13 συγγραφείς μας αποκαλύπτουν τις αγαπημένες ηρωίδες τους με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας

Γυναίκα που δε συμβιβάστηκε με την εποχή της η Καλλιόπη. Αρνήθηκε τη θέση που οι άλλοι της είχαν δώσει στην κοινωνία, πληγώθηκε βαριά, πάλεψε με πάθος για τα ιδανικά της, αναμετρήθηκε με την ίδια τη ζωή!

Ας την αφήσουμε, όμως, να μιλήσει η ίδια, μέσα από ένα απόσπασμα του νέου μας βιβλίου ΑΓΩΝΕΣ ΚΥΡΙΩΝ.

«Καλησπέρα, γυναίκες του κόσμου, καλησπέρα, υπέρμαχοι της Δημοκρατίας!» είπε με φωνή φορτισμένη. «Είμαι περήφανη για τον αγώνα που δίνουμε. Είμαι περήφανη για τα βήματα που έχουμε κάνει όλες μαζί ενωμένες σαν μια γερή γροθιά!

»Στη χώρα μου, όμως, δυστυχώς έχουμε δρόμο. Οι γυναίκες πληρώνονται λιγότερο από τους άντρες για την ίδια ακριβώς εργασία. Οι θέσεις του δημοσίου είναι αποκλειστικό σχεδόν προνόμιο των αντρών. Η ανώτατη εκπαίδευση φαντάζει ουτοπία. Το δικαίωμα της γυναικείας ψήφου αποτελεί λόγο χλευασμού!

»Σας υπόσχομαι πως θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, ότι θα σταθούμε όρθιες έως το τέλος! Είμαστε όλοι άνθρωποι, παιδιά του ίδιου Θεού, και κανένας δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό, κανένας δεν μπορεί να το διαστρεβλώσει, κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα στην ελευθερία!

»Σας υπόσχομαι πως δε θα σταματήσω να παλεύω με όλη μου τη δύναμη για την ισότητα έως την τελευταία μου πνοή. Γιατί η αδικία αυτή κάνει την καρδιά μου να πονάει, γιατί δεν μπορώ να ησυχάσω στη σκέψη πως μας συμπεριφέρονται σαν κατώτατα όντα και δε θα ησυχάσω μέχρι τη μέρα που ο αγώνας μας θα δικαιωθεί, μέχρι τη μέρα που το ίδιο το σύνταγμα θα αναγνωρίσει την απόλυτη ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, μέχρι τη μέρα που ο κόσμος αυτός θα γίνει δικαιότερος!»

Συγκλονιστική η παρουσία της Ζαμπίας στους ΓΙΟΥΣ ΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ ΚΥΡΑΣ!

Η αγέρωχη κρητικοπούλα με την ελληνική ομορφιά φεύγει από το νησί της, αφήνοντας πίσω της μάνα και αδέρφια, με έναν πόθο να στριφογυρίζει σαν φίδι στην καρδιά της.

Να μη θαφτεί. Να ζήσει!

Περιπλανιέται στο Αιγαίο, για να καταλήξει στην Ερμούπολη της Σύρου. Η μοίρα μαζί και η γλυκιά της φωνή θα την οδηγήσουν στην ταβέρνα του Μούργελα και θα τη φέρουν αντιμέτωπη με τον μεγάλο της έρωτα. Μαζί του θα παρατήσει τα καταγώγια και τις στεριές και θα γίνει η περήφανη Καπετάνισσα Ζαμπία, θρύλος των θαλασσών και των ναυτικών!

Η ίδια η θάλασσα υποκλίνεται στο πέρασμά της, ενώ οι ναυτικοί την τρέμουν, καθώς μία μόνο κουβέντα της είναι ικανή να κάνει το μεγάλο θεριό να τους ξεχάσει για πάντα και να τους κλειδώσει στη στεριά!

Άγρια γυναίκα, έσκιζε τα πέλαγα και για λόγου της ακούγονταν διήγησες φοβερές!

Αυτά ακούγονταν για την καπετάνισσα, που αγάπησε με πάθος τον άντρα της και δάμασε άφοβη τα κύματα, καταλήγοντας να γίνει η ενσάρκωση της γυναικείας δύναμης και αποφασιστικότητας!

Τι σημασία έχει αν είμαι χριστιανή ή μουσουλμάνα; Καμία. Εμένα να ακούσεις. Καμία… Όλα θα σβήσουν κάποτε, θα χαθούν μεμιάς εκείνη τη στιγμή της κρίσης, τη στιγμή που θα παραδώσεις την ψυχή σου. Κοντοζυγώνει η ώρα, μέρα με τη μέρα την πλησιάζεις. Τι νομίζεις; Πως εσύ θα τη γλιτώσεις; Πως ήρθες εδώ για πάντα; Και ύστερα μήτε όνομα θα ζητήσει κανένας μήτε πατρίδα μήτε θρησκεία, ανόητε άνθρωπε. Την καρδιά σου μόνο, αυτή θα ψηλαφίσει, θα τη ζυγίσει, να δει τι αξίζει… Και φρόντισε στο ζύγι να ’ναι βαριά, ασήκωτη, να χωράει πολλούς μέσα. Μην είναι άδεια, αλίμονό σου. Αυτό να θυμάσαι…

(Απόσπασμα από το βιβλίο ΣΜΥΡΝΗ. ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ)

Την Ημέρα της Γυναίκας την αφιερώνω στη Στέλλα, την εύθραυστη ηρωίδα μου στο ΑΓΑΠΗ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ. Μια γυναίκα της διπλανής πόρτας που ξέρει καλά πως η αγάπη είναι ο σκοπός και η ζωή το ταξίδι. Που όπως όλες οι γυναίκες, βρίσκει τη δύναμη και το θάρρος να φωτίσει την καρδιά της στο σκοτάδι, να παλέψει με τις αντιξοότητες της ζωής της και να τα καταφέρει.

Το δικό της χάρτινο καραβάκι, το πλημμυρισμένο όνειρα και ελπίδες, ταξίδεψε σε μια θάλασσα φουρτουνιασμένη, για να φτάσει αγέρωχο και καμαρωτό στη στεριά του αληθινού έρωτα. Και απέδειξε πως η μοίρα βρίσκει πάντα τον δρόμο των επιλογών μας.

Γιατί όχι;

Τα πάντα δε συμβαίνουν στα παραμύθια;

Τα πάντα δε συμβαίνουν στη ζωή;

Η 8η Μαρτίου είναι μια μέρα με ιδιαίτερη σημασία. Γιορτάζουν οι γυναίκες όλου του κόσμου. Γιορτάζουν επειδή κατάφεραν μέσα από αγώνες να διεκδικήσουν και να πετύχουν πολλά, στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην εργασία, στην ισότητα. Κυρίως για να αναδείξουν τον κορυφαίο τους ρόλο στη ζωή, επειδή εκείνες γεννούν τη ζωή. Αποτελεί και μια ιδιαίτερη μέρα για εμένα, καθώς η πρωταγωνίστρια του βιβλίου μου, ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ. Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, γεννήθηκε αυτήν τη μέρα!  

Όταν κάποιος σκότωνε γυναίκα στο Σούλι, όφειλες για εκδίκηση να σκοτώσεις τέσσερις άντρες από τη φάρα του φονιά. Μόλις το έμαθα, συγκλονίστηκα. Και αποφάσισα να γράψω ένα ιστορικό μυθιστόρημα με αυτό το θέμα. Δεν ήταν μόνο το Ζάλογγο και τα πελώρια αγάλματα στην κορυφή του βουνού που από μικρός θαύμαζα. Οι γυναίκες στο Σούλι θεωρούνταν εξαιρετικά σημαντικές. Συχνά εκπροσωπούσαν τις φάρες όταν είχαν διαφορές, και η ξακουστή Τζαβέλαινα με τις υπόλοιπες γυναίκες του Σουλίου πρωτοστάτησαν στη νίκη των Σουλιωτών τη δεύτερη φορά που τους επιτέθηκε ο Αλή πασάς. Στο ΜΑΥΡΟ ΦΥΛΑΧΤΟ μιλάω, λοιπόν, για τις γυναίκες που έγραψαν ιστορία. Την αγέρωχη Τζαβέλαινα αλλά και τη Ρίνα, που ακολουθεί τα χνάρια της. Μιλάω για το χρέος του Μάρκου απέναντι στη δολοφονημένη αδερφή του και για τη μάνα του, το στήριγμα της οικογένειας. Μιλάω, όμως, και για την Κερκυραία Ελένη. Δεν είναι μόνο η ομορφιά της που κάνει τον Μάρκο να την ερωτευτεί. Είναι και η ευστροφία και οι απόψεις της. Επηρεασμένη από τις ιδέες της Γαλλική Επανάστασης που έφταναν στην Κέρκυρα, η Ελένη αναφωνεί μέσα στις σελίδες του βιβλίου: «Το πρώτο μου άρθρο θα ’ναι για την Ολυμπία ντε Γκουζ, να μάθουν οι Ρωμιοί πώς οι Φραντσέζες φέρονται: εφόσον η γυναίκα ανεβαίνει στο ικρίωμα, πρέπει να ’χει το δικαίωμα να ανεβαίνει και στο βήμα!» 

Αν μπορούσα να αναφερθώ σε μία ηρωίδα και να την κάνω λάβαρο για την Ημέρα της Γυναίκας, αυτή θα ήταν σίγουρα η Βασιλική του ΚΟΥΜΚΟΥΑΤ. Δεν είναι τόσο επειδή είναι εμπνευσμένη από μια πραγματική πρόγονή μου, τη γιαγιά μου, που είχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά. Είναι κυρίως επειδή η παρουσία της, η ενέργειά της, η σοφία και η καρτερία της επηρέασαν τους ανθρώπους που έζησαν δίπλα και γύρω της αλλά συνεχίζουν να επηρεάζουν και εμάς τις εγγονές της και τη συναντάμε σε κάθε απόφασή μας, σε κάθε μνήμη μας και σε κάθε στιγμή όπου ψάχνουμε κίνητρο και παράδειγμα. Και επίσης, αρκετές φορές, όταν ψάχνουμε ελπίδα και ανακούφιση. 

Κανένας δεν έχει μιλήσει για την Ελληνίδα γυναίκα της Σμύρνης. Τη μάνα, την αδερφή, τη γιαγιά, που έδωσε τη ζωή της για να σώσει το παιδί, τον σύζυγο, τον πατέρα της. Κανένας δεν έχει πει μια κουβέντα συμπόνιας, κατανόησης, μνήμης για εκείνες τις χιλιάδες γυναίκες που πέρασαν τα πάνδεινα εκείνο τον Σεπτέμβριο του 1922 στην προκυμαία της Σμύρνης, όταν τα κορμιά και τα σίδερα έλιωναν και γίνονταν ένα κάτω από τον καυτό ήλιο του Αιγαίου. Πόσοι άραγε θυμούνται τον αγώνα εκείνων των γυναικών, τη θυσία τους, την αγάπη τους για την πατρίδα; Όλα αυτά και πολύ περισσότερα περιγράφονται στο βιβλίο μου Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ, στο πρόσωπο της ηρωίδας Ηλέκτρας Μπακιρτζή. 

Έφερε τη ζωή στα μέτρα της.

Χαμήλωσε μέσα της τα «πρέπει» και ύψωσε τα «θέλω» της.

Δε συμβιβάστηκε με αστικούς κανόνες, δε συνθηκολόγησε για μια άνετη ζωή με έναν πλούσιο γάμο.

Επέλεξε τον άνθρωπό της και υπερασπίστηκε τις επιλογές της μέχρι τέλους. Και όλα αυτά σε μια εποχή που δε σήκωνε γυναικείους παλικαρισμούς.

Για χάρη μιας μεγάλης αγάπης έζησε λίγες στιγμές ευτυχίας και πολλές άσχημες. Ποτέ δεν ακούστηκε το «αχ» της, το παράπονο, η βαρυγκόμια της.

Ποια άλλη εκτός από την Κατίνα από το ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑΣ θα μπορούσε να είναι γυναίκα-δύναμη;

Για εμένα πρότυπο όχι μόνο λογοτεχνικό, αλλά προσωπικό. Πρότυπο ζωής που μου χαρίστηκε από εκείνη και μου δίδαξε να μη συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο από τα όνειρά μου.

Η Ημέρα της Γυναίκας τής ανήκει!

Η γυναίκα δεν είναι και δεν πρέπει να είναι πάντα το αδύναμο πλάσμα που το εκμεταλλεύονται. Μπορεί να γίνει η ίδια Νέμεση για το δίκιο της. 

Ακίνητη, παγωμένη, στεκόταν προσπαθώντας να διαπεράσει τον καθρέφτη και να δει την έκφρασή του. Από πίσω ο Αντώνης σύρθηκε αδύναμα και προσπάθησε να πλησιάσει. Η αλυσίδα τέντωσε. Σηκώθηκε με κόπο και στήθηκε όρθιος στα πόδια. Άπλωσε τα χέρια, πασχίζοντας να φτάσει την κρύα επιφάνεια, να αγγίξει τη μορφή που διαγραφόταν τόσο καθαρά μπροστά στα μάτια του. Του φαινόταν οικεία, γνώριμη, μα δεν μπορούσε να την τοποθετήσει κάπου. Ήταν πολύ νέα για να είναι η μητέρα του, πολύ όμορφη για να θέλει το κακό του. Ποια ήταν, όμως; Μέσα του κάτι του φώναζε πως την ήξερε. Πότε, όμως; Πού, σε ποια ζωή;

Έμειναν έτσι ακίνητοι, αντιμέτωποι, με τον διπλό καθρέφτη ανάμεσά τους, η Μαριλένα χωρίς να μπορεί να δει τίποτα, ο Αντώνης να ρουφάει τη θωριά της. Και τα λεπτά περνούσαν, ενώ αυτοί παρέμεναν προσηλωμένοι. Στη φαντασία η μια, στη ματιά ο άλλος. Και μετά, αργά, η Μαριλένα απομακρύνθηκε και τραβήχτηκε στην άκρη, όπου το άνοιγμα την προσκαλούσε να ελέγξει την αντίδραση του άντρα που τόση ώρα την έβλεπε μπροστά του. Τον είδε, όρθιο ακόμα, να κοιτάζει απορημένος το σημείο όπου στεκόταν λίγο νωρίτερα. Να ελέγχει με το βλέμμα το εσωτερικό του σαλονιού ψάχνοντας να την εντοπίσει. Η ματιά του είχε κάτι το άγρια απεγνωσμένο, μα δεν ξεχώρισε αναγνώριση ούτε οργή. 

«Πού είσαι;» τον είδε να ξεφωνίζει απεγνωσμένα. «Γιατί χάθηκες; Ποια είσαι;»

Τραβήχτηκε από το άνοιγμα ικανοποιημένη. Πέρασε το υπόλοιπο βράδυ στο σαλόνι κάνοντας ό,τι συνήθως, αλλά με τις βαριές κουρτίνες τραβηγμένες, προσφέροντάς του τη δυνατότητα να την παρακολουθεί πεινασμένα χωρίς να μπορεί να την ακούσει, να την πλησιάσει. Και έγινε ρουτίνα. Για πολλές μέρες.

Έπαιζε με το μυαλό του. Τσάκιζε τη λογική του, κουρέλιαζε την ταυτότητά του, που είχε χαθεί ήδη.

(Απόσπασμα από το βιβλίο ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ)

Στην απεραντοσύνη του χρόνου, η γυναίκα είναι το διαχρονικό και αιώνιο σύμβολο της ζωής και της καρποφορίας της Γης! Χωρίς τη θηλυκή ύπαρξη, δεν υφίσταται καν οποιαδήποτε αρσενική έκφραση στον κόσμο ολάκερο…

«Εκείνη» είναι το θηλυκό διαχρονικό ανώνυμο σύμβολο, με μοναδική και ξεχωριστή μορφή στα μάτια και στην υπόσταση κάθε άντρα. «Εκείνη» είναι η δική του θηλυκή ύπαρξη, που τον καθορίζει μέσα από τους διάφορους ρόλους της, της μάνας, της γυναίκας, της αδερφής, της ερωμένης, της φίλης. «Εκείνη» που μίσησε ή λάτρεψε. «Εκείνη» που του έδωσε ζωή και του δίδαξε την αγάπη!

Οι ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ υμνούν το μεγαλείο, τη δύναμη και το γενναιόδωρο ένστικτο της φύσης τους να παραδίδονται άνευ όρων στην αγάπη!

Αναδεικνύουν με την καταλυτική τους συμπόνια και την αλληλεγγύη τη γυναικεία μητρική προσφορά, που αντέχει να θυσιάζεται, να υποχωρεί, να ανασταίνει, να μετουσιώνει την απώλεια και τον πόνο σε χαρά και να λυτρώνει την ψυχή από τα βάρη και τα φορτία της…

Γυναίκες χαρισματικές, που μπορούν να αγκαλιάζουν με τρυφερότητα και χαμόγελο, και ας πληγιάζουν μέσα τους σε χίλια σπασμένα κομμάτια!

Η σύγχρονη γυναίκα είναι σύζυγος-σύντροφος, μητέρα που μεταφέρει αρχές και αξίες στα παιδιά της, επαγγελματίας, αλλά, τέλος, ας μην ξεχνάμε πως είναι και γυναίκα.

Τι να πω για την Ιάνθη μου (Η ζωή είναι αγάπη)! Η ζωή της άλλαξε έπειτα από ένα τροχαίο ατύχημα. Μια τετραπληγική δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον εαυτό της και προπάντων στους άλλους. Κι όμως, εκείνη τα κατάφερε. Η επιμονή της να κρατηθεί στη ζωή τής έδωσε δύναμη όχι μόνο να δει με αισιοδοξία τη ζωή της, αλλά έδωσε και αγώνες για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της ως άνθρωπος από μια ανάλγητη κοινωνία. Διεκδίκησε ό,τι της χρωστούσε η ζωή. Ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έγινε μάνα. Δεν περιορίστηκε, όμως, σ’ αυτά. Με τις λίγες δυνάμεις που διαθέτει, προσφέρει και στον συνάνθρωπό της. Αυτή η πορεία ζωής με έκανε να επαναπροσδιορίσω τις αξίες που ορίζουν τον κόσμο γύρω μου.

Η Γιολάντα μου (Αν ήξερα αλλιώς να σ’ αγαπώ) μπορεί για λίγο να χάθηκε μέσα στο παραλήρημα ενός κεραυνοβόλου έρωτα και να έπεσε στην παγίδα ενός άντρα δυνάστη που την παρέσυρε στην κόλαση της κακοποίησης, αλλά βρήκε τη δύναμη να σηκώσει το ανάστημά της και να αναζητήσει την ελευθερία του σώματος και της ψυχής της. Αν άργησε να αντιδράσει, ήταν επειδή έπρεπε να προστατέψει αυτούς που αγαπούσε πιο πολύ, τη γιαγιά και τη μητέρα της.

Και τι να πω για την Ηλέκτρα μου (Ηλέκτρα. Το δάκρυ της Αφρικής). Μια γυναίκα που από μια ρομαντική διάθεση ακολούθησε έναν άντρα, τον οποίο μόλις γνώρισε, στην Αφρική. Ούτε στιγμή δε σκέφτηκε πως θα αντιμετώπιζε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό… Παγιδεύτηκε σ’ έναν τόπο που τον συνθέτουν ομορφιές, χρώματα ηλιοβασιλέματα, φόβος, αγωνία, χαρά, αγάπη και μια αβάσταχτη μοναξιά. Και όχι μόνο τα κατάφερε να επιβιώσει, αλλά έγινε ένα με αυτήν τη χώρα, αγάπησε με πάθος τους ανθρώπους, έκανε δικά της όλα τα παιδιά που βρέθηκαν στον δρόμο της, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή της για να τα προστατέψει από τους αιμοδιψείς τζιχαντιστές.

Άραγε ποια είναι η πιο σημαντική ηρωίδα μου; Το σκέφτηκα πολύ και άκρη δεν έβγαλα. Μάλωναν μεταξύ τους ποια θα καταλάβει την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Καμία δε θα έβγαινε νικήτρια, το ξέρω καλά. Επειδή όλες μα όλες είναι γυναίκες δυναμικές, με πίστη στον εαυτό τους, που ξέρουν να διεκδικούν αυτό που επιθυμούν παρά τις αντιξοότητες της εποχής ή του περιβάλλοντός τους. Ναι, κατά καιρούς τούς συμβαίνουν τα μύρια όσα… Δε χάνουν, όμως, χρόνο κλαίγοντας τη μοίρα τους. Το αντίθετο μάλιστα. Πιάνουν τη ζωή από τα μαλλιά και τραβούν μπροστά. Ατσαλώνονται στα δύσκολα. Δεν περιμένουν από τους άλλους. Ξέρουν ότι την ευτυχία τους μόνο οι ίδιες μπορούν να τη δημιουργήσουν. Όλες τόσο διαφορετικές, μα και τόσο ίδιες! Η Αργυρώ επιβιώνει από τη Μικρασιατική Καταστροφή για να γίνει η μούσα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών του 20ού αιώνα, η Νηρηίς, κρίκος μιας αλυσίδας γυναικών, επιμένει στη διαφορετικότητά της, η Ασημούλα μεγαλώνει μόνη κόρη και εγγονή χωρίς ποτέ να βαρυγκομήσει, η Τερέζα έρχεται σε σύγκρουση με την οικογένειά της για να κυνηγήσει το όνειρό της, η Κατερίνα βγαίνει νικήτρια από την κατάθλιψή της βοηθώντας τους άλλους, και, τέλος, η Σοφία, η νέα μου ηρωίδα, ζει τη ζωή της με πάθος μέχρι την τελευταία της μέρα. Εσείς, αλήθεια, θα μπορούσατε να τις ξεχωρίσετε;