Μένουμε σπίτι. Πόσο ωραία ακουγόταν κάποτε η φράση αυτή! Έλεγες «θα μείνω μέσα σήμερα, δεν πάω πουθενά» κι ένιωθες γαλήνη κι ευτυχία. Επειδή ήταν επιλογή σου. Τώρα δεν είναι. Δεν είναι δώρο η εντολή αυτή που μας δόθηκε για να ξεκουραστούμε και να κάνουμε όσα δεν προλαβαίναμε πριν. Σε δώρο, με την έννοια της ευκαιρίας, μπορούμε να τη μετατρέψουμε αν έχουμε θετική διάθεση κι αισιοδοξία. Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι δε μας δόθηκε άδεια, δεν είμαστε σε διακοπές, δε μας δίνεται καν η επιλογή να μείνουμε μέσα. ΠΡΕΠΕΙ να μείνουμε μέσα.
Φυσικά μπορούμε να γκρινιάζουμε για την κακή μας μοίρα ολημερίς, να τρώμε ό,τι βρίσκουμε μπροστά μας και να τα βάζουμε με θεούς και δαίμονες. Επιλογή μας είναι, δικαίωμά μας. Όπως επιλογή μας είναι να κρατήσουμε το χαμόγελό μας, να μη χάσουμε την ευγένειά μας και να περάσουμε τον χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας όσο καλύτερα γίνεται. Καλύτερα για εμάς τους ίδιους, για να νιώσουμε εμείς καλά.
Προσωπικά δε θα πω σε κανέναν τι θα έπρεπε να κάνει, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι είναι κάτι απολύτως προσωπικό. Αν κάποιον τον ευχαριστεί να κάθεται όλη μέρα στο κρεβάτι, να το κάνει. Να κάνει οτιδήποτε θέλει ο καθένας, αρκεί να νιώθει καλά με αυτό. Εκεί εστιάστε, χωρίς ενοχές. Δε θα απολογηθείτε σε κανέναν παρά μόνο στον ίδιο σας τον εαυτό. Η ανάγκη της ψυχής σας θα σας οδηγήσει εκεί όπου πρέπει. Ενδεχομένως να ανακαλύψετε πολλά που δε γνωρίζατε για εσάς τους ίδιους και για τους οικείους σας. Άλλοτε θα εκπλαγείτε ευχάριστα, άλλοτε θα απογοητευτείτε. Αξίζει όμως αυτό το ταξίδι, θα σας πάει παρακάτω στη ζωή και παραμέσα στον εαυτό σας.
Είναι δύσκολο και σκληρό. Μένουμε μακριά από τα ίδια μας τα παιδιά, από τους γονείς και τους φίλους μας. Σκέφτομαι τα νέα παιδιά που έχουν μια σχέση ‒ή και τα μεγαλύτερα παιδιά‒ και δεν μπορούν καν να έρθουν σε επαφή, να κάνουν μια αγκαλιά. Σκέφτομαι αυτούς που έχουν νοσήσει και ζουν με τον φόβο. Αυτούς που ήδη έχασαν κάποιον δικό τους από τον ιό. Για κάποιους άλλους πάντα θα είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι για εμάς, κι αυτό ας μας κάνει να νιώσουμε ευγνωμοσύνη για την καλή μας τύχη και να μην παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο.
Μένουμε σπίτι για όσο χρειαστεί. Βοηθάμε τον εαυτό μας, τους συμπολίτες μας, την κοινωνία ολόκληρη. Δε μας δόθηκε ως επιλογή, αλλά έγινε επιλογή μας. Επιλογή μας να μη χάσουμε την αισιοδοξία μας και τη χαρά μας για τη ζωή, όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή.
