Πώς υφαίνεται ο χρόνος;

Παιδί αναρωτιόμουν αν τελειώνει ποτέ ο χρόνος, αν η αλυσίδα από ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια σώνεται ποτέ. Η μυθολογία μού είχε δώσει μια απάντηση, δε μου αρκούσε όμως. Ο χρόνος είναι ο Κρόνος, ένας θεός που γεννάει παιδιά και τα τρώει. Μεταβάλλοντας την ύπαρξη σε ανυπαρξία, μεταβάλλει διαρκώς το παρόν σε παρελθόν, το μέλλον σε παρόν. Ό,τι ζήσαμε πίσω δε γυρίζει. Ό,τι ο Κρόνος καταβρόχθισε χάνεται από προσώπου γης. Η απάντηση δε μου είχε φανεί ποτέ ικανοποιητική. Η ερώτηση παρέμενε στον νου μου: Και το παρελθόν τι γίνεται; Επιστρέφει κάποτε;

Τώρα πια που το παρελθόν είναι περισσότερο από το μέλλον μου, έχω μια πιο λογική απάντηση. Το παρελθόν επιστρέφει για να μας δείξει τα λάθη μας, να μας θυμίσει τα σωστά που έγιναν και πού μας οδήγησαν, να μας δώσει δύναμη και ελπίδα πως ό,τι ζούμε το έχουμε βιώσει και πάλι και ίσως και άλλες φορές να το βρούμε μπροστά μας.

Πώς υφαίνεται ο χρόνος; Με λάθη, με πάθη, με αγώνα, με διαψεύσεις, με οράματα, κάποτε με απελπισία, άλλοτε με ελπίδα και πίστη. Κάποιες φορές με αίμα και δάκρυα. Και όλα μαζί υφαίνουν τον κρουστό ιστό της άχρονης ζωής μας.

Λίγα λόγια για την ιστορία του βιβλίου
ΠΩΣ ΥΦΑΙΝΕΤΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Η Νάνα, μια αρχιτεκτόνισσα που πάσχει από κρίσεις πανικού, βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής της, όπου καλείται να πάρει κάποιες σημαντικές αποφάσεις, όπως το να κρατήσει το παιδί που κυοφορεί. Σε μια αναπαλαίωση του αρχοντικού της οικογένειας του Ιωάννη Αντωνόπουλου στην Καλλιθέα, ανακαλύπτει ένα παλιό χειρόγραφο μέσα από το οποίο μαθαίνει πολλά για την ιστορία της οικογένειας, που εντέλει συνδέεται με την ιστορία και της δικής της.

Μέσα από το χειρόγραφο μαθαίνει επίσης και για την ιστορία της Ανθής Γεραμάκη, που, λόγω των προκαταλήψεων της κοινωνίας του τέλους του 19ου αιώνα, αναγκάζεται να στερηθεί το βασικό δικαίωμά της ως γυναίκας, τη μητρότητα, και να αλλάξει ακόμα και την ταυτότητά της. Η τέχνη της –είναι πολύ καλή υφάντρα– και το πείσμα της για ζωή θα τη βοηθήσουν να ξαναβρεί τα κομμάτια του εαυτού της. Η Νάνα θα εμπλακεί συναισθηματικά με την ιστορία της Ανθής και αυτή η εμπλοκή θα τη μεταμορφώσει.

Γύρω από τους κεντρικούς ήρωες, τα ιστορικά πρόσωπα ‒η Ελληνίδα ζωγράφος Σοφία Λασκαρίδου, ο «καταραμένος» ποιητής Περικλής Γιαννόπουλος, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, ο Χαρίλαος Τρικούπης‒ και τα ιστορικά γεγονότα συμπορεύονται με τα φανταστικά και τα καθορίζουν.

Αυτή την εποχή του τέλους του 19ου αιώνα θέλησα να αποτυπώσω, όπως την είδα με τα μάτια του σήμερα, ίσως γιατί πιστεύω πως όλες οι απαντήσεις για τη ζωή έχουν δοθεί στο παρελθόν. Δεν έχουμε παρά να το ξανακοιτάξουμε με τα ενήλικα μάτια μας, να παραδεχτούμε τα λάθη και να αναγνωρίσουμε τα σωστά μας.

Φρόσω, Αλβέρτος, Νάνα, παρελθόν, παρόν και μέλλον, τρεις χρόνοι, τρία κεντρικά πρόσωπα σε διαρκή συνομιλία.

Πώς υφαίνεται ο χρόνος; Πιθανόν να μη μάθουμε ποτέ αν στ’ αλήθεια ο χρόνος ακολουθεί την ευθεία που εμείς πιστεύουμε πως ακολουθεί ή κάνει κύκλους πάνω απ’ το κεφάλι μας. Ετούτο το άχρονο χαλί, που είναι η ζωή των ανθρώπων, είναι η μοίρα μας και χρέος μας είναι να βάλουμε, καθένας με τον τρόπο του, τη μικρή του βελονιά. Το ίδιο θα αποπειραθούν να κάνουν και οι ήρωες του βιβλίου.