Όταν ξεκινούσα τη συγγραφή του βιβλίου Η πενθερά δε φανταζόμουν πόσο σοφότερη θα γινόμουν μετά την έκδοσή του! Πολύτιμη η επικοινωνία με τους αναγνώστες του, όχι μόνο αγάπησαν πολύ και δυνατά την «πενθερά» μου, αλλά μου χάρισαν και συνεχίζουν να μου χαρίζουν σημαντικές γνώσεις για τον πιο πολυσυζητημένο ρόλο της ελληνικής κοινωνίας.
Συνειδητοποίησα, για παράδειγμα, πως το μυστικό για την αρμονική συμβίωση με την πεθερά είναι να σας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα! Εάν μεσολαβεί θάλασσα, ακόμη καλύτερα, εάν μάλιστα αυτή η θάλασσα είναι ωκεανός, τότε συγχαρητήρια! Έχετε χτυπήσει το τζακ ποτ.
Έμαθα επίσης πως (και) στο θέμα πεθερά υπάρχει βαθιά ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων. Διότι είναι άλλο πράγμα να γίνεις πεθερά από το κορίτσι σου κι άλλο από το αγόρι σου. Στην πρώτη περίπτωση, ελπίζεις και προσεύχεσαι να βρει η κόρη σου ένα καλό παλικάρι να την αγαπάει, να είναι σεβαστικό, εργατικό, καλός πατέρας, πιστός σύζυγος (και ιδανικά ορφανός για να μην πηγαίνει «πακέτο» με τη συμπεθέρα). Στη δεύτερη περίπτωση, το μόνο για το οποίο ελπίζεις και προσεύχεσαι είναι να ξεστραβωθεί ο λεβέντης σου και να δει ότι η γυναίκα που διάλεξε είναι (πάντα) λίγη για εκείνον. Μπορεί να είναι καλή, χρυσή, άγια, για έναν άλλο γιο! Για τον δικό σου, τον εκλεκτό, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ! Τελεία. Και παύλα!
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, ωστόσο, γνώσεις που αποκόμισα χάρη στο βιβλίο μου, είναι ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Πεθεράς. Αγνοούσα εντελώς την ύπαρξή της, μέχρι που με ενημέρωσε η φοβερή ομάδα των Εκδόσεων Ψυχογιός. Πριν γραφτεί Η πενθερά μου, ίσως να απορούσα γιατί δεν είναι ευρέως γνωστή στη χώρα μας η γιορτή αυτή. Τώρα δεν απορώ. Γιατί τώρα ΞΕΡΩ!
Ξέρω πως στην Ελλάδα, οι χωρισμένοι (κατά το λαϊκό άσμα) και οι πεθερές δε γιορτάζουν ποτέ. Τουλάχιστον όχι την ίδια χρονική περίοδο. Και τι να γιορτάσουν δηλαδή οι πεθερές; Που έφυγε το παιδί και μαράζωσε το πατρικό του σπίτι; Που δεινοπαθούν για να το πετύχουν μόνο του χωρίς να είναι μπάστακας δίπλα ο γαμπρός ή η νύφη; Που εκείνες του πήγαιναν το φραπεδάκι στο κρεβάτι και τώρα βάζει ολημερίς πλυντήρια ή (άκουσον, άκουσον!) μοιράζεται τις δουλειές του σπιτιού με τη γυναίκα του; Που το μεγάλωσαν με σουτζουκάκια και σπανακόπιτες και τώρα τρώει κάθε μέρα ντελίβερι ή σαλάτες με κινόα; Ή μήπως να γιορτάσει το γεγονός πως μια φορά από τότε που παντρεύτηκε δεν το είδε να φοράει την τιμημένη ζακέτα του η δόλια μάνα; Α, όχι! Το να είσαι πεθερά στην Ελλάδα δεν είναι λόγος εορτασμού. Συχνά είναι ακριβώς το αντίθετο. Ας είμαστε ειλικρινείς!
Αν, ωστόσο, θελήσουμε, εκτός από ειλικρινείς, να είμαστε και δίκαιοι, τότε θα πρέπει να δούμε και την άλλη άποψη. Αυτή που λέει πως κάθε πεθερά, ακόμα και μια «πενθερά» που έχει σκοπό ζωής να εξοντώσει τον έρωτα του ζευγαριού, έκανε ένα μεγάλο καλό στη ζωή της: γέννησε τον/τη σύντροφό μας! Τον άνθρωπο που ίσως έγινε ή θα γίνει ο πατέρας/η μητέρα των δικών μας παιδιών. Και μόνο γι’ αυτό, μία φορά τον χρόνο τής αξίζει μια γλυκιά κουβέντα. Έτσι κι αλλιώς, τα φιλιά και οι αγκαλιές απαγορεύονται λόγω κορονοϊού (πράγμα που ειδικά την Παγκόσμια Ημέρα Πεθεράς ουδόλως μας πειράζει…).
Χρόνια πολλά, πεθερές! Καλό κουράγιο, νύφες και γαμπροί! Ζωή είναι, θα περάσει…
ΥΓ. Πεποίθησή μου είναι πως οι μεγαλύτερες αλήθειες στη ζωή μας λέγονται καμουφλαρισμένες με χιούμορ. Το πού σταματάει το χιούμορ και πού ξεκινάει η αλήθεια στο παραπάνω κείμενο το αφήνω στην κρίση σας. Είστε έξυπνοι αναγνώστες!
