Μάρω Βαμβουνάκη: Ο φόβος δεν μπορεί να κρατήσει μάσκες, τρέμουν τα χέρια όποιου τις κρατάει.

Αναγκαστικά παρακολουθώ πολλές ειδήσεις. Και μου στερεώνεται η γνώμη ότι όσο πιο αυστηρά μέτρα για τον ιό παίρνει ένα κράτος τόσο περισσότερο νοιάζεται και συμπονά τους πολίτες του. Τα κράτη που το αντιμετωπίζουν ελαφρά και άνετα, με ελάχιστα απαγορευτικά μέτρα, είναι εκείνα που βλέπουν τους ανθρώπους τους σαν αναλώσιμα, θέτοντας πάνω από τη ζωή τις οικονομίες τους και τις ιδεολογικές εμμονές τους.

Μεγάλη εμπειρία η απομόνωση! Περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες και ξεφλουδίζεσαι. Πέφτουν οι φυλλωσιές του χρόνου, μπερδεύεις τις μέρες, τα Σάββατα και οι Κυριακές αλλάζουν. Τα πρόσωπα αλλάζουν πρόσωπο, ενάργεια. Ήδη ένα είδος μνήμης αρχίζει να τα αλλάζει. Φυλλορροούν κάποια, και άλλα πάλι αναδύονται. Απομακρύνονται οι κοντινοί και πλησιάζουν οι απομακρυσμένοι. Σε λίγο θα απομείνεις μονάχα με ένα εσύ. Ένα εσύ μονάχα.

Μια τόσο απρόσμενη, άγνωστη, αγχώδης νέα κατάσταση είναι φυσικό να φέρνει τα πάνω κάτω όχι μόνο στην καθημερινότητά μας αλλά και στις σχέσεις μας. Ο φόβος δεν μπορεί να κρατήσει μάσκες, τρέμουν τα χέρια όποιου τις κρατάει. Θα δούμε πολλά και διάφορα με όσους πιστεύαμε ότι καλά γνωρίζαμε. Άλλοι θα μας φανούν καλύτεροι, άλλοι χειρότεροι. Τουλάχιστον ας μη μας γελοιοποιήσει τούτη η αγωνία. Σίγουρα η πανδημία θα κάνει τον κύκλο της και θα τελειώσει, και μετά τη λήξη της ας μη μας θυμούνται ως μίζερους, υπερατομιστές, παλαβούς.

Και να που μέσα σ’ αυτή τη ζόρικη δεκαετία ο κόσμος ανακάλυψε την αξία των ηλικιωμένων του! Κατά την οικονομική κρίση για τις συντάξεις τους, και τώρα με τον ιό, νομίζω πιο ψυχολογικά, πιο συναισθηματικά. Οι νέοι κι οι μεσήλικες, μέσα στην απειλή των ημερών, αισθάνθηκαν πως δεν είναι έτοιμοι να χάσουν εκείνους που τους αποκαλούν «παιδάκι μου», «γιε μου», «κόρη μου». Δεν είναι έτοιμοι να μπουν εμπροσθοφυλακή στην παρέλαση προς το τέλος. Όσο ζουν οι γονείς σου είσαι μικρός, έχεις την πολυτέλεια να κάνεις ανοησίες και ανωριμότητες, να μένεις παιδί. Βαραίνεις άμα ορφανεύεις. Στην Κρήτη υπάρχει μια κουβέντα που λέει: «Αν δεν έχεις γέρο στο σπίτι, αγόρασε έναν!». Το έλεγα στον μπαμπά μου να γελάσει και μου έλεγε: «Να με βάλεις σε αγγελία σε παρακαλώ!».

17 Μαρτίου 2020
Μόλις διέγραψα το χθεσινό μου βιντεάκι μ’ εμένα να λέω καταχαρούμενη πόσο υπέροχα είναι να μένεις κλεισμένος στο σπίτι σου. Στ’ αλήθεια μου την έσπασα κάθε λίγο να βλέπω τη φάτσα μου ενθουσιασμένη που κλειδαμπαρώθηκα. Ύστερα τηλεφώνησε ο κύριος Γιαννάκης, καταχαρούμενος κι αυτός, παράγγειλε διάφορα στο γειτονικό του σούπερ μάρκετ και του έκλεισαν να του τα πάνε στις 10 Απριλίου. Όμως να, σήμερα του έφτασε μια άλλη παραγγελία εφτά ημερών πριν. Διαβάζω και το άρθρο ξένου μεγάλου επιστήμονα που μας εξηγεί ότι είναι κατά πολύ προτιμότερο να πεθάνουμε από τον ιό παρά να πάθουμε άνοια ή άλλου είδους ασθένειες. Χαμογελάει κι αυτός στη φωτογραφία του. Το βλέπω! Η έννοια του ευχάριστου μέρα τη μέρα αλλάζει… Μπορεί να μην είναι και πολύ κακό αυτό. Τέλος πάντων, σταματώ εδώ διότι θα σας κακοκαρδίσω και, μας αρέσει δε μας αρέσει, είναι απόλυτη ανάγκη να μείνουμε μέσα. Μα απόλυτη! Αύριο σίγουρα θα ξυπνήσω αλλιώς και θα ξαναβρώ την αισιοδοξία μου. Έτσι είμαι εγώ. Σαν όλους μας… 😀