Την έμπνευση γι’ αυτό το βιβλίο την οφείλω στην κόρη μου Χριστίνα, η οποία από μικρή έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδάκια από την Αφρική κι αποτελεί όνειρο ζωής για εκείνη να καταφέρει κάποτε να υιοθετήσει ένα δικό της.
Το περασμένο καλοκαίρι, σε κάποιες διακοπές της στη Σύρο, έτυχε να γνωρίσει μια οικογένεια που έχουν υιοθετήσει δυο κοριτσάκια δίδυμα από την Αιθιοπία. Της διηγήθηκαν την ιστορία τους, κι όταν μου τη μετέφερε, ήξερα πως είχα το επόμενο βιβλίο μου! Έτσι, έναν χρόνο αργότερα, επισκεφτήκαμε μαζί την οικογένεια και τους γνώρισα κι εγώ από κοντά, μαθαίνοντας όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες της περιπέτειάς τους μέχρι να καταφέρουν να φέρουν τα παιδιά στη χώρα μας.
Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκαν και μου άνοιξαν το σπίτι τους και την καρδιά τους. Οφείλω όμως στο σημείο αυτό να εξηγήσω σε εσάς τους αναγνώστες μου ορισμένα πράγματα, καθώς και να απολογηθώ στους κατοίκους της πανέμορφης Σύρου για την «παραποίηση» κάποιων γεγονότων.
Για λόγους που εξυπηρετούν την πλοκή της ιστορίας που θέλησα να δημιουργήσω, έχω αλλάξει το χρονικό πλαίσιο της υιοθεσίας αυτής. Σκοπός μου ήταν να διηγηθώ τη ζωή της Νουρίν μέχρι την ενηλικίωση κι ακόμα πιο πέρα, γι’ αυτό αναγκαστικά τα γεγονότα τοποθετήθηκαν πιο πίσω χρονικά. Η αλήθεια που συνάντησα εγώ σήμερα είναι πως στο νησί δεν υπάρχει καθόλου ρατσισμός και τα παιδιά από την Αφρική, που είναι αρκετά σε αριθμό στις Κυκλάδες, αντιμετωπίζονται ως ίσα με τα δικά μας.
Οι μαρτυρίες των γονιών που γνώρισα το αποδεικνύουν. Όλη η τοπική κοινωνία τούς στάθηκε στην προσπάθειά τους κι αγκάλιασε τα παιδιά τους αμερόληπτα, με πολλή αγάπη. Οι Συριανοί είναι άνθρωποι ζεστοί, φιλόξενοι, ευγενικοί, με υψηλό ήθος και σεβασμό προς όλους τους ανθρώπους. Για μένα αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Τα όσα έζησα και ένιωσα στο νησί τους θα μείνουν βαθιά χαραγμένα στην ψυχή μου για πάντα.
Όλες οι αναφορές του βιβλίου που βασίστηκαν στην περιπέτεια που έζησε το ζευγάρι μέχρι να καταφέρουν να πάρουν τα κοριτσάκια τους είναι πέρα για πέρα αληθινές. Πράγματι, τότε σταμάτησε το πρόγραμμα των υιοθεσιών και δυστυχώς μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχει ξεκινήσει ακόμα.
Η τελευταία σκηνή του βιβλίου, που είναι μυθοπλαστική, αποτελεί τη δική μου επιθυμία, κάτι σαν παράθυρο στο μέλλον. Είδα τον εαυτό μου στη θέση της Ανέζας, να παίρνω στην αγκαλιά μου το παιδί που θα υιοθετήσει η κόρη μου και να κλαίω από ευτυχία και συγκίνηση.
Εύχομαι πραγματικά να το ζήσω κάποτε, να είναι κοριτσάκι και το όνομά της να είναι Μπιντί, όπως το παρατσούκλι της Χριστίνας μου εδώ και πολλά χρόνια. Όταν ξεκίνησε να αποκαλεί τον εαυτό της Μπιντί, δεν ξέραμε καν ότι είναι αφρικανική λέξη που σημαίνει «κόρη»…
