Είμαι στο σπίτι κλεισμένη. Ακούω απ’ έξω τη βροχή να ραμφίζει σαν πουλί το τζάμι και σπεύδω στο παράθυρο. Ακουμπώ το μέτωπο στο τζάμι και κοιτώ έξω. Στέκομαι εκεί για ώρα, στέκομαι ώσπου παύει η βροχή κι ο άνεμος αρχίζει να σκορπά τα μουσκεμένα πέταλα της ανθισμένης κορομηλιάς στον κήπο. Για πόσο ακόμη θα είμαστε όλοι αναγκασμένοι να υποστούμε τούτον τον εγκλεισμό; αναρωτιέμαι κι ευθύς ο εαυτός μου με μαλώνει.
Μα τι, κι εσύ αντιδράς; μου λέει αυστηρά. Τι είναι λίγες εβδομάδες εγκλεισμού ή και μηνών, αν χρειαστεί, για να προστατεύσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε και τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού; Δεν είναι ώρα να μεμψιμοιρούμε, είναι ώρα του καθενός από εμάς να επιδείξει ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Γιατί έστω κι αν κάποιος πιστεύει πως δεν κινδυνεύει ο ίδιος από τον ιό, μπορεί, λόγω της ανευθυνότητας που επιδεικνύει, να θέσει σε κίνδυνο κάποιους από τους αγαπημένους του.
Αντιλαμβάνομαι αμέσως το δίκιο της φωνής της λογικής. Επιβάλλεται όντως να μείνουμε σπίτι όσο χρειαστεί, ν’ ακούσουμε τους ειδικούς, να υπακούσουμε στις συμβουλές τους. Ας θυμηθούμε όλοι, επομένως, πόσο όμορφο είναι να μένεις σπίτι, να χαίρεσαι τη συντροφιά των αγαπημένων σου. Αν έχουμε μικρά παιδιά, είναι ευκαιρία να ασχοληθούμε μαζί τους, να διαβάσουμε τα αγαπημένα τους βιβλία, να παίξουμε συντροφιά διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια και γενικώς να αναπληρώσουμε τον χρόνο που η καθημερινότητα μας υποχρέωνε να τους στερούμε. Αλλά κι εμείς οι ενήλικοι έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε όλα τα βιβλία που από καιρό επιθυμούσαμε, μα δικαιολογούμασταν στον εαυτό μας ότι δεν είχαμε χρόνο, να δούμε τις ταινίες που μας ενδιαφέρουν, να φροντίσουμε το σπίτι μας όπως δε μας το επέτρεπε η καθημερινή μας εργασία, να κάνουμε μια βόλτα με τον σύντροφό μας ή και τα κατοικίδιά μας, αν έχουμε, πάντοτε μακριά από τον συνωστισμό και άλλα πολλά. Ας μην ξεχάσουμε, τέλος, να κάνουμε ένα τηλέφωνο στους γνωστούς μας που βρίσκονται σε μεγάλη ηλικία και είναι μόνοι. Δυο λόγια παρηγοριάς είναι μια σημαντική επαφή γι’ αυτούς τους ανθρώπους.
Σημασία έχει να βγούμε νικητές από αυτόν τον ιδιότυπο πόλεμο. Και νικητές θα βγούμε μένοντας σπίτι και όχι επιδεικνύοντας ανευθυνότητα, ανωριμότητα και αναλγησία απέναντι στον συνάνθρωπό μας και στον ίδιο τον εαυτό μας.
