Όπως αναρωτιέμαι εγώ όταν διαβάζω κάτι εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία, πιθανολογώ πως ίσως αναρωτιέστε κι εσείς αν τα γεγονότα αυτού του βιβλίου είναι δυνατόν να συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Ας μιλήσουμε λοιπόν λιγάκι γι’ αυτό. Η ηρωίδα μου, η Δανάη, υπάρχει και ζει όντως λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, ευτυχώς ήρεμη και απαλλαγμένη πια από όσα τη βασάνισαν. Μπορεί να μην κατηγορήθηκε ποτέ για ανθρωποκτονία, όμως όντως παγιδεύτηκε από τον σύζυγό της και αναγκάστηκε να περάσει κάποιους μήνες της ζωής της στο ψυχιατρείο, ώσπου να κατορθώσει να αποδείξει πως δεν ήταν ψυχικά ασθενής, αλλά κακοποιημένη πραγματικά μέχρι τρέλας. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα όσα βίωσε με στοίχειωσαν. Μου ήταν αδύνατο λοιπόν, να μη βρω ένα τρόπο να καταγγείλω όσα γέννησε μέσα μου η ιστορία της και κάπως έτσι άρχισε να σχηματίζεται αυτό το βιβλίο, πλαισιώνοντας θέματα όπως η κακοποίηση και η ενδοοικογενειακή βία.
Η βία, μπορεί να τρυπώσει σε κάθε σπίτι. Δε θα κοιτάξει μόρφωση, πορτοφόλι ή κοινωνικό περίγυρο. Είναι παντού! Φίλοι και σύμμαχοί της είναι η σιωπή, ο φόβος και η ολοκληρωτική καταπάτηση της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και της αυταξίας που προκαλεί ο θύτης στο θύμα. Εχθροί της είναι το θάρρος, η θέληση για ζωή, το πείσμα και η αλληλεγγύη, που βοηθούν τη σιωπή να σπάσει, μέχρι να γίνει θρύψαλα και να οδηγήσει στη λύτρωση. Όχι, δεν είναι εύκολο. Περπάτησα στα παπούτσια της Δανάης όσο αγωνιζόμουν να μπω στην ψυχή της και είδα από κοντά κάθε της σκοτάδι· το άγγιξα, το μύρισα, το χάιδεψα, και με έγδαρε… Άξιζε όμως τον κόπο.
Τα γεγονότα του βιβλίου, δεν αποτελούν το σύνολο μιας αυτούσια αληθινής ιστορίας· πρόκειται για πολλές αληθινές περιπτώσεις, – αφού υπαρκτοί είναι και αρκετοί ακόμη από τους ήρωες-, τις οποίες επέλεξα να ενώσω σε μια ενιαία πλοκή με τη βοήθεια της μυθοπλασίας. Προσπάθησα –και αυτό ήταν μια πρόκληση για εμένα– να μη σταθώ μόνο στα γεγονότα. Θέλησα να «σκαλίσω» το παρασκήνιο που υπάρχει μέσα μας και οδηγεί τις πράξεις μας προς τον έναν ή τον άλλο δρόμο. Να βουτήξουμε παρέα με θάρρος στα σκοτάδια μας και να βγούμε εξαγνισμένοι για να συναντήσουμε το φως.
Για τη δική μου ψυχή, ο στόχος επετεύχθη. Όσο με πόνεσε αυτό το βιβλίο, άλλο τόσο με λύτρωσε· και αν έχω κατορθώσει να φτάσει να αγγίξει κι εσάς λίγη από την ένταση με την οποία τα βίωσα τα συναισθήματά μου όσο το έγραφα, τότε θα είμαι αληθινά ευτυχισμένη.
Αν θέλησα να πω κάτι μέσα από αυτή την ιστορία, αυτό είναι πως δε είναι απαραίτητο και δεν πρέπει να φτάνει κανείς στο σημείο που έφτασε η Δανάη για να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Αν χρειάζεστε βοήθεια, βρείτε το θάρρος και ζητήστε την! Αν γνωρίζετε κάποιον που βιώνει τέτοιες καταστάσεις, μη τον προσπερνάτε· σταθείτε στο πλευρό του! Και η πραγματική Δανάη, αν κατάφερε να ξεφύγει από όσα πέρασε, ήταν επειδή έστω και αργά, βρήκε το κουράγιο να μιλήσει, και βρέθηκαν άνθρωποι να σταθούν πλάι της.
Η αξιοπρέπεια και η ζωή είναι δικαίωμα και στο τέλος κάθε σκοταδιού, όσο πυκνό και αν είναι, περιμένει πάντα το φως· αρκεί να πάρουμε την απόφαση να κατευθυνθούμε προς αυτό. Είναι δικαίωμά μας!
