Μεταξένια αγάπη

Ποιος θα το πίστευε πως το νήμα τούτου του βιβλίου θα ξεκινούσε πριν από δέκα ολόκληρα χρόνια, όταν δύο ερωτευμένοι νέοι, γεμάτοι δίψα για να αγαπήσουν παντοτινά, θα πραγματοποιούσαν την πρώτη τους ρομαντική εξόρμηση στην ακριτική «Πόλη του Μεταξιού»… Η αίσθηση από το άγγιγμα ενός απαλού μεταξωτού μαντιλιού γύρω από τον λαιμό, το πιο γλυκό φιλί του κόσμου και μια εξομολόγηση καρδιάς στον λόφο του Προφήτη Ηλία, πάνω από τη μυρωδιά της νοτισμένης γης, σηματοδότησαν τόσο απλά την ένωση δύο ψυχών.

Και να που τελικά εκείνο το μέρος, όπου για πρώτη φορά είχαμε νιώσει πως ο ένας θα μπορούσε να είναι στήριγμα γερό για τον άλλο, έμελλε να αποτελέσει το καταφύγιο των νέων μας ηρώων και της βαθιάς τους αγάπης. Έτσι, σχεδόν μία δεκαετία αργότερα, έχοντας χτίσει πλέον μια κοινή ζωή, γυρίσαμε και πάλι πιασμένοι χέρι χέρι στα στενά με τους ανηφορικούς δρόμους, θαυμάσαμε τις δύο εκκλησίες με τα εντυπωσιακά κωδωνοστάσια, μιλήσαμε με ηλικιωμένους ανθρώπους στα καφενεία, εξερευνήσαμε το περίφημο τούβλινο μεταξουργείο, αγγίξαμε τις καταπράσινες μουριές, σταθήκαμε στον σταθμό των τρένων.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τη «Μεταξένια Αγάπη» μας την αφιερώνουμε ο ένας στον άλλο, καθώς οι δύο πρωταγωνιστές της είχαν γεννηθεί από την παιδική μας ακόμα ηλικία. Η Λία δεν προλάβαινε να πιάσει στα χέρια της κάποια κούκλα, και την επόμενη κιόλας στιγμή σχεδίαζε σε λευκές κόλες χαρτιού πιθανά συνολάκια, ενώ με παλιά ρετάλια που τα είχε φυλαγμένα μέσα σε κούτες από παπούτσια την έντυνε πάλι από την αρχή. Την ίδια εποχή ο Θοδωρής, γεμάτος έκπληξη, σε μια σχολική εκδρομή γνώρισε στο Σουφλί τους μεταξοσκώληκες και την ιδιαίτερη φροντίδα που χρειάζονταν για να παραγάγουν το πολύτιμο μετάξι τους, και η αγάπη των παραγωγών θα έμενε για πάντα χαραγμένη στην τρυφερή του ψυχή.

Η μαγεία του μεταξιού, η φροντίδα του μεταξοσκώληκα, η αρχιτεκτονική των κτιρίων μάγεψαν την καρδιά μας, και οι μνήμες που ξεχύθηκαν πλημμύρισαν το μυαλό μας, μας έκαναν να αγαπήσουμε βαθιά τον τόπο εκείνο και με σιγουριά να πούμε πως ο δεσμός που έχει δημιουργηθεί πλέον μεταξύ μας είναι άρρηκτος, μοναδικός.

Συγκλονισμένοι, επιστρέψαμε στη βάση μας, και φορτισμένοι από τα συναισθήματα που είχαμε νιώσει, με την καρδιά μας μαγκωμένη για έναν αλλόκοτο λόγο, ξεκινήσαμε το γράψιμο. Αμέτρητες εικόνες ξεπηδούσαν μέσα από καλοδιατηρημένα αρχοντικά και ερειπωμένα σπίτια, ενώ οι δύο ήρωες, λες και είχαν βαλθεί να κεντήσουν την αγάπη τους με το πιο σπάνιο μετάξι, μας έπιασαν από το χέρι και μας διηγήθηκαν τη ζωή τους, μας εξομολογήθηκαν τα λάθη τους, τα πάθη που τους είχαν συνεπάρει, τον έρωτα που τους είχε σημαδέψει αλλά και την αγάπη που δεν έσβησε ποτέ!

Οι μήνες που ακολούθησαν μας έβρισκαν τα βράδια αγκαλιά να συζητάμε φορτισμένοι από τα έντονα συναισθήματα των πρωταγωνιστών μας και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, ώστε η ψυχή τους να γευτεί το γλυκό βάλσαμο της ευτυχίας. Τόσο πολύ τους αγαπήσαμε, τόσο πολύ τρύπωσαν στην καρδιά μας…

Κάπου εδώ το ταξίδι μας τελειώνει, και για μία ακόμα φορά θα θέλαμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας με ένα μεγάλο ευχαριστώ, που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς μας, στην αγαπημένη μας διευθύντρια εκδόσεων, Αγγέλα Σωτηρίου, που πίστεψε από την πρώτη στιγμή στους πρωταγωνιστές μας και τα λόγια της για τη «Μεταξένια Αγάπη» μάς έδωσαν δύναμη, μας έκαναν να πετάξουμε ψηλά!

Θερμές ευχαριστίες χρωστάμε στο άγρυπνο «τρίτο μας μάτι», στην επί τρία συναπτά χρόνια συνοδοιπόρο στα «ζόρικα» ταξίδια των περασμένων, στην υπέροχη επιμελήτριά μας Χρυσούλα Τσιρούκη.

Τιμή για μας αποτελεί το γεγονός ότι μπορούμε και συνεργαζόμαστε με μια τόσο ικανή ομάδα, όπως η ομάδα των Εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ, και την ευχαριστούμε πραγματικά γι’ αυτό.

Πολλά ευχαριστώ αξίζουν οι γονείς μας, οι άνθρωποι εκείνοι που γνωρίζουν πρώτοι τη ζωή των ηρώων μας, κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα αναζητάμε πάντα στη ματιά τους τη γονική τους στοργή και τη στήριξη.

Ευχαριστούμε για την άψογη ξενάγηση και την προθυμία να μας βάλουν στο κλίμα της εποχής και να μας μιλήσουν αναλυτικά για μια καλλιέργεια που γνωρίζαμε ελάχιστα το Λαογραφικό Μουσείο Σουφλίου «Γνάφαλα», το Μουσείο Τέχνης Μεταξιού, το Μουσείο Μετάξης ΠΙΟΠ, καθώς και το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Σουφλίου για τα βιβλία που μας χάρισε και μας βοήθησαν τόσο πολύ να γνωρίσουμε τον θαυμαστό κύκλο ζωής του μετάξινου ευεργέτη τους. «Είν’ το Σουφλί τρανό χωριό, τρανό κι παινεμένο», είναι τα λόγια με τα οποία οι περήφανοι Σουφλιώτες περιγράφουν τον τόπο τους, κι εμείς είμαστε κάτι παραπάνω από σίγουροι πως η ιστορία του τα λέει όλα!

Η «Μεταξένια Αγάπη» έφτασε στο τέλος, και οι σελίδες της κλείνουν με μια προσωπική διαπίστωση: η χαρά του να μοιραζόμαστε μαζί σας το ταξίδι της συγγραφής δε μετριέται, και οι λέξεις για να περιγράψουμε τι αισθανόμαστε φαντάζουν φτωχές στο μυαλό μας… Η αγκαλιά που μας προσφέρετε είναι μεγάλη, και η αγάπη σας αποτελεί το πολυτιμότερο δώρο για μας. Σας ευχαριστούμε!,