάτια και ξανθά μαλλιά. Μόνο εγώ, θαρρείς για να τους χαλάσω τη συνταγή της ευγένειας, γεννήθηκα με επιδερμίδα στο χρώμα του παλιού χρυσού, μαύρα μάτια, φρύδια γραμμένα, και ίσια κατάμαυρα μαλλιά, τα οποία συνήθως στο φως παίρνουν μπλε απόχρωση. Και αυτή η μαυρίλα μου μαζί με το ανάστημά μου, που είναι παραπάνω από το κανονικό για τις γυναίκες της ράτσας μου, με έθεσαν από την πρώτη στιγμή στα απαράδεκτα. Ιδίως η μαύρη ελιά στο μάγουλό μου, για την οποία όλοι στα κρυφά ψιθυρίζουν πως είναι το σημάδι από το φιλί του διαβόλου.
Εγώ, λοιπόν, από την αρχή υπήρξα ένα μεγάλο λάθος. Όταν γεννήθηκα χάλασα τη συνταγή της ευγένειας της οικογένειάς μου, γιατί οι αριστοκράτες από κούνια Κάνταροι, δηλαδή ο γοητευτικός πατέρας μου, ο Τζουάνι, και η ωραία εύθραυστη μητέρα μου, η Ντούλτσε –Ιωάννης και Γλυκερία, δηλαδή, στα ελληνικά–, και οι δυο τους κατάξανθοι και γαλανομάτηδες. απέκτησαν έπειτα από πολλές άκαρπες προσπάθειες και αποτυχίες, όπως ονόμαζαν τότε στην αριστοκρατική γλώσσα τις αποβολές, πρωτότοκη κόρη εμένα, την απαράδεκτη, και αυτή τη συμφορά δεν μπόρεσε να την αντέξει το αρχοντιλίκι τους. «Μαυροτσούκαλο» με αποκάλεσε και η οικονόμος μας, η τσία Αντιόγα Πιντίου, μόλις με είδε εξαμηνίτικη κι ετοιμοθάνατη στα σπάργανα, και, επειδή τελικά δεν τα τίναξα, αλλά έζησα μόνο και μόνο για να βασανίζω την οικογένειά μου, όπως υποστήριζε, αμέσως με κατέταξε στα παράξενα και ανυπόφορα της ζωής. Σ’ αυτά που, όταν τα συναντάς στοn δρόμο, κάνεις τον σταυρό σου, φτύνεις τον κόρφο σου και γυρίζεις από την άλλη μεριά το κεφάλι για να μην τραβήξεις πάνω σου τη γρουσουζιά. Μια τιμωρία υπήρξα εγώ για τους ωραίους αριστοκρατικούς γονείς μου. Μια κατάρα. Ένα στίγμα. Αυτό ήμουν! Και σαν να μην έφtαναν όλα αυτά, αργότερα, αφού είχα περάσει διάφορες περιπέτειες που με σημάδεψαν ανεπανόρθωτα, παντρεύτηκα τον Άρχοντα Άγγελου Ρούγιου –οινοπαραγωγό παρακαλώ–, ο οποίος, προσπαθώντας να αποκτήσει τον πολυπόθητο γιο, μου έσπειρε εφτά κόρες, όλες κατάμαυρες όπως κι εγώ, και χάλασε έτσι οριστικά η συνταγή της κόκκινης μοναδικότητας του σογιού του. Εφτά Μαύρες κατσαρίδες ονόμασε ο Άγγελου Ρούγιου τις κόρες του πάνω στην απογοήτευσή του. Εφτά!
Λοιπόν, ο αριθμός εφτά, εκτός από το ότι είναι ο ιερός αριθμός του σύμπαντος, είναι και ο δικός μου αγαπημένος αριθμός. Εφτά τα θανάσιμα αμαρτήματα. Εφτά τα Θαύματα του Κόσμου. Εφτά θάλασσες κι εφτά ουρανοί. Εφτά οι μέρες της βδομάδας. Εφτά οι νότες του πενταγράμμου. Εφτά οι πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Σε εφτά μέρες συντελέστηκε η δημιουργία του κόσμου. Κάθε εφτά μέρες η Σελήνη μπαίνει σε νέα φάση. Και στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός, του οποίου έχω και το όνομα των δακρύων του, μας προτρέπει να συγχωρούμε «εβδομηντακοντάκις επτά». Αχ, και τι δύναμη χρειάστηκα εγώ για αυτό το τελευταίο! Εφτά κόρες έκανα, λοιπόν. Εφτά θανάσιμα αμαρτήματα. «Σαν τις επτά πληγές του Φαραώ», έλεγε η νάνη Πασκέντα Μάνκα σε σπάνιες στιγμές ειλικρίνειας. Κόρες ατίθασες, γλωσσούδες, περήφανες και άγριες, ακριβώς όπως κι εγώ. Σαν να τις γέννησα μόνη μου και ο Ρούγιου να μην είχε καμία σύμπραξη στη σύλληψή τους. Όμως, τι να πεις για τα καπρίτσια της ζωής; Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
«Δεν υπάρχει σύμπτωση στο Σύμπαν, μόνο ένα μεγαλειώδες σχέδιο!» ισχυριζόταν η αλαφροΐσκιωτη θεία Ροζάλμπα, και εγώ, ύστερα από όσα πέρασα, αναρωτιέμαι αν η εκπαίδευσή μας τελειώνει ποτέ σε αυτόν τον κόσμο.
Και τώρα, καθώς τα πάθη έχουν πια ησυχάσει, γυρίζω με τον νου μου πίσω στις μνήμες και κοιτάζω τους ανθρώπους που με επηρέασαν και τις συνθήκες που έφτιαξαν τη ζωή μου, φέρνοντάς με ως εδώ.
Γεννήθηκα το 1850 στη Σαρδηνία, ένα νησί που έχει έναν περίεργο άγριο αέρα και κατοικείται από μια ράτσα ανθρώπων κοντών, δραστήριων και θαρραλέων, των οποίων οι μυστηριώδεις ρίζες είναι ανεξήγητες. Όταν κοιτάζω πίσω στη δική μου αρχή, βλέπω πως ήταν κάθε άλλο παρά συνηθισμένη…
