Ο τελευταίος λόγος του Άγιου Παϊσίου για τον θάνατο και τη μετά τον θάνατο ζωή

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε συχνά ότι «δε θα βγάλουμε ρίζες εδώ» και πως ξεχνούμε ότι θα φύγουμε από τούτη τη ζωή. Όλοι οι άνθρωποι έχουν υποχρέωση να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, το οποίο προσδιόριζε ως «προετοιμασία για την Πατρίδα μας τον Ουρανό, τον Παράδεισο». Το «παν» είναι να συλλάβει ο άνθρωπος το νόημα αυτό. Ο Θεός είναι καλός και θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Γι’ αυτό και σταυρώθηκε ο Χριστός. Η πύλη του Παραδείσου δεν είναι στενή. Αν ο άνθρωπος έχει –μικρή έστω– διάθεση να μη λυπήσει τον Θεό, ο φύσει αγαθός Θεός θα οικονομήσει ώστε να τον πάρει στην καλύτερη ώρα του, σε ώρα μετάνοιας, και θα τον «σπρώξει σκανδαλωδώς» στον Παράδεισο. Από φιλότιμο και μόνο πρέπει να σωθούμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για τον Θεό από το να δει τον άνθρωπο στην Κόλαση. Όταν ο άνθρωπος πιστέψει στον Θεό και στη μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ότι η επίγεια ζωή είναι μάταιη και ότι απλώς ετοιμάζει το «διαβατήριό» του για την άλλη ζωή. Αυτή η ζωή δεν είναι για να περάσουμε καλά. Χρησιμεύει για να δίνουμε εξετάσεις προκειμένου να περάσουμε στην άλλη ζωή. Σε τούτη τη ζωή δοκιμάζεται ο καθένας στο κατά πόσο ανταποκρίνεται σε όσα ζητά ο Θεός. Σε περίπτωση που οι άνθρωποι το θυμούνταν αυτό, τότε οι μικροπρέπειες και οι γκρίνιες θα εξέλιπαν.

Ο άνθρωπος που δεν έχει συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής, αν ξαφνικά βρεθεί σε μια δύσκολη κατάσταση δε θα μπορέσει να βοηθήσει ή να βοηθηθεί καθόλου. Υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί που σπουδάζουν ψυχολογία, διαθέτουν καλοσύνη και «σκοτώνονται» για να βοηθήσουν ανθρώπους που υποφέρουν. Όσοι από αυτούς δεν έχουν πίστη και μια σχετική πνευματικότητα, δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τι να πουν, και θα βρεθούν σε πολύ δεινή θέση όταν θα χρειαστεί να παρηγορήσουν δύσκολες περιπτώσεις αναπηρίας ή ασθένειας· για παράδειγμα, κάποιον που του λείπει το ένα πόδι ή μια νεαρή γυναίκα με προχωρημένο καρκίνο που έχει τρία μικρά παιδιά. Διά της επιστήμης της ψυχολογίας και μόνο δε θα μπορούν να τους βοηθήσουν. Από την άλλη, οι ίδιοι οι πονεμένοι άνθρωποι, μόνο αν συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής θα μπορέσουν να καταλάβουν γιατί ο Θεός επέτρεψε την αναπηρία ή την αρρώστια τους. Αν υπομείνουν και δε γογγύζουν, τότε θα λάβουν Ουράνιο μισθό. Τέλος, καλό είναι να γνωρίζουν ότι ο Θεός δεν πρόκειται να εγκαταλείψει ούτε τους αναπήρους και τους ασθενείς ούτε τα μικρά παιδιά της μητέρας που υποφέρει.

Ο Κύριος είπε: «ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ…» (Ματθ. 6, 33). Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση. Ο Άγιος ήθελε να γίνει μέριμνά μας η Βασιλεία των Ουρανών – όλα τα υπόλοιπα θα μας δοθούν. Αν όμως ο άνθρωπος απορροφάται από τούτη τη ζωή, χάνει τον καιρό του και «χαραμίζεται». Αντίθετα, αν προετοιμάζεται για την άλλη ζωή, έτσι αποκτά νόημα η επίγεια. Όπου και να βρεθεί κανείς, αν αγωνιστεί φιλότιμα μπορεί να πετύχει το «ποθούμενο», δηλαδή τη σωτηρία της ψυχής του. Ο Λωτ, παρ’ ότι ζούσε στα φοβερά Σόδομα και Γόμορρα, έφθασε σε μεγάλα ύψη πνευματικότητας. Στις μέρες μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, τα «γεγονότα» μάς αναγκάζουν να αγωνιστούμε για να γίνουμε καλύτεροι και να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό, ώστε να λάβουμε τη θεϊκή δύναμή Του.

Ο Άγιος δεν ήθελε να βλέπει τον άνθρωπο να βασανίζεται εξαιτίας του ότι δεν κατόρθωσε να αποκτήσει πλούτο ή δόξα. Στην άλλη ζωή, την αληθινή, τα μάταια τούτα πράγματα και οι μάταιες δόξες δε χρειάζονται ούτε μεταφέρονται. Το μόνο που μεταφέρεται είναι τα έργα μας, τα οποία και θα μας δώσουν το «ανάλογο διαβατήριο» για το «μεγάλο και αιώνιο ταξίδι μας».

Απόσπασμα από το βιβλίο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ