Στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε ως έθνος αλλά και ως ανθρωπότητα, όπου βρίθουν το μίσος, ο ρατσισμός, η τρομοκρατία, ο φανατισμός, η ξενοφοβία και η γκετοποίηση των συνανθρώπων μας ανάλογα με το χρώμα, τη θρησκεία ή τη χώρα προέλευσής τους, το βιβλίο αυτό του εξαίρετου και αγαπημένου λογοτέχνη Γιάννη Καλπούζου έρχεται να γεφυρώσει προαιώνια και αγεφύρωτα ‘χάσματα’ μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών. Επιδιώκει να συμφιλιώσει τους ‘διχασμένους’, μπερδεμένους και αναποφάσιστους εφήβους, παροτρύνοντάς τους να εστιάζουν περισσότερο στις ομοιότητες παρά στις διαφορές, στην αγάπη παρά στο μίσος, στην ανεκτικότητα παρά στην απόρριψη, στην συμφιλίωση παρά στην αντιπαλότητα και την έχθρα. Πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα και στις εκδόσεις Ψυχογιός για ένα υπέροχο εφηβικό ανάγνωσμα το οποίο αξίζει να διαβαστεί από όλους και δίκαια πρέπει να κατέχει μία περίοπτη θέση δίπλα στα αριστουργήματα της παγκόσμιας κλασσικής παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας.
(Κλειώ Τσαλαπάτη, απόσπασμα κριτικής για την ειδική έκδοση του ΙΜΑΡΕΤ για εφήβους, blog «Φίλοι Της Λογοτεχνίας»)
Ιμαρέτ, ένα μυθιστόρημα που μεταξύ άλλων καυτηριάζει τη μισαλλοδοξία και τον φανατισμό, θέματα τόσο επίκαιρα ύστερα από τα πρόσφατα τρομοκρατικά χτυπήματα, αλλά και την ισλαμοφοβία η οποία διαφαίνεται να αναπτύσσεται και στη χώρα μας. Με άλλοθι τις θρησκείες έχουν διαπραχθεί ανά τους αιώνες πλείστα όσα εγκλήματα. Ας μην επιτρέψουμε να επικρατήσει και να καθοδηγεί τις σκέψεις και τις αντιδράσεις μας το τυφλό μίσος.
Το Ιμαρέτ διαδραματίζεται στην Άρτα από το 1854 έως το 1882. Τρεις κοινότητες, 1000 οικογένειες Ελλήνων, 160 Εβραίων και 250 Οθωμανών καταφέρνουν σε πείσμα των όποιων εξουσιών απεργάζονται τη διχόνοια και παρά τις όποιες διαφορές τους να συνυπάρξουν και να αναπτύξουν στέρεες σχέσεις φιλίας. Δεν απουσιάζουν, βεβαίως, και οι ακραίες συμπεριφορές εθνικιστικής μισαλλοδοξίας, που όμως δεν αποτελούν αποκλειστικό γνώρισμα μιας κοινότητας. Κάτω από το καθεστώς μιας πολυφυλετικής και πολυπολιτισμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν, ονειρεύονται και ελπίζουν, ερωτεύονται και βασανίζονται, όλοι, αδιακρίτως, όντας διαφορετικοί, χωρίς όμως, να φέρουν το στίγμα του μισητού «άλλου».
Αν η Ιστορία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του παππού Ισμαήλ, κάνει ομόκεντρους κύκλους, και εάν θα έπρεπε να διδαχτούμε κάτι από αυτήν που θα δώσει σημασία στην κατά τα άλλα ασήμαντη ζωή μας, αυτό είναι η ανεκτικότητα και η ανθρωπιά.
Το Ιμαρέτ κυκλοφορεί και σε παιδικό-εφηβικό μυθιστόρημα (για ηλικίες 10 ετών και άνω).
Άρτα 1854, Οθωμανοκρατία. Δυο αγόρια, που μέλλει να γίνουν αδελφικοί φίλοι, γεννιούνται την ίδια νύχτα, ο Λιόντος και ο Nετζίπ. Το μυθιστόρημα παρακολουθεί διαδοχικά και από τη σκοπιά του καθενός τη ζωή τους σε ήρεμους χρόνους, αλλά και σε καιρούς εντάσεων και επαναστάσεων, αναπαριστώντας με μοναδικό τρόπο μια ολόκληρη εποχή.
Αλληλοδιδακτικό σχολείο, παιγνιώδεις φάρσες στον διά βίου ορκισμένο εχθρό τους Φάσγανο, οι δίδυμοι Εβραίοι Γιοσέφ και Μεναχέμ, ο έρωτας που και για τους δύο φίλους θα έχει απρόσμενη εξέλιξη, οι μορφές των δύο μανάδων της Αγνής και της Σαφιγιέ, η κοσμοπολίτισσα Αναστασία, χοροεσπερίδες, Καφέ Αμάν, πετροπόλεμος, Ραμαζάνι, χαμάμ, τούρκικος Καραγκιόζης, πορνεία, αφορισμοί, κολίγοι, τσιφλικάδες, μάγκες της εποχής, εθνικισμός και μισαλλοδοξία, πλούτος και εξαθλίωση, γλυκιά και πικρή ζωή. Όλα έχουν θέση στο ιμαρέτ του Θεού, όπως λέει ο παππούς Ισμαήλ, ο θυμόσοφος, ανθρωπιστής και προεξάρχων του χορού των ηρώων, που καταδικάζει με σκωπτικό τρόπο την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τις μικροπρεπείς συμπεριφορές.
Στη σκιά του ρολογιού που χτυπά τις οθωμανικές ώρες, Έλληνες, Οθωμανοί και Εβραίοι καταφέρνουν, σε πείσμα των όποιων εξουσιών απεργάζονται τη διχόνοια και παρά τις διαφορές τους, να συνυπάρξουν, να ονειρεύονται, να ελπίζουν, να ερωτεύονται και να αναπτύξουν στέρεες σχέσεις φιλίας.