Τα Λογοτεχνικά Βραβεία του Literature.gr θα απονεμηθούν φέτος για 4η συνεχή χρονιά!
Θέτοντας ως παρονομαστή τον βασικό και ουσιώδη στόχο της γραφής, ο οποίος είναι η επικοινωνία με τον αναγνώστη μέσω της ανάγνωσης και η επιλογή φράσεων ή αποσπασμάτων, το βραβείο του Literature.gr, απάντησε σε αυτό ακριβώς το ζήτημα.
Ξεκλειδώνει τα εσώτερα ενός έργου με ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα δίνοντας στην ευκαιρία στον αναγνώστη να κρυφοκοιτάξει από μια χαραμάδα, την εικόνα ενός μικρού σύμπαντος και αντανακλά την ιδιαιτερότητα του κάθε δημιουργού, το ύφος του.
Το βραβείο ‘’Ελληνική Λογοτεχνική Φράση της Χρονιάς 2018’’ θα απονεμηθεί στον Έλληνα λογοτέχνη που μια φράση από το πόνημά του ξεχώρισε και διακρίθηκε.
Το βραβείο ΄’Ξένη Λογοτεχνική Φράση της Χρονιάς 2018’’ θα απονεμηθεί στον ξένο λογοτέχνη που μια φράση από το πόνημά του ξεχώρισε και διακρίθηκε.
Η βραχεία λίστα αποτελείται από δέκα (12) λογοτεχνικές φράσεις εκ των οποίων οι έξι (6) είναι Ελληνικές και οι έξι (6) μεταφρασμένες.
Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός είναι υποψήφια η παρακάτω λογοτεχνική φράση:
«Η αγάπη είναι άλλωστε, το συστατικό που ξεχωρίζει τη θυσία από το συνηθισμένο καθημερινό σφάξιμο».
Αρουντάτι Ρόι «Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας», μετάφραση Μαρία Αγγελίδου
Την Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019 θα ανακοινωθούν οι δύο (2) επικρατέστερες λογοτεχνικές φράσεις.
Η βραχεία λίστα η οποία αποτελείται από δώδεκα (12) λογοτεχνικές φράσεις εκ των οποίων οι έξι (6) είναι Ελληνικές και οι έξι (6) μεταφρασμένες ακολουθεί:
Αμάντα Μιχαλοπούλου, Μπαρόκ, Εκδόσεις Καστανιώτη
«Η σκέψη είναι ο αέρας που περνάει μέσα από τα παραθυρόφυλλα του άδειου σπιτιού που είναι η σκέψη».
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, Η ιδιωτική μου αντωνυμία, Εκδόσεις Κίχλη
«Γράφω πάει να πει αλητεύω. Κατά προτίμηση τις νύχτες. Όταν γδύνω τις αναμνήσεις».
Κώστας Κατσουλάρης, Στο στήθος μέσα χάλκινη καρδιά, Εκδόσεις Μεταίχμιο
«Οι λέξεις μας, είναι πράξεις, έχουν επιπτώσεις, μας αλλάζουν, αλλάζουν και τους άλλους γύρω μας. Οι πράξεις μας, από την άλλη, μονάχα όταν γίνονται λέξεις αποκτούν μέσα μας εγκυρότητα, μπαίνουν στη θέση τους, συνθέτουν την προσωπική μας μαρτυρία».
Νίκος Χρυσός, Καινούργια μέρα, Εκδόσεις Καστανιώτη
«Ένα καινούργιο παραμύθι, νέοι ήρωες, αστεία και θλιμμένα επεισόδια και να, η ζωή δεν ήταν πια μονάχα αυτό το ρυπαρό και κολλώδες που ένιωθα να καλύπτει τα χέρια μου, ήταν κι εκείνο το φασματικό, ζωντάνευε κι ας μην το άγγιζα, ήταν εκεί κι ας μην ήταν ορατό, η ζωή δεν χανόταν, δεν έστεκε, δεν επιβράδυνε ούτε επιτάχυνε τους ρυθμούς της, η ζωή περνούσε, ακόμα κι όταν δεν είχα διάθεση ή κουράγιο να την ακολουθήσω».
Ιωάννα Καρυστιάνη, Χίλιες ανάσες, Καστανιώτη
«Έκλεισε τα μάτια και ψιθύρισε πέντε λέξεις κοφτά. Δεν ξέρω πού να είμαι».
Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Λεωφορείο: 19 στάσεις, Εκδόσεις Πατάκη
«Η ευτυχία είναι, κατά βάση, μια στρατηγική της φαντασίας και οι ταξικές προσεγγίσεις, σκέτες, είναι αφελείς και ανόητα λειψές».
Fabio Stassi, “Η χαμένη αναγνώστρια”, μετάφραση Δήμητρα Δότση, Εκδόσεις Ίκαρος
«Ο χρόνος δεν είναι περιστρεφόμενη πόρτα»
Κίρμεν Ουρίμπε, Την ώρα που ξυπνάμε μαζί, μετάφραση Βασιλική Κνήτου, Εκδόσεις Καστανιώτη
«…οι αρετές είναι ανούσιες, ενώ τα ελαττώματα μας μιλούν καλύτερα για τα άτομα και τους λαούς. Και για να έχει ένας λαός πραγματική βάση χρειάζεται ελαττώματα, όχι μεγάλα, αλλά σημαντικά»
Αρουντάτι Ρόι «Το υπουργείο της υπέρτατης ευτυχίας», μετάφραση Μαρία Αγγελίδου, Εκδόσεις Ψυχογιός
«Η αγάπη είναι άλλωστε, το συστατικό που ξεχωρίζει τη θυσία από το συνηθισμένο καθημερινό σφάξιμο».
Χάνια Γιαναγκιχάρα «Οι άνθρωποι στα δέντρα», μετάφραση Μαρία Ξυλούρη, Εκδόσεις Μεταίχμιο
«Γιατί τι παραπάνω να τολμήσουμε να ζητήσουμε απ’ τον θάνατο; – πέρα από καλοσύνη;»
Λάζλο Κρανσαχορκάι, Το τανγκό του Σατανά, μετάφραση Ιωάννα Αβραμίδου, Εκδόσεις Πόλις
«[…] είδε σαν όραμα να παρελαύνουν διαδοχικά η μια εποχή μετά την άλλη, η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και ο χειμώνας, ως εάν ολάκερος ο χρόνος να ήταν μόνο ένα ασήμαντο ιντερλούδιο στους απείρως μεγαλύτερους χώρους της αιωνιότητας, ένα εξαιρετικό ταχυδακτυλουργικό τρικ που δημιουργεί μια φαινομενική τάξη εντός της χαοτικής αταξίας και ορίζει μια πλεονεκτική θέση, από την οποία η τύχη αρχίζει να μοιάζει με αναγκαιότητα […]».
Πατρίκ Μοντιανό, Ναρκωμένες αναμνήσεις, μετάφραση Αλεξάνδρρα Κωσταράκου, Εκδόσεις Πόλις
«Ο χειμώνας ήταν αρκετά βαρύς εκείνη τη χρονιά και, με σηκωμένο τον γιακά, περπατούσε αναζητώντας μια λεωφόρο που δεν υπήρχε. Κι αυτό, ώς την αιωνιότητα».
