Οι αγαπημένοι μας συγγραφείς μοιράζονται τις σκέψεις τους για τις αλλόκοτες μέρες που ζούμε. Γιατί μπορεί να ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ, δεν είμαστε όμως ποτέ μόνοι μας, καθώς όλοι μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες, αλλά με ελπίδα και αισιοδοξία προσμένουμε την επόμενη μέρα.
Σήμερα, η Λένα Μαντά γράφει μία νέα σελίδα στο ημερολόγιό της:
16 Μαρτίου 2020
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Μετά από πολλά χρόνια, ήρθε η ώρα να καταφύγω ξανά στις σελίδες σου! Δεν θα το πιστέψεις, αλλά βρισκόμαστε σε καραντίνα! Ένας θανατηφόρος ιός, επιτέθηκε στην ανθρωπότητα!
Με τον Γιώργο και τα προβλήματα υγείας του, δεν είναι να παίζουμε! Αποφάσισα λοιπόν, να γράφω τι συμβαίνει σπίτι μου κάθε μέρα και μαζί τις σκέψεις μου!
Χθες, τρίτη μέρα της καραντίνας, συνειδητοποίησα ότι το έχουμε ξανακάνει αυτό! Πριν 35 χρόνια, όταν παντρευτήκαμε και δεν είχαμε λεφτά για ταξίδι του μέλιτος, κλειστήκαμε στο σπίτι μας και θυμάμαι, επειδή μας άρεσε ο μοντελισμός, φτιάξαμε ένα καράβι! Ισπανικό ήταν, αν θυμάμαι καλά και το έλεγαν Santa Marıa!
Τώρα δεν είμαστε νιόπαντροι, αλλά ανήκουμε, σύμφωνα με τους επιστήμονες, στις ευπαθείς ομάδες! Πώς περνούν τα χρόνια…
Το πρωί σηκώθηκα και ζύμωσα ψωμί! Κι αυτό είχα χρόνια να το κάνω, από τότε που είχα τα παιδιά μικρά και τρελαίνονταν για το ζυμωτό ψωμί! Σαν το ποδήλατο λοιπόν! Δεν το ξεχνάς το άθλημα!
Στη συνέχεια, εγώ έγραφα το καινούριο βιβλίο μου και ο Γιώργος διάβαζε το «Νουρίν» της Μαρίας Τζιρίτα και μάλλον του αρέσει πολύ γιατί δεν σήκωσε κεφάλι!
Το βράδυ είδα στις ειδήσεις τον κόσμο που είχε ξεχυθεί στις παραλίες και στα πάρκα και θύμωσα λίγο…
Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι από τις δύο απλές λέξεις: ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ; Υπάρχουν εργαζόμενοι που είναι υποχρεωμένοι να βγουν λόγω βιοπορισμού. Οι υπόλοιποι;
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!!! Είναι ιός! Για κάποιους είναι κάτι πολύ περισσότερο! ΘΑΝΑΤΟΣ!
Είδα και τα χειροκροτήματα στις 9 το βράδυ για τους γιατρούς! Εγώ δεν βγήκα γιατί στο βουνό που μένω, έτσι και χειροκροτούσα, ο Ντόμπυ και η Λάκτα, τα σκυλιά μας, θα νόμιζαν ότι τους είχα μπισκοτάκι και θα έτρεχαν!
Νομίζω όμως, ότι οι… στρατιώτες στα χαρακώματα (γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό εννοώ) θα προτιμούσαν να μείνουμε σπίτι για να έχουν λιγότερα κρούσματα ν’ αντιμετωπίσουν, πριν καταρρεύσουν κι αυτοί, γιατί άνθρωποι είναι, δεν είναι μηχανές!
Παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι, θα πω:
Αν μας αντέξει η ζωή, θα φανεί στο χειροκρότημα!
Θα τα πούμε ξανά αύριο!
Η ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη αλλά ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία. Σπούδασε νηπιαγωγός χωρίς ποτέ να θελήσει να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Επί τρία χρόνια είχε δικό της θίασο κουκλοθέατρου, με έργα δικής της συγγραφής. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε τοπικές εφημερίδες και για δύο χρόνια διετέλεσε διευθύντρια προγράμματος σε ραδιοφωνικό σταθμό των βορείων προαστίων. Είναι παντρεμένη, έχει δύο παιδιά και μένει μόνιμα στο Καπανδρίτι. Βραβεύτηκε «Συγγραφέας της Χρονιάς» το 2009 και το 2011 από το περιοδικό Life & Style. To 2016 της απονεμήθηκε το Βραβείο Κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία «Ηρωίδα-Έμπνευση», για το μυθιστόρημά της ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά, στα τουρκικά, στα κινεζικά, στα αλβανικά, στα σερβικά και στα βουλγαρικά, ενώ συνολικά έχουν πουλήσει περισσότερο από 2,3 εκατομμύρια αντίτυπα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ έχουν εκδοθεί δεκαοχτώ μυθιστορήματά της, καθώς και δύο συλλογές διηγημάτων.