Day 0
#menoumespiti
Ντριιιιιιιν!!!!
«Το ξυπνητήρι, Ηλία! Κλείσ’ το, θα ξυπνήσουν τα παιδιά! Και τι θα κάνουμε απ’ τις 7:30;»
«Τι 7:30 τσαμπουνάς, ρε Αγγέλα; Δε σου είπα να το αλλάξεις; Από σήμερα θα δουλεύουμε σπίτι. Δηλαδή αν το έβαζες στις 9 παρά 10; Πόση ώρα θες να πας από το δωμάτιο στο σαλόνι και να ανοίξεις το laptop;»
Ουφ. Δίκιο έχει. Το ξέχασα. Αλλά με τι μυαλό να το αλλάξω; Έκλεισα 17 ώρες ξύπνια στο κρεβάτι και 7 ώρες κοιμισμένη. Βαθιά. Με εφιάλτες. Πιο εφιαλτικές ήταν οι 17 ώρες ξύπνια, με το ένα μάτι στην τηλεόραση και στα δελτία ειδήσεων και το άλλο σε facebook/instagram/twitter/google. Ουρές οι πιστοί στις εκκλησίες για να μεταλάβουν, Τέταρτος νεκρός, Τα κίτρινα γιλέκα αψηφούν τον κορονοϊό, Στην Ιταλία η κατάσταση εκτός ελέγχου. Ε ναι, φοβάμαι. Και στενοχωριέμαι και αγχώνομαι. Και πονάει το στόμα μου γιατί τσουρουφλίστηκα προχθές πάνω στη λαιμαργία μου να καταβροχθίσω μια ζεματιστή πίτσα και έχει γεμίσει φουρδάκλες άσπρες η γλώσσα μου και θερμομετριέμαι ανά μισή ώρα μήπως δεν πονάει το στόμα αλλά ο λαιμός. Και είμαι στα όρια της τενοντίτιδας καθώς το χέρι μου έχει πάρει φωτιά ανταλλάσσοντας sms και μηνύματα στο messenger και στο viber με τις φίλες από τη δουλειά, τις φίλες από το Στρασβούργο, τις μαμάδες και τις δασκάλες από το σχολείο, τις μαμάδες από το μπάσκετ, τις γιαγιά-
«Μαμά, τι ώρα θα πάμε μπάσκετ;»
«Μαμά, τι θα φάμε το μεσημέρι;»
Δεν μπορεί να ξύπνησαν στις 7:30. ΟΧΙ!
«Μαμά, εγώ θα πάω στην παιδική χαρά; Δώσαμε ραντεβού με τον Ορέστη».
«Μαμά, τι θα φάμε το μεσημέρι;»
«Λοιπόν, καλημέρα και πάμε πάλι επανάληψη ό,τι λέγαμε χθες. Δεν είμαστε σε διακοπές! Ζούμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση παγκοσμίως και πεθαίνει κόσμος. Πρέπει να προσέχουμε. Πρέπει να αλλάξουμε για λίγο τη ζωή μας, πρέπει να-»
«Ναι, ρε μαμά, μας τα λες από χθες, το έχω καταλάβει. Τι ώρα να πω στον Ορέστη να συναντηθούμε;»
«Μαμά, το μεσημέρι τι θα φάμε;»
Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και κάνω να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Και κοκαλώνω. Αφόρητος ο πόνος στη μέση και στην πλάτη. Αυτό μου έλειπε. Αφουγκράζομαι λίγο τον υπόλοιπο εαυτό μου: στόμα, γλώσσα, πονοκέφαλος, μήπως έχω πυρετό. Θερμομετριέμαι άλλη μία. Όλα ΟΚ. Βάζω ζώνη σε μέση και αυτό το ειδικό «γιλέκο» στην πλάτη. Και λίγη αλοιφή Voltaren. Άντε να δούμε πώς θα τα πάμε. Τα έχουμε συμφωνημένα αν μη τι άλλο. Ο Ηλίας με το laptop στην τραπεζαρία, εγώ με το laptop στην κρεβατοκάμαρα για να παρακολουθώ τον Τσιόδρα και ταυτόχρονα να δουλεύω και να έχω και τη θερμάστρα στα πόδια. Και τώρα που σκέφτομαι τη θερμάστρα, από πού στο καλό μπάζει;
«Ρε Ηλία, άνοιξες τα παράθυρα;»
«Εννοείται! Να βγαίνουν τα μικρόβια», έρχεται η απάντηση.
«Πλάκα μας κάνεις; Έχει 6 βαθμούς του Κέλσιου. Δε θα πεθάνουμε από τον ιό αλλά από χιονίστρες!»
«Τα παράθυρα θα μείνουν ανοιχτά. Αν κρυώνεις, να πας στη μάνα σου».
«Τι δουλειά έχω στη διαβητική μά-;»
Ντριιιιιιν!
«Έλα, αγάπη μου, καλημέρα. Ξυπνήσατε;»
«Και να μην είχαμε ξυπνήσει, βρε μαμά, θα μας ξυπνούσες εσύ. Γιατί σηκώθηκες πρωινιάτικα;»
«Έβγαλα την Πόπη έξω να κάνει βόλτα. Μη φοβάσαι, φόρεσα μάσκα και γάντια, της σκούπισα τα πόδια, την ουρά και τη μουσούδα με Dettol και τώρα βλέπουμε το ΣΗΜΕΡΑ στον ΣΚΑΪ. Άλλο σε ήθελα. Μου είπε η κυρία Κική ότι υπάρχει ένα σκάι-σκάιπ που βλέπει, λέει, τα μικρά της Χριστίνας. Δεν το βάζεις κι εσύ να δω λίγο τα παιδιά που μου έχουν λείψει τόσες μέρες;»
«Skype το λένε, εγώ το έχω, εσύ δεν μπορείς να το έχεις γιατί το κινητό σου είναι Nokia του 1998».
«Μαμά, πεινάω, τι θα φάμε;»
«Ε τότε, μήπως κατσουλωθώ και έρθω περπατώντας προς τα πάνω να τα δω λίγο από τη βεράντα;»
«Πας με τα καλά σου, ρε μάνα; Κάτσε εκεί που είσαι, θα συνεννοηθώ με τη Φιλιώ να μπει αυτή αργότερα απ’ το δικό της skype να τα δεις».
«Όλο φωνάζεις και όλο την έξυπνη κάνεις. Άντε γεια σου τώρα και θα ξαναμιλήσουμε».
Κλείνω το τηλέφωνο, ανοίγω τηλεόραση και laptop: email δουλειάς, προσωπικό email, messenger, facebook, viber, εκατό παράθυρα ανοιχτά. Ζεσταίνω γάλα, φτιάχνω καφέ. Σε καραντίνα δυο χωριά στην Κοζάνη. Προκαλώωωω τον Μούτσι να βάζει βιντεάκια να τον βλέπουμε!!! Όχι ασπασμοί, χαιρετισμοί.
«Αγγέλα, δε στύβεις κάνα πορτοκάλι για τα παιδιά; Μου έστειλαν ένα email ότι πρέπει να παίρνουμε βιταμίνες C και να πίνουμε ζεστά αφεψήματα γιατί ο ιός σκοτώνεται στους 27 βαθμούς».
Να στύψω και πορτοκάλια. Τα αφεψήματα να τα ξεχάσουν, ακόμη η γλώσσα μου είναι πρησμένη απ’ το κάψιμο της πίτσας.
«Μαμά, εγώ θέλω να μου σουρώσεις την πορτοκαλάδα, δε μου αρέσουν αυτά τα κομματάκια μέσα. Να πάρω το κινητό σου να παίξω;»
«Μαμά, θα φτιάξω εγώ χαμομήλι, ξέρω να ανοίγω το γκαζάκι. Να πάρω το κινητό σου να παίξω;»
«Αγγέλα, σούρωσε την πορτοκαλάδα του Βασίλη και βάλε στη δική μου τα κομματάκια. Μη δώσεις το κινητό σου σε κανέναν. Αμάν με τα κινητά».
Καταπίνω, μουρμουρίζω. Ας θερμομετρηθώ άλλη μια φορά. Ο πάπας ευλογεί την άδεια από πιστούς πλατεία. Οχ, άρχισαν τα email από δουλειά. Να συντονίσω λίγο τη σελιδοποίηση στη viberομάδα PSICHOGIOS ANTIVIRUS TEAM και να στείλω στη viberομάδα MUMS ΣΤ1 τα φυλλάδια των μαθηματικών που έστειλε η κυρία Μαντώ για τους μαθητές της με πολλή αγάπη και να δώσω οδηγίες για προπόνηση στο σπίτι στη viberομάδα ZAON BASKET ΠΑΓΚΟΡΑΣΙΔΕΣ που μου έστειλε η coach.
«Μαμά, βρήκα τι να φάμε το μεσημέρι. Κροκ μεσιέ».
Εεεεε;;;;;;
«Μαμά, να μιλήσω με τον Ορέστη στο ΤikΤok; Να πάρω το κινητό σου ή το τάμπλετ της Μαλένας;»
«Να πάρεις το δικό σου το τάμπλετ».
«Καλά. Κατεβαίνω μια στιγμή στον κήπο να δώσω στον Φρανκ (Φρανκ=τεράστιο pet χελώνα που βρήκε την ώρα να βγει από τη χειμερία νάρκη του) κάνα μαρούλι και θα πάρω το τάμπλετ του μπαμπά».
Μπέλλα, σουσουράδα, εμένα με λένε Χαμπέα.
«Κλείστε το ρημάδι ΤΟ ΣΟΪ στο YouTube. Έλεος πια!»
«Αγγέλααααα! Μόλις μου έστειλαν μήνυμα, τους διώχνουν όλους από την εταιρεία για τα σπίτια τους!!!!»
«Μαμά, να ταΐσω και τον Γκάρφιλντ;» (Γκάρφιλντ=τεράστιο pet γάτα)
«Τάισε και τους γείτονες αλλά ΠΛΥΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΜΕΤΑ! Και βάλε και αντισηπτικό!»
Δραματική η κατάσταση στο Μπέργκαμο.
«Ηλία, έλα να δεις τι ωραία μοβ γάντια φοράει η Μενεγάκη. Εσύ γιατί πήρες μαύρα;»
«Μαμάααααα, τρέχααααα, ο Βασίλης!»
Σε χρόνο dt εκσφενδονίζομαι στην εξώπορτα όπου ο Βασίλης στέκεται μούσκεμα βρεγμένος, από πάνω μέχρι κάτω. Με οινόπνευμα. Μπλε.
«Μα τι έκανες; Δε σου είπα να πλύνεις τα χέρια και μετά να βάλεις Dettol;»
«Ε είπα να βάλω οινόπνευμα για πιο δυνατό και μου χύθηκε».
«Αμάν, ρε Αγγέλα, δε δίνεις καθόλου σημασία στα παιδιά».
Οδηγίες για οδοντιατρική περίθαλψη στην επιδημία του Covid-19.
Ντριιιιιιιν!!!!
«Γεια σου, γιαγιά Μαρία! Εγώ παίζω με το PlayStation και ο Βασίλης Freefire. Όχι, μην πάρεις ταξί τώρα για να φέρεις μακαρόνια. Η μαμά θα φτιάξει κροκ μεσιέ».
Εεεεε;;;;; Αμάν μ’ αυτό το κροκ μεσιέ. Καλά, θα πάρει ταξί για να μας φέρει τάπερ τα μακαρόνια που έβρασε;
«Αγγέεεελααα, θα μου ζεστάνεις τα φασολάκια;»
Ντριιιιιιιν!!!!
«Γεια σας, κυρία Αγγέλα, η κυρία Μαντώ είμαι. Για να μη σας ενοχλώ στο viber, τι είναι αυτό που στείλατε στο ΣΤ1 για εξάσκηση στο σύστημα out1; Δεν έχουμε κάνει κάτι τέτοιο στα μαθηματικά».
«Ουπς, λάθος, χίλια συγγνώμη, κυρία Μαντώ. Μπέρδεψα τις ομάδες, αυτό πήγαινε στη viberoμάδα μπάσκετ. Στέλνω τώρα το σωστό».
Κλείνουν από την Τετάρτη όλα τα εμπορικά καταστήματα.
Ντριιιιιιιν!!!!
«Γεια σας, κυρία Αγγέλα, η Άννα-Μαρία είμαι. Μου είπε η μαμά μου να σας ρωτήσω τι εννοείτε σ’ αυτό που στείλατε στο viber “κάποιος να διορθώσει τα πρωτοσέλιδα της Λένας”».
«Ουπς, λάθος, χίλια συγγνώμη, κορίτσι μου. Μπέρδεψα τις ομάδες, αυτό πήγαινε στη viberομάδα γραφείου. Στέλνω τώρα το σωστό».
Οι γνωστοί μας θα πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι και αυτό θα συμβεί περίπου τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ουφ, δεν μπορώ. Και νομίζω ότι με πονάει ο λαιμός μου. Και θερμομετριέμαι. Εντάξει, δεν έχω πυρετό. Μήπως όμως τον έχω τον ιό;
«Μαμά, τελικά θα πάω μπάσκετ σήμερα;»
«Μαμά, βαριέμαι. Να φορέσω το μαγιό και να μου γεμίσεις την μπανιέρα;»
Πάγωμα οφειλών σε Εφορία. Καλό είναι αυτό. Αλλά γιατί με πονάει το κεφάλι μου;
Ντριιιιιιιν!!!!
«Έλα, τι μπούρδες λέει η μαμά για skype;»
«Μην της δίνεις σημασία. Να σου πω, νομίζω ότι πονάει ο λαιμός μου και το κεφάλι μου. Λες να έχω τον ιό;»
«Φυσικά τον έχεις. Αλλά αν πεθάνεις, δε θα έρθω στην κηδεία σου, ακολουθώ τις οδηγίες του Μητσοτάκη περί συναθροίσεων. Άντε, παράτα μας κι εσύ». Μπαμ.
«Μαμά, τι θα φάμε το βράδυ; Δε φτιάχνεις κροκ μαντάμ;»
Εεεεε;;;;;;
Νομίζω ότι το χάνω. Δεν ξέρω. Φοβάμαι. Ναι, δεν είμαι η μόνη. Αλλά πώς να τα βάλεις με το άγνωστο; Κάτι πρέπει να κάνω, να φύγει λίγο το μυαλό μου. Τα κλείνω όλα, θα διαβάσω ένα χειρόγραφο υποψήφιο για έκδοση. Ιστορικό μυθιστόρημα, λέει. Τίτλος «Με τα φτερά του ανέμου». Μμμ… Πρώτη σελίδα. Μεσσήνη Σικελίας, 1348. Γενοβέζικα εμπορικά πλοία από το λιμάνι της Κάφφας φτάνουν γεμάτα ετοιμοθάνατους και νεκρούς. Η μαύρη πανώλη χτυπάει την Ευρώπη. Όχι! Δε γίνεται! Δεν είναι δυνατόν! Δε μου συμβαίνει αυτό! Δεν μπορεί να ΜΑΣ συμβαίνει αυτό!!!!
«Παιδιά, ελάτε αμέσως εδώ! Τώρα! Ξαπλώνουμε στον καναπέ. Αράξτε και ξεκινάω».
«Τι θα κάνουμε;»
«Διαβάζω εγώ κι εσείς ακούτε: “Τετάρτη, 3 Μαρτίου 1944. Είναι μια φοβερή εποχή. Γύρω λυσσομανάει ο πόλεμος και κανείς δεν ξέρει αν θα είναι ζωντανός την άλλη μέρα”…» Μια ώρα αργότερα η τηλεόραση παραμένει κλειστή, τα κινητά και τα τάμπλετ είναι στο άλλο δωμάτιο. Τα παιδιά είναι σιωπηλά. Κλείνω το βιβλίο.
«Μαμά, η Άννα Φρανκ έζησε;»
«Δεν τα κατάφερε. Ήταν πόλεμος, άλλοι καιροί τότε. Αλλά ήταν ένα γενναίο κορίτσι. Και το Ημερολόγιό της θα μας θυμίζει για πάντα την ιστορία της και την ιστορία του κόσμου μας».
«Τώρα δεν είναι πόλεμος, ε, μαμά;»
«Δεν είναι τέτοιος πόλεμος. Θα τα καταφέρουμε, θα πάνε όλα καλά, αρκεί να ακούμε αυτούς που ξέρουν να μας καθοδηγήσουν».
«Να διαβάσουμε και κάτι άλλο τώρα;»
«Ξενέρωτη!»
«Χάρι Πότερ!»
«Σπασίκλα!»
«SDNA! Για τον νέο προπονητή της Πανάθας!»
«Άσε μας, ρε Ηλίααααα!»
«Άσε μας, καλέ μπαμπάαααα!»
#allazoumesinithies #menoumespiti #diavazoumespiti
