Μένουμε σπίτι!
Σήκωσα το τηλέφωνο και σχημάτισα τον αριθμό. Το άφησα να χτυπήσει και στο τέταρτο κουδούνισμα η γραμμή άνοιξε.
«Κίμωνα, εσύ;» ρώτησα.
«Έλα, Βούλη, τι έπαθες και μου τηλεφωνείς τέτοια ώρα; Δεν κοιμάσαι εσύ ποτέ;»
«Δεν είχα ύπνο, φιλαράκο. Βαρέθηκα μέσα. Τι λες, προτείνουμε στους δικούς μας να κάνουμε αύριο καμιά εκδρομή; Πάμε Καζαβίτι; Ωραία θα είναι με αυτό τον ανοιξιάτικο καιρό. Σίγουρα θα έχει πρασινίσει ο τόπος. Και δειλά δειλά θα έχουν βγει και τα ζώα από τις φωλιές τους. Μα γιατί δε μιλάς; Τι έπαθες;»
«Καλά, Βούλη, εσύ δεν κατάλαβες ακόμη γιατί έκλεισαν τα σχολεία; Γιατί η μαμά μένει σπίτι; Γιατί δεν κυκλοφορεί κανείς στους δρόμους; Γιατί κανείς μας χθες το απόγευμα δεν πήγε στο πάρτι γενεθλίων της Φιλίνας; Γιατί δεν πήγαμε στο μάθημα ρομποτικής ούτε και για καράτε;»
Σιωπή προς στιγμήν. Μόνο η βαριά ανάσα του Βούλη έφτανε στα αυτιά μου. Κατάλαβα πως δυσκολευόταν να βρει την απάντηση, γι’ αυτό τον έβγαλα από τη δύσκολη θέση.
«Γιατί, φίλε μου, μένουμε σπίτι μέχρι να νικήσουμε αυτόν τον τρομερό, με κορόνα, ιό. Γκε γκε, Βούλη;»
«Γκε γκε, Κίμωνα, το είχα ξεχάσει. Αλλά βαριέμαι και όλη μέρα μέσα μόνος».
«Εγώ, πάλι, καθόλου. Έχω τα βιβλία που αγόρασα καιρό πριν και με περιμένουν. Μετά κατασκευάζω ό,τι μπορείς να φανταστείς. Όταν βαρεθώ, μπορούμε να μιλήσουμε μέσα από το Skype μαζί, αλλά και με τον Πέτρο και τη Ρωξάνη. Α, κάνω και μερικά συμμαζέματα στο δωμάτιό μου, που η μαμά λέει πως μοιάζει με φρούριο που έχει ανατιναχθεί. Βραδάκι βλέπουμε καμιά ταινία με τον μπαμπά και τη μαμά και πέφτω για ύπνο. Λοιπόν, σου το προτείνω. Βάλε πρόγραμμα, φιλαράκο, και “Μένουμε σπίτι” μέχρι να τον νικήσουμε τον ιό. Και μόλις το πετύχουμε, πάμε Καζαβίτι».
«Χμ, μένουμε σπίτι, Κίμωνα. Σ’ το υπόσχομαι. Γεια σου, φιλαράκο».
