Η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη γράφει για το βιβλίο της ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ

Το «Βαθύ Γαλάζιο» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πριν από οκτώ χρόνια κι είναι το τρίτο μυθιστόρημα που έχω γράψει. Ανάμεσα στα έντεκα ως τώρα. Είναι ένα από τα βιβλία μου, που αγαπώ πολύ. Γιατί προσπαθεί να παλέψει με τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα σκαμπανεβάσματα της ψυχής μας. Να προσεγγίσει δύσκολους στόχους.

      Παραγγείλτε το βιβλίο!

Ήταν η τρίτη συγγραφική μου προσπάθεια, ήταν τότε που άρχισα σιγά σιγά να συνειδητοποιώ πως αυτό που λατρεύω, είναι να ταξιδεύω με τις λέξεις, τις προτάσεις, τα συναισθήματα, στους χαρακτήρες και τις προσωπικότητες των ηρώων μου. Να προσπαθώ να ερμηνεύσω συμπεριφορές, να τις νιώσω γράφοντας και να τις οδηγήσω στην κάθαρση μέσα από αλλεπάλληλες ανατροπές, περιπέτειες, χαρές και λύπες, μέσα από την ίδια την καθημερινή ζωή.

Σπουδαιότεροι ήρωες για μένα αποτελούν οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, oι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Πάλεψα σε αυτό το μυθιστόρημα. Πάλεψα και τώρα που το χάιδεψα τρυφερά σε αυτή την αναθεωρημένη έκδοσή του, για να κάνει μια καινούργια αρχή, για να φτάσει κοντά σας, πιο ώριμο, πιο ολοκληρωμένο. Πάλεψα με συναίσθημα της απόρριψης πρώτα απ’ όλα. Είναι αλήθεια πως η απόρριψη πονάει. Πληγώνει ανεπανόρθωτα.

Ο κάθε ένας από μας αντιδράει διαφορετικά. Υπάρχουν κάποιοι που δέχονται την απόρριψη με αισιοδοξία. Που μαθαίνουν από τα λάθη τους και προχωρούν στη ζωή τους. Άλλοι αντιδρούν άσχημα. Παθαίνουν κατάθλιψη, απογοητεύονται, γίνονται καχύποπτοι, κατηγορούν τον εαυτό τους, θυμώνουν, παραιτούνται. Υπάρχουν όμως και μερικοί που το αντιμετωπίζουν εκδικητικά. Η απογοήτευση και ο θυμός, τους οδηγεί στην αντεπίθεση. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Γιάννης. Ο ήρωας στο «Βαθύ Γαλάζιο».

Όταν τον απέρριψε η Αλίκη, η γυναίκα που αγαπούσε, οδηγήθηκε στην αντεπίθεση. Άρχισε να μισεί όλες τις γυναίκες, άρχισε να τις «χρησιμοποιεί». Ασυνείδητα απέρριπτε και όλες όσες τον προσέγγιζαν συναισθηματικά.

Ώσπου τον εκδικήθηκε η ίδια η ζωή. Ώσπου γνώρισε τη Χριστίνα.

Πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσει κανείς μια απογοήτευση; Έκπληξη, θυμός, φόβος, πόνος, κατάρρευση κι άλλα κι άλλα πολλά συναισθήματα που μπλέκονται κουβάρι μέσα του και τον οδηγούν στην απελπισία. Μόνη ελπίδα η δύναμη, η αποφασιστικότητα, η πίστη στον εαυτό μας.

Απογοήτευση νιώθουμε κι από την προδοσία. Κάποιου αγαπημένου προσώπου, κάποιου έμπιστου φίλου. Και τότε τα συναισθήματα που βιώνουμε είναι οδυνηρά. Αισθανόμαστε άσχημα επειδή επενδύσαμε τον χρόνο μας, τη ζωή μας, σε έναν άνθρωπο που εμπιστευτήκαμε και τελικά αποδείχτηκε κατώτερος των προσδοκιών μας.

Έχουμε απόλυτη ανάγκη τους άλλους ανθρώπους. Είναι σημαντικοί για την ψυχική μας ισορροπία. Έχουμε ανάγκη από συνακροατές και συνοδοιπόρους, για να μοιραζόμαστε όλα όσα μας συμβαίνουν. Οι φίλοι μας είναι η οικογένεια την οποία επιλέγουμε.

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας. Ανάμεσα σε φίλους δημιουργείται ένας άρρηκτος δεσμός, ένας δεσμός αγάπης και αλληλεγγύης.

Πολλές φορές όμως η ζωή, μας φέρνει αντιμέτωπους με γεγονότα που υπερβαίνουν τα όριά μας, τις ίδιες μας τις δυνάμεις. Κι είναι απρόοπτα αυτά τα γεγονότα, μας αναγκάζουν να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας, διαλύουν τα όνειρά μας. Τότε που οι φίλοι, μας προδίδουν.

Ξαφνικά νιώθουμε ασήμαντοι, μικροί, αβοήθητοι. Ψάχνουμε τις αιτίες, κατηγορούμε τον εαυτό μας, προσπαθούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα αναπάντητα, να χειριστούμε σωστά τα αρνητικά συναισθήματα. Όταν ένας φίλος μπήγει το μαχαίρι της προδοσίας στην καρδιά μας, πολλές φορές η ζωή μας αρχίζει να τρέχει σαν ένα αυτοκίνητο χωρίς φρένα.

Όπως η ζωή του Γιάννη, μέσα στο «Βαθύ Γαλάζιο».

Το μυθιστόρημα αυτό ταξιδεύει παρέα και με την ηρωίδα μου, την Αλίκη, στο παρόν και στο παρελθόν. Φτάνει μέχρι τον βιασμό της αθωότητας…

Είμαι παιδαγωγός, λατρεύω τα παιδιά, μου είναι αδύνατον να διανοηθώ πως ένας ενήλικας μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα παιδί για τη δική του σεξουαλική ευχαρίστηση.

Κι όμως.

Όταν βιάζεται η αθωότητα, όταν τραυματίζεται η ευάλωτη παιδική ψυχή, ένα παιδί πανικοβάλλεται, παραλύει. Νιώθει ντροπή, ενοχή, σιωπά φοβισμένο. Κι αν δεν το βοηθήσει κανένας κι αν η ίδια η μητέρα του παραμένει σιωπηλός μάρτυρας, τότε το τραύμα του παιδιού βαθαίνει, γίνεται μακροχρόνιο, επηρεάζει την ίδια την ψυχοσύνθεσή του, την ίδια τη ζωή του.

Η ζωή… τι είναι άραγε η ζωή; Μια και δεν έρχεται κοντά μας με βαλίτσες γεμάτες με τις απαντήσεις που γυρεύουμε, εμείς πρέπει να τη μεταμορφώσουμε σε αυτό που ονειρευόμαστε, εμείς πρέπει να ανακαλύψουμε το νόημά της.

Πιστεύω πως η ζωή είναι αγάπη.

Για να ζήσουμε μια ζωή ολοκληρωμένη, πρέπει να καταλάβουμε τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε. Πρέπει να βουτήξουμε στο βαθύ γαλάζιο της καρδιάς μας. Να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη.

Και; Τι είναι η ακριβώς η αγάπη;

Ζεστασιά και παιχνίδια ψυχής; Αγκαλιές που αρπάζουν τον πόνο και τον χαϊδεύουν και τον μετατρέπουν σε ασφάλεια;

Αυτό είναι αγάπη;

Μήπως είναι κάτι που νιώθω να με αγκαλιάζει, κάτι που με κάνει να ξεχνώ τους φόβους μου και να κοιμάμαι ήρεμα τα βράδια;  Γιατί με νανουρίζει γλυκά, γιατί με κάνει να δακρύζω από χαρά;

Αυτό είναι αγάπη;

Κάτι που μου προσφέρει δύναμη να αφήσω πίσω μου τις μαύρες τρύπες να ξεκινήσω από την αρχή, να μάθω να ελπίζω, να ανοίξω τις πόρτες της καρδιάς, να ξαναγεννηθώ;

Είναι όμορφη η αγάπη. Σαν τον καταγάλανο ουρανό μια ασυννέφιαστη μέρα. Σαν τα κρυστάλλινα θαλασσινά νερά στα νησιά μας. Ουρανός και θάλασσα είναι, που γίνονται ένα, ένα μαγευτικό βαθύ γαλάζιο.

Ναι. Αυτή είναι η αγάπη.

Η αγάπη υπομένει, χαίρεται, χορεύει, τραγουδάει, πονάει, συμπάσχει… η αγάπη ενώνεται με όλα τα ρήματα που υπάρχουν. Γιατί είναι το μόνο συναίσθημα που τα χωράει.

«Μα η αγάπη δε συγχωρεί;» αναρωτιέται η Χριστίνα, μέσα στο μυθιστόρημα.

Ναι. Η αγάπη συγχωρεί. Γιατί ξέρει πως η συγχώρεση είναι το κλειδί της ευτυχίας. Μόνο η αληθινή αγάπη όμως είναι αυτή που βαδίζει αγκαλιά με τη συγχώρεση, που χαρίζει φτερά.

Η αληθινή αγάπη δε σε ξεχνάει ποτέ, στριφογυρίζει στην καρδιά σου, σε γαργαλάει, μεταμορφώνεται σε χαμόγελο, σε χάδι, σε γέλιο γάργαρο.

Μεταμορφώνεται στην ίδια τη ζωή.

Το «Βαθύ Γαλάζιο» ταξιδεύει. Στη Ρόδο, ένα από τα ομορφότερα νησιά της Δωδεκανήσου, επισκέπτεται και την πόλη των πόλεων, τη μαγευτική Κωνσταντινούπολη. Το «Βαθύ Γαλάζιο» ερωτεύεται, απογοητεύεται, παλεύει, αγκαλιάζει, τραγουδάει, αγαπάει. Πλέκει στεφάνι τα όνειρά του και σας περιμένει να βουτήξετε μέσα του.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, ένα ευχαριστώ καρδιάς, στις εκδόσεις Ψυχογιός, που στέκονται πάντα δίπλα μου και κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά μου. Τα αποτυπώνουν στο χαρτί, τα κλείνουν στην αγκαλιά σας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε σας, τους φίλους και τις φίλες μου. Γιατί εσείς είσαστε το μελάνι της γραφής μου, οι συνακροατές, οι συνοδοιπόροι.

Σε κάθε ένα από τα ταξίδια της ψυχής μου.