Για να δείξεις σε κάποιον πως τον αγαπάς, πρέπει να μην τον αγκαλιάζεις πια. Οξύμωρο, ε; Θα το φανταζόμασταν ποτέ; Θα γράφαμε για αυτό; Θα πιστεύαμε πως θα το ζούσαμε;
Και όμως, ναι. Όλα μέσα στη ζωή είναι. Βιβλίο της ζωής με πρωταγωνιστές εμάς. Που εξακολουθούμε να έχουμε μια ίδια καρδιά, δύο πόδια για να μας πηγαίνουν εκεί όπου αγαπάμε, δύο χέρια για να τα τυλίγουμε γύρω από αυτούς που θέλουμε και δυο μάτια που αντιστέκονται στο ρητό που λέει «μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται».
Και όμως.
Αυτή τη φορά, ακριβώς επειδή αγαπάμε, η καρδιά μας πρέπει να συνεχίσει να χαμογελά χωρίς να χτυπά κοντά σε άλλα σώματα, τα πόδια μας πρέπει να περπατούν κυρίως στα τετραγωνικά του σπιτιού μας, τα χέρια μας να μην αναζητήσουν την επαφή με άλλους ανθρώπους, και τα μάτια μας να είναι αυτά της καρδιάς, και ας κουράζονται που μέσα στην ημέρα δεν αντικρίζουν πια ορίζοντα.
Η αγκαλιά, για μένα μέχρι πρότινος το πολυτιμότερο πράγμα, τώρα φαντάζει το πιο επικίνδυνο. Με δυσκολεύει, αλλά το κατανοώ. Ήρθε η στιγμή να καταλάβουμε πως, αν αγαπάς, κάποιες φορές χρειάζεται να μένεις μακριά. Ήρθε η στιγμή να μετρήσουμε τις αγκαλιές μας και να τις επιθυμήσουμε. Να τις νοσταλγήσουμε, να τις υποσχεθούμε μέσα από κοινωνικά δίκτυα και τηλέφωνα. Να τις θυμηθούμε και να μη μας βγαίνουν αρκετές όσες δώσαμε.
Κακό; Όχι απαραίτητα. Γιατί οι αγκαλιές, όταν δοθούν σε λίγες εβδομάδες, θα είναι τόσο σφιχτές που πλέον οι άνθρωποι δε θα κινδυνεύουν από τον ιό αλλά από το… δυνατό σφίξιμο. Ποιες και πόσες αγκαλιές θα μας λείψουν; Εύκολη απάντηση. Αυτές που ετούτη τη στιγμή δε θα επιλέγαμε να δώσουμε με τίποτα. Αυτές που όμως, με αφετηρία λίγο καιρό από τώρα, δε θα ξαναστερήσουμε ποτέ σε κανέναν. Άρα τελικά μήπως το π.κ. (προ κορονοϊού) είναι οι αγκαλιές που δε δώσαμε και το μ.κ. θα είναι οι αγκαλιές που δε θα παραλείψουμε ποτέ;
Νομίζω ναι. Μια επανεκκίνηση είναι όλα.
Μια επαναδιαπραγμάτευση των βασικών αναγκών μας.
Της τροφής, του νερού, της φύσης και της φυσικής επαφής. Τώρα θα νιώσουμε τι είναι να περιμένεις μια αγκαλιά και τι είναι να νιώθεις επιτέλους μια αγκαλιά. Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι αυτό το ονομάζουν «καθυστέρηση της απόλαυσης» και γίνεται για να μάθει ο άνθρωπος την πραγματική αξία σε κάτι που θέλει και επιθυμεί πραγματικά, όταν επιτέλους το αποκτήσει.
Στη δική μας περίπτωση ονομάζεται Covid-19. Άχαρη ονομασία για να δηλώσει κανείς έτσι τις αγκαλιές που στερούμαστε. Αλλά πάλι θα μου πείτε, πόσα και πόσα βιβλία δεν είχαν άχαρους τίτλους, αλλά το αποτύπωμα που μας άφησαν ήταν τελικά σπουδαίο;
Covid-19 λοιπόν, ή αλλιώς «οι αγκαλιές που θα δώσουμε σε λίγο». Έτσι προτιμώ να το σκέφτομαι όσο μετράω αγκαλιές που θέλω να δώσω και όσο εκπλήσσομαι με αγκαλιές που ούτε φανταζόμουν πως θα μου λείπουν. Δεν ξέρω για εσάς, όμως όσον αφορά εμένα, όταν θα με ξαναδείτε σε λίγους μήνες, θα με αναγνωρίσετε αμέσως. Θα είμαι εκείνη η περίεργη, με τα λίγα κιλά παραπάνω, που, όπου και να τη συναντήσετε, θα δίνει συνέχεια όλες τις αγκαλιές που δε θέλει να ξαναστερηθεί.
Α! Και μη νομίζετε! Και το επόμενο βιβλίο μου γεμάτο αγκαλιές θα είναι!
