Και ξαφνικά τούτος ο Απρίλης έμεινε αθέατος. Κι ας ήρθε αλαφιασμένος και βιαστικός να ζεστάνει τον αγέρα. Κι ας έκοψε τη φόρα των κυμάτων προς τις ακρογιαλιές. Κι ας έφερε τη μυρωδιά της βιολέτας στους εξώστες της μοναξιάς. Σηκώθηκαν οι μέλισσες να τον καλωσορίσουν βουίζοντας πάνω από τα αγκάθια και τις παπαρούνες της άνοιξης. Όμως τα παιδιά δε βγήκαν στους δρόμους να τον προϋπαντήσουν, ο έρωτας δεν άνθησε μαζί του. Η ανθρωπότητα κλείστηκε μέσα και δοκιμάζει τις αντοχές της. Απόντες όλοι και τα σπίτια κλειστά. Καμιά βιαστική κίνηση στους δρόμους. Λες και ασάλευτος έμεινε ο χρόνος, σταματημένος καπνός πάνω από τις στέγες των σπιτιών, και η ζωή, ακινητοποιημένη, έμεινε μόνη να αναμετράται με τις απώλειες. Μικρές ή μεγάλες.
Κι όμως, πολλοί το γνωρίζουν πως η ζωή μπορεί λαίμαργα να ξεδιπλωθεί μέσα από την ελευθερία που η λογοτεχνία υπόσχεται, αφού η τέχνη μπορεί να μεταμορφώσει τον κόσμο. Ορμά με ενθουσιασμό στα πράγματα και βγάζει από μέσα τους ό,τι πιο όμορφο μπορεί να υπάρξει, κρατώντας σε εγρήγορση τη συνείδηση όσων επιτρέπουν την υπέρβαση των προσωπικών τους ορίων. Γίνεται το διαβατήριο της αθανασίας τόσο για τον δημιουργό της όσο και για τον αποδέκτη της. Η αφετηρία και ο προορισμός της υπέρβασης. Η απελευθέρωση. Η αίσθηση πως ο κόσμος δίπλα μας συνεχίζει, αλλάζει, ομορφαίνει αχόρταγα. Η λογοτεχνία ξετυλίγει το νήμα στο ταξίδι της σκέψης. Γίνεται η οδός διαφυγής. Είναι ένας έρωτας που γεννιέται ερήμην σου και γιγαντώνεται. Κι όπως κάθε έρωτας, μπορεί ταυτόχρονα να κάνει τον ερωτευμένο να επιχειρεί ένα ταξίδι μέσα στον προσωπικό του κόσμο και πέρα από αυτόν. Ένας εθισμός στον οποίο ενδίδει κανείς άνευ όρων. Γιατί η λογοτεχνία είναι ένα όνειρο, και γι’ αυτό, σύμφωνα με τον ποιητή Πολ Βαλερί: «Όλες οι υπερβολές του ονείρου τής ανήκουν». Και ίσως στις μέρες μας να είναι απαραίτητο να αγαπήσουμε περισσότερο αυτή την υπερβολή που μας εξασφαλίζει το όνειρο. Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζεται μια προσωπική επανάσταση. Και η επανάσταση που συντελείται μέσω της παιδείας, μέσα από τη λογοτεχνία και την αισθητική καλλιέργεια που αυτή φέρει, είναι η πιο μεγάλη και η πιο ουσιαστική.
Και κάπως έτσι το «μένουμε σπίτι» μπορεί να μετουσιωθεί σε «απελευθερωνόμαστε μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου». Ανοίγουμε τα μάτια στους ορίζοντες των διευρυμένων ελπίδων. Απολαμβάνουμε τη χαρά των καθημερινών ανακαλύψεων, ακούμε τον ήχο των δικών μας βημάτων στα μονοπάτια μιας άνοιξης που θεριεύει μέσα μας. Και τότε κανένας Απρίλης δε χάνεται. Και ίσως έτσι καταφέρουμε αυτός ο Απρίλης να ξαναγίνει δικός μας.
