Πριν από αρκετά χρόνια είχα βρεθεί σ’ ένα σούπερ μάρκετ σε μια μικρή πόλη του Μιζούρι, στο κέντρο των Ηνωμένων Πολιτειών, στη μέση του πουθενά (εκεί όπου διαδραματίζεται το νέο μυθιστόρημα που γράφω)… Καθώς ψώνιζα αμέριμνα, ένας κύριος, περνώντας από δίπλα μου, με καλημέρισε με θέρμη. Σάστισα. Τον κοίταξα σχεδόν ενοχλημένη. Σχεδόν. Γιατί ύστερα χαμογέλασα και τον καλημέρισα κι εγώ. Θυμήθηκα ότι έτσι κάνουν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν πίστη στην καλοσύνη. Στην κοινωνία στην οποία ζούμε, στην κοινωνία της ανομίας, των εικονικών σχέσεων, της μοναξιάς και της ερήμωσης της ψυχής, έχουμε χτίσει μια νέα γειτονιά όπου οι καλημέρες ρέουν άφθονες. Όμως αναρωτιέμαι: είναι αληθινές; Είμαστε τόσο ευγενικοί και καλοσυνάτοι, κοινωνικοί και ανοιχτόκαρδοι στην καθημερινότητά μας; Πέρσι έκανα ένα πείραμα. Όταν πήγαινα την κόρη μου στο σχολείο κάθε πρωί, χαμογελούσα σε όποιον συναντούσα στον δρόμο μου. Και ναι, οι περισσότεροι με παρεξηγούσαν! Δεν ανταποκρίνονταν όπως οι άγνωστοι, φιλικοί κάτοικοι του Κολούμπια στο Μιζούρι! Μα να παρεξηγείται το χαμόγελο; Η καλημέρα; Γι’ αυτό σκέφτομαι ότι ίσως κάτι πρέπει να αλλάξει. Με την ίδια άνεση που πατάμε ένα κουμπί, μια καρδούλα, ή στέλνουμε ένα χαμόγελο, να το κάνουμε και στην πράξη. Τώρα που το έχουμε τόσο ανάγκη. Που η αλλαγή είναι στα χέρια μας… στο χαμόγελό μας. Στη φωτεινή ματιά του καθενός.
Γιατί εντέλει, το μοναδικό όπλο που έχει τη δύναμη να σώσει την ανθρωπότητα είναι η Καλοσύνη. Μας ενώνει στις δύσκολες στιγμές, στις σκληρές εποχές. Μας οχυρώνει μπροστά σε κάθε κακό. Εύχομαι η Καλοσύνη να μας βρει. Να μας βρει γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Να μας βρει στο τηλέφωνο με τη γιαγιά και τον παππού. Να μας βρει σε κάθε επικοινωνία. Σε κάθε μας πράξη και σκέψη. Τότε, είμαι σίγουρη πως όλα θα γαληνέψουν, θα ανθίσουν σαν την άνοιξη που έχει ήδη μπει, και θα χαμογελάμε αληθινά!
