«Έλα, Μάνο, σε κλείνω, ρε φίλε! Δεν μπορώ τώρα. Ζούμε οικογενειακές στιγμές!»
Δεν άκουσα καν την απάντηση του Μάνου, του κολλητού μου. Του ’κλεισα κυριολεκτικά το τηλέφωνο στα μούτρα! Ελπίζω να μη θύμωσε, αλλά και να θύμωσε, δε με νοιάζει και τόσο. Δε χαλάω με τίποτα τη στιγμή που, καθισμένοι πάνω στο παχύ μάλλινο χαλί στο πάτωμα του σαλονιού, όλοι μαζί, ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, η αδελφή μου κι εγώ, παίζουμε Ευρώπολη. Ιστορική στιγμή! Και άκρως οικογενειακή!
Να ’ναι καλά ο κορονοϊός! Ναι, αυτός ο ιός που μας ήρθε από την Κίνα και νόμισε πως όλα τα τραπέζια είναι στρωμένα με ασιατική κουζίνα! Αμ δε! Του κλείσαμε την πόρτα στα μούτρα! Βέβαια, κλειστήκαμε κι εμείς μέσα και πάνε οι ποδηλατάδες, τα σουτάκια και οι αλλαξομπαλιές στο αυτοσχέδιο γηπεδάκι της παιδικής! Και τώρα που είπα παιδική… Αααχ! Θυμήθηκα και τα φλερτ μας! Εντάξει, μπορεί να είμαι μόνο έντεκα αλλά είμαι ερωτευμένος με τη Θένια εδώ και δύο χρόνια! Πάει και η Θένια! Γιατί, ναι μεν έχουμε τα κινητά μας, αλλά η ντροπή μας είναι μάλλον μεγαλύτερη από την επιθυμία μας να βρεθούμε, οπότε κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα να τηλεφωνήσει στον άλλο. Μαύρα μάτια θα κάνουμε για να ξαναϊδωθούμε, όπως λέει και η γιαγιά μου.
Η γιαγιά μου! Πόσο την πεθύμησα! Μου έλειψαν τα σοκολατένια κέικ της, τα χάδια της, τα μαλώματά της όταν πήγαινα να τη δω και ξεχνούσα ανοιχτή την εξώπορτα ή βαριόμουν να πλύνω τα χέρια μου πριν από το φαγητό. «Σε βάρκα γεννήθηκες, παιδάκι μου; Κλείσε την πόρτα πίσω σου!» «Πάλι δεν έπλυνες τα χέρια σου; Γρήγορα στο μπάνιο, αλλιώς γλυκό δεν έχει!» Τώρα η εξώπορτα είναι μονίμως κλειστή κι εγώ πλένω τα χέρια μου πολύ σχολαστικά και πολύ συχνά. Οι φουσκάλες της σαπουνάδας απομακρύνουν τα βακτήρια του ιού. Έτσι είπε ένας λοιμοξιωλόγος. Τους θαυμάζω αυτούς! Όταν τους βλέπω στην τηλεόραση να μιλάνε, στο μυαλό μου φαντάζουν κάτι σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς σε σύγχρονη έκδοση! Αντί για θησαυρούς αναζητούν και εξολοθρεύουν κορονοϊούς. Όσο για τη γιαγιά μου, τη βλέπω μέσω βιντεοκλήσης! Ούτε λόγος να την επισκεφθώ! Ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, σε αυτούς δηλαδή που λόγω ηλικίας ή άλλων προβλημάτων υγείας είναι εύκολο να αρρωστήσουν από τον ιό, κι αν αρρωστήσουν δύσκολο να το ξεπεράσουν. Α, όλα κι όλα! Την αγαπώ τόσο πολύ τη γιαγιά μου που προτιμώ να τη στερηθώ για λίγο, ώστε να την έχω για πάντα. Μένουμε σπίτι λοιπόν! Κι αυτή κι εμείς!
ΕΜΕΙΣ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Χωρίς σχολείο, βαρετά μαθήματα και κουραστικές δουλειές. Έχει κι ο κορονοϊός τα καλά του! Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όπως λέει ο κύριος Αποστόλης ο δάσκαλός μου, που λατρεύει την αρχαία ελληνική γλώσσα και τα γνωμικά, σε αντίθεση μ’ εμένα, που δε λατρεύω ούτε το σχολείο ούτε τα αρχαία ελληνικά! Μπλιαχ! Λατρεύω όμως τη μαμά μου και τον μπαμπά μου! Και μου λείπουνε πολύ! Ή, μάλλον, μου λείπανε πολύ! Όλο δουλειές, δουλειές κι όλο «δεν προλαβαίνω», «δεν έχω χρόνο τώρα», «κάνε γρήγορα», «ουφ… θ’ αργήσω», «σε λίγο»… Δηλαδή ΠΟΤΕ!
Ένα είναι σίγουρο! Ο κορονοϊός μάς έφερε πιο κοντά! Βρήκαμε επιτέλους ελεύθερο χρόνο! Χρόνο για να παίξουμε, να μαγειρέψουμε, να μας κάνει η μαμά την αγαπημένη μας πίτσα με τόνο που όλο δεν προλάβαινε, να μιλήσουμε, να ακούσουμε ο ένας τον άλλο, να χαζολογήσουμε, να χαχανίσουμε ασταμάτητα, να διαβάσουμε αραχτοί στο κρεβάτι μας το αγαπημένο μας βιβλίο. Έχουμε χρόνο ακόμη και για να βαρεθούμε! Δεν τρέχουμε πλέον σαν αλαφιασμένοι δρομείς πέρα δώθε, χαμένοι στον λαβύρινθο των μαθημάτων, των εξωσχολικών μας δραστηριοτήτων και των επαγγελματικών υποχρεώσεων των γονιών μας. Τι ωραίο να έχεις χρόνο! Χρόνο ακόμη και για να βαριέσαι! Το είπε κι ένας ψυχολόγος σε ένα άρθρο του: «Αφήστε τα παιδιά να βαρεθούνε. Η βαρεμάρα είναι δημιουργική. Γεννάει ιδέες!» Οι δικοί μου γονείς μάλλον διαφωνούν μαζί του. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός πως δεν άφηναν ούτε εμένα ούτε την αδελφή μου να πάρουμε ανάσα! Όλο με κάτι έπρεπε να απασχολούμαστε και σίγουρα όχι με το playstation! Να ’ναι καλά ο κορονοϊός που ήρθε και τα άλλαξε όλα! Έφερε τα πάνω κάτω! Και playstation παίζουμε, χωρίς να μας γκρινιάζει κανείς, και νέες ιδέες αναζητούμε κοιτώντας για ώρες με βαθυστόχαστο βλέμμα το ταβάνι του δωματίου μας. Εντάξει, κάνουμε και κανένα μαθηματάκι για να μην ξεχνιόμαστε και διαβάζουμε και κανένα λογοτεχνικό βιβλίο για να γλιτώνουμε την γκρίνια της μαμάς! Δεκτά όλα! Μου φτάνει που… ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ! Μένουμε σπίτι και ζούμε άκρως οικογενειακές στιγμές! Και είναι τόσο απολαυστικές, που πάνω στο κέφι μου γράφω ποιηματάκια για τον φίλο μου τον κορονοϊό, που χάρη μεγάλη τού χρωστώ, όσο παράλογο κι αν σας ακούγεται αυτό!
Αχ, βρε κορονοϊέ, μπαγάσα και μπερμπάντη, από την Κίνα κίνησες
και σ’ όλο τον κόσμο απλώθηκες αγνάντι το αγνάντι!
Αχ, βρε κορονοϊέ, της γρίπης φίλε κι αδελφέ, τι σου ’μελλε να πάθεις!
Απ’ τη χλωρίνη θα τη βρεις κι από τη σαπουνάδα,
που κάτι τύπους σαν εσέ τους κάνουν μία ρουφηξιά
σαν να ’τανε σουμάδα!
Αχ, βρε κορονοϊέ, μπαγάσα και μπερμπάντη,
που όλο τον κόσμο έβαλες στους δρόμους να κυκλοφορεί με μάσκα και με γάντι!
Αχ, βρε κορονοϊέ, του βήχα φίλε κι αδελφέ,
που έσπειρες τον πανικό κι έκανες τον κοσμάκη
να είναι έτοιμος για φονικό για ένα αντισηπτικό!
Αχ, βρε κορονοϊέ, μπαγάσα και μπερμπάντη, κλειστήκαμε στα σπίτια,
μα μη νομίζεις πως περνούν οι μέρες με κατήφεια!
Με τους γονείς μας αγκαλιά παιχνίδια στήνουμε τρελά
και σαν τα βαρεθούμε, βιβλία ξεφυλλίζουμε
μέχρι να κοιμηθούμε!
Αχ, βρε κορονοϊέ, ύπουλε και πονηρέ, βιβλιοφάγος θα γενώ.
Με το βιβλίο οδηγό και με τη φαντασία
ταξίδια κάνω μακρινά Ευρώπη και Ασία!
Με σύνεση, υπομονή και την καλύτερη μαμά, τη φιλαναγνωσία,
θα σε νικήσουμε όλοι μαζί! Ζήτω η ανοσία!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτό με τη φιλαναγνωσία άρεσε πολύ στη μαμά μου, που είναι συγγραφέας και έχει τρέλα με τα βιβλία και το διάβασμα. Επίτηδες το έγραψα, να ξέρετε, για να την καλοπιάσω, μήπως και κερδίσω καμιά ώρα παραπάνω στο playstation. Είπαμε! Η βαρεμάρα είναι δημιουργική! Γεννά ιδέες! Πονηρές ιδέες!
Σας χαιρετώ.
Ο κορονοϊό-πληκτος φίλος σας, Αρίστος… από το Αριστείδης.
