Υπάρχει άνθρωπος δίχως φόβους; Σαφέστατα και όχι, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι δε θα υπήρχε ζωή. Ο φόβος δεν είναι, άλλωστε, παρά μια μορφή προστασίας για όντα που κινούνται και πρέπει να προστατεύονται από διάφορους κινδύνους. Ωστόσο, υπάρχουν και φόβοι που σαρκώνονται στη ζωή μας και δεν παρέχουν καμία μορφή προστασίας· αντιθέτως, γίνονται πηγή τυραννίας. Μετατρέπονται σε δήμιους και τύραννους της ζωής μας, στραγγίζουν την ενέργειά μας και φρενάρουν τα όνειρά μας. Μας λένε διαρκώς «όχι, δεν μπορείς», «δε θα τα καταφέρεις», «μην προσπαθείς», «κάνε πίσω, παραιτήσου». Κι όμως, αν κοιτάξεις βαθιά μέσα σε αυτό το τρομακτικό και πυκνό σκοτάδι, υπάρχει κάτι φωτεινό. Μια σπίθα ζητά να γίνει φωτιά ζωής. Κάτι υπάρχει φυλακισμένο σε αυτό το σκοτάδι που μοιάζει φωτεινό.

Στην πραγματικότητα, οι φόβοι μας χτίστηκαν από το «εγώ», για να μας προστατεύσουν σε ένα δύσκολο στάδιο του βίου μας, τότε που νιώθαμε απόλυτα αδύναμοι και τρομοκρατημένοι. Πλέον όμως ο κίνδυνος έφυγε και η ψυχή μας δε χρειάζεται προστάτες. Μεγαλώσαμε ηλικιακά και ψυχικά, και μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας. Να αντιμετωπίσουμε προκλήσεις και δοκιμασίες δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το άγχος και τον φόβο. Στη ζωή ή θα γίνουμε ήρωες ή αιώνια θύματα.

Αυτό πρέπει να το ακούσει το παιδί μέσα μας. Εκείνο που ζει φοβισμένο στο υπόγειο της ύπαρξής μας. Να του πούμε εμείς, με την ενήλικη φωνή και ψυχή μας, «δε χρειάζεται να φοβάσαι, μπορείς και αξίζεις να ζήσεις. Η ζωή έχει βάσανα, αλλά είναι ένα υπέροχο δώρο…» Δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να κρυβόμαστε ή να χανόμαστε από τη ζωή που μας καλεί να πρωταγωνιστήσουμε.

Τότε θα αντιληφθούμε ότι κάθε φόβος κρατούσε δέσμια μια αλήθεια μας. Κάθε φόβος κρατούσε στο σκοτάδι το φως μας. Οι φοβίες είναι οι απωθημένες δυνατότητες και τα χαρίσματα που δεν τολμήσαμε να ξεδιπλώσουμε· αλήθειες που κρύψαμε, φως που φοβηθήκαμε να κοιτάξουμε. Κι ο πιο μεγάλος φόβος μας δεν είναι αυτά που δεν καταφέραμε, αλλά εκείνα που δεν τολμήσαμε.

Μέσα στις φοβίες μας κρύβεται η αλήθεια και η δύναμή μας, μέσα στους φόβους μας κατοικεί το θάρρος της ψυχής μας. Αν όμως δεν κοιτάξεις κατάματα τον δειλό εαυτό σου, ποτέ δε θα ανακαλύψεις τον ήρωα που έκρυβες μέσα σου.

Γράφει ο π. Χαράλαμπος Λίβυος

Την ζωή δεν την αναλύουμε αλλά τη ΖΟΥΜΕ.
Τη ΧΑΡΑ δεν την βρίσκουμε αλλά τη φτιάχνουμε.
Τελικά δεν είναι το ΣΚΟΤΑΔΙ που μας τρομάζει αλλά το ΦΩΣ που κουβαλάμε μέσα μας.
Καμία ΔΥΣΚΟΛΙΑ δεν πρέπει να μας φοβίζει, αφού ό,τι δυσκόλεψε το «εγώ» μας ελευθέρωσε την ΨΥΧΗ μας.
ΖΗΣΕ τώρα χωρίς να ζητάς όλα να είναι τέλεια. Δε χρειάζεται να είσαι ΤΕΛΕΙΟΣ για να είσαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.
Η ΖΩΗ δεν έχει κάποιο νόημα, η ίδια είναι το ΝΟΗΜΑ.
Γι’ αυτό ΤΟΛΜΗΣΕ να ζήσεις. Μην κρυφτείς από τις ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ. Κοίταξε κατάματα τους φόβους σου. Οι ΦΟΒΟΙ είναι οι κρυμμένες μας ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Κάθε ΦΟΒΟΣ κρατάει στο σκοτάδι το δικό μας ΦΩΣ.
ΤΟΛΜΗΣΕ να κοιτάξεις κατάματα τον ΔΕΙΛΟ εαυτό σου εάν θέλεις να συναντήσεις τον ΗΡΩΑ που κουβαλάς μέσα σου. Κι αυτό μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το πραγματοποιήσεις: να ΖΗΣΕΙΣ. Διότι στο τέλος του ταξιδιού δε θα έχει σημασία πόσων χρόνων πέθανες αλλά πόσο ΕΖΗΣΕΣ!