Συζητώντας με την συγγραφέα Σόφη Θεοδωρίδου!

Αναδημοσίευση από biblioanafores.blogspot.gr, γράφει η Δήμητρα Κωλέτη  

 «Η νύφη φορούσε μαύρα» ήταν το πρώτο βιβλίο που με έφερε σε επαφή με την συγγραφέα Σόφη Θεοδωρίδου. Από τότε ακολουθώ πάντα τα συγγραφικά της βήματα, τα οποία ποτέ δεν με απογοήτευσαν, μιας και μέσα από τις σελίδες των βιβλίων της οι εικόνες, τα συναισθήματα και οι οικείοι-απτοί ήρωες, μου πρόσφεραν αναγνωστική πληρότητα!

Η συνήθεια μου να γράφω στα site των εκδόσεων μικρούς σχολιασμούς με έφερε σε μια νέα διαφορετικού τύπου από αυτή που προανέφερα επαφή με την συγγραφέα. Όταν πήρα το πρώτο e-mail της, στο οποίο με ευχαριστούσε για κάποιο σχολιασμό που είχα κάνει για το «Πες μου αν με θυμάσαι» η χαρά και η έκπληξή μου (δεν περίμενα τότε πως ένας συγγραφέας θα διαθέσει τον πολύτιμο χρόνο του για να με ευχαριστήσει για δυο τρια λόγια που είχα αναρτήσει στο site των εκδόσεων!)  ήταν απερίγραπτη! Έκτοτε ακολούθησαν τέσσερα βιβλία της, τέσσερα ραντεβού με την πένα της, τέσσερα e-mail με τις γλυκές ειλικρινείς ευχαριστίες της! Μέσω αυτών των e-mail, o πάγος έσπασε και ήρθαμε πιο κοντά, όσο μπορεί να μας φέρει βέβαια κοντά το μέσον που ονομάζεταιinternet, και έτσι όταν της έκανα την πρόταση να απαντήσει στις ακόλουθες ερωτήσεις μου δέχτηκε αμέσως, κάτι που φυσικά ως μεγάλη μου, και μόνο, τιμή μπορώ να το χαρακτηρίσω!

Απολαύστε την:

Έχετε γράψει έξι βιβλία από τα οποία το ένα είναι κοινωνικού περιεχομένου ενώ τα υπόλοιπα έχουν για υπόβαθρο εποχές που η Ιστορία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και συγκεκριμένα αναφέρονται στα τρία τέταρτα του πολύπαθου 20ου αιώνα. Τι είναι αυτό που σας κεντρίζει-μαγνητίζει από αυτή την εποχή, εκτός βέβαια από τα ιστορικά γεγονότα της, και τοποθετείτε τους ήρωες σας σ’ αυτήν την χρονική περίοδο;

Η αγάπη μου για την Ιστορία κι η αίσθηση πως εκείνες οι εποχές ήσαν πολύ πιο ενδιαφέρουσες όσο και δύσκολες. Ίσως γι’ αυτό με συναρπάζουν παθήματα και πάθη ανθρώπων που έζησαν στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν, όταν όλα ήταν πολύ δυσκολότερα απ’ ό,τι σήμερα.

Παραγγείλτε το βιβλίο!

Ποια ήταν η έμπνευσή σας για την γραφή του τελευταίου πονήματός σας «Στεφάνι από ασπάλαθο»;

Το νέο μου μυθιστόρημα το εμπνεύστηκα από ένα αληθινό περιστατικό που μου διηγήθηκαν και το οποίο με συγκίνησε, κεντρίζοντας συνάμα τη φαντασία μου. Χρειάζομαι αυτό το «κράτημα» από την αληθινή ζωή, γι’ αυτό και γυρεύω πάντα το πρώτο ερέθισμα εκεί. Στη συνέχεια βέβαια αναλαμβάνει η φαντασία.

Ποιος από τους ήρωές σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Όλοι είναι εξίσου αγαπημένοι, δεν ξεχωρίζω κανένα. Και όλοι περιέχουν ένα κομμάτι μου, άλλος μικρότερο, άλλος περισσότερο. Ούτε είχα κάποιο πρόβλημα κατά τη συγγραφή να τους αποτυπώσω, καθώς τους αισθάνομαι ολοζώντανους να με καθοδηγούν. Θα έλεγα όμως  ότι το βιβλίο που με δυσκόλεψε περισσότερο, ακριβώς γιατί έπρεπε να μελετήσω πολλά άγνωστά μου γεγονότα προηγουμένως και να ανακαλύψω μαρτυρίες που θα με βοηθούσαν να «εισχωρήσω» στο κλίμα μιας πολύ μακρινής εποχής, είναι το έργο μου «Το κορίτσι απ’ τη Σαμψούντα».

Ποιος διαβάζει για πρώτη φορά το βιβλίο σας ή κάποιες από τις πρώτες σελίδες του από το οικείο περιβάλλον σας; Δέχεστε την όποια κριτική του και επηρεασμένη από αυτή σπεύδετε να διορθώσετε τις όποιες παρατηρήσεις του -αν υπάρχουν φυσικά- ή είστε ‘’αμετακίνητη’’ σε ότι έχετε γράψει;

Έχω την άποψη ότι ο πρώτος αναγνώστης- συνήθως ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης από το πολύ κοντινό περιβάλλον, που έχει την τόλμη και τη γνώση να προχωρήσει σε παρατηρήσεις-, είναι πολύτιμος για κάθε συγγραφέα. Στην περίπτωσή μου αυτόν τον ρόλο τον έχω παραχωρήσει στον άντρα μου. Δέχομαι συνήθως τις παρατηρήσεις του – ευτυχώς είναι ελάχιστες- έστω κι αν δυσανασχετώ κάποιες φορές. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που αρνούμαι να προσχωρήσω στην άποψή του κι εμμένω στη δική μου.

Έχετε ‘’μετανιώσει’’ για την κατάληξη που δώσατε σε κάποιο από τα βιβλία σας ώστε αν σας δινόταν η ευκαιρία να αλλάζατε αυτή την κατάληξη θα το κάνατε με μεγάλη χαρά;

Ευτυχώς όχι. Ακόμη κι αν από την αρχή έγραφα κάποιο βιβλίο, το τέλος του θα παρέμενε το ίδιο, καθώς, όπως προανέφερα, οι ήρωες οι ίδιοι αισθάνομαι να με καθοδηγούν. Εγώ απλά τους ακολουθώ.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στο biblioanafores.blogspot.gr