Ο πατήρ Ανδρέας Κονάνος μας στέλνει τις ευχές του για το Πάσχα!

Δες το πασχαλινό μήνυμα του πατήρ Ανδρέα Κονάνου

Ο Χριστός προχτές έπαιζε βιολί στη γειτονιά μας

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΡΟΧΤΕΣ ΕΠΑΙΖΕ ΒΙΟΛΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ

Σου έχω ξαναπεί ότι δεν είμαι και πολύ πνευματικός άνθρωπος, δηλαδή δεν φημίζομαι για υψηλές πτήσεις και μεγάλους αγώνες που ίσως κάνεις εσύ. Όχι ότι σε νοιάζουν οι λεπτομέρειες αυτές της ζωής μου, εννοείται, απλά το αναφέρω, σαν σύσταση για το ποιος είμαι, να μην νομίζεις άλλα.
Είδα τώρα μια ταινία, λέγεται «Περίπου ώριμη».
Εκεί, λοιπόν, κάποια στιγμή, η πρωταγωνίστρια, αφού τα έκανε όλα χάλια στη ζωή της, βυθίστηκε στην κατάθλιψη, την αυτοκαστροφικότητα και τη ζήλεια, είπε «Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη στη ζωή μου, μου είναι πολύ δύσκολο. Ενώ οι άλλοι γύρω μου, το μπορούν τόσο εύκολα και η ευτυχία τούς βγαίνει αβίαστα και νιώθουν πληρότητα και χαρά».
Και θυμήθηκα την ευτυχία που ένιωσα κι εγώ και όλη η γειτονιά μου, έτσι αβίαστα, πριν δύο μέρες, όταν το απόγευμα, κάποιοι καλοί γείτονες, με μια κούπα καφέ και ένα βιολί, βγήκαν πάλι να κάνουν τη «βόλτα» τους στην ταράτσα του σπιτιού, και έδωσαν χαρά σε όλη τη γειτονιά, και έβγαιναν άνθρωποι στα μπαλκόνια και έλεγαν «ευχαριστούμε, πολύ ωραία, παίζεις πολύ όμορφα» και άλλα τέτοια. Βγήκα κι εγώ και κοιτούσα και χαμογέλασα αυθόρμητα, γιατί είδα για άλλη μια φορά πόσο εύκολο είναι να είσαι καλά, να χαίρεσαι, να νιώθεις πληρότητα, ευλογία, ανάπαυση, cool, ωραία, με το τίποτα. Με λίγες νότες που παίζονται με την καρδιά σου, με λίγο κόπο, και έξυπνο τρόπο. Μούδιασαν οι καρδιές όλων μας εκείνο το μισάωρο προχτές, και η γειτονιά μας έγινε τόσο όμορφη ξανά, με όλους τους έγκλειστους να απολαμβάνουμε τη μελωδία της ευτυχίας και να γευόμαστε κάτι παραδεισένιο στα τσιμεντένια διαμερίσματά μας που μαλάκωσαν τόσο και έγιναν, σαν πλαστελίνες, μυρωδάτα και ευρύχωρα και έβγαλαν από μέσα τους έναν νέο ένοικο, εμάς, στην παιδική μας έκδοση. Όλοι σου λένε να είσαι σκληρός, ζόρικος, ατσάλινος και σιδερένιος, για να αντέξεις τις δύσκολες μέρες που περνάμε.

Και ένα βιολί, ξύπνησε μέσα μας πάλι το παιδί.

Είναι αλλιώς να στο γράφω, αλλιώς να το ζεις αυτό το μούδιασμα της καρδιάς και την ειρήνη που σίγουρα θα άρεσε και στον Χριστό, και αν πέρναγε απ’ τα μέρη μας αυτό το απόγευμα, πιστεύω θα έκανε μια στάση, όχι για να μιλήσει οπωσδήποτε και να κάνει κήρυγμα, μα για να χαρεί μαζί μας και να πει: Αυτό είμαι Εγώ! Αυτή η γαλήνη που νιώθετε τώρα, με το φως του ήλιου να φωτίζει τα μπαλκόνια και τα πρόσωπά σας, με το βιολί που χαϊδεύει τα αυτιά σας, με τη γλύκα αυτή στην καρδιά σας, με την αγάπη όλων προς όλους. Μέσα σε όλα αυτά, είμαι Εγώ ο Ίδιος.
Δεν εξαντλούμαι σίγουρα σε αυτά, είμαι και πολλά περισσότερα. Ναι. Μα είμαι και αυτά! Αυτά τα απλά, τα καθημερινά. Μην τα προσπερνάτε. Διότι έτσι θα είναι σα να προσπερνάτε κι Εμένα τον Ίδιο.
Ένα βλέμμα, ένα ποτήρι νερό, μια κούπα καφέ, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, μια έγκριση στα μάτια, μια αποδοχή, ένα «ευχαριστώ», ένα «παρακαλώ», ένα άγγιγμα, ένα ταπεινό βιολί.
Όλα αυτά, και άλλα πολλά, είμαι Εγώ.