Είναι περίεργο πράγμα ο φόβος. Σε πετυχαίνει απροετοίμαστο, εκεί που δεν τον περιμένεις, και σε γραπώνει τελικά με κάτι μικρό και άνευ τόσης σημασίας μπροστά στη γενικότερη εικόνα.
«Κλείνουν τα καταστήματα λιανικής πώλησης, άρα κλείνουν και τα βιβλιοπωλεία», και ο φόβος έκατσε ξαφνικά σαν βαρίδι στην ψυχή μου. Θα μου πείτε τώρα, εδώ ο κόσμος καίγεται, άνθρωποι αρρωσταίνουν, άνθρωποι πεθαίνουν, άνθρωποι χάνουν αυτούς που αγαπούν κι εσύ σκέφτεσαι βιβλία και βιβλιοπωλεία; Όχι, είναι η απάντηση. Δε σκέφτομαι βιβλία και βιβλιοπωλεία, σκέφτομαι όμως την ανάγκη για μία έστω τόση δα κανονικότητα σε αυτές τις άγριες ‒πολύ άγριες‒ μέρες.
Αποτελεί αυτή η αίσθηση κανονικότητας την κλωστή από την οποία κρατιέται κανείς, έναν τρόπο να αποφύγει και να καταπολεμήσει τον πανικό. Και μαζί έρχεται εντέλει και η ευελιξία. Η προσωπική ικανότητα του καθενός δηλαδή να ανοίγει παραθυράκια εκεί όπου πόρτες κλείνουν, να προσαρμόζεται και να ανακαλύπτει νέους τρόπους, στην πραγματικότητα νέα στοιχεία του εαυτού του. Τα βιβλιοπωλεία κλείνουν και ναι, όπως είπαμε και πριν, δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας, ή τουλάχιστον δεν είναι το μεγάλο πρόβλημά μας. Είναι όμως ένας τρόπος διαφυγής. Για τις νέες λύσεις που λέγαμε για την καταπολέμηση του φόβου και του πανικού.
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε εμπλακεί στα social media σε συζητήσεις για την αξία του «πραγματικού», χάρτινου βιβλίου έναντι των e-books. Για την αίσθησή του στα χέρια μας, το ειδικό του βάρος, την ευωδία, όταν βυθίζουμε τη μύτη μας στις σελίδες του… Ναι, τα πιστεύω όλα αυτά, τα νιώθω κάθε μέρα. Τελικά δεν είναι όμως η ύλη αυτή που έχει σημασία σήμερα, είναι το ταξίδι στο οποίο σε παρασύρει το κάθε κείμενο που αξίζει να διαβαστεί, άσχετα με το πού είναι γραμμένο. Και κάπως έτσι, η κανονικότητα μπορεί να συνεχιστεί απλά σε άλλη ‒ηλεκτρονική‒ μορφή.
Και για να φύγουμε από το παράδειγμα των βιβλίων, ναι, σε όλους μας λείπει η συναναστροφή με φίλους, συγγενείς, συναδέλφους και συνεργάτες. Όλοι ποθούμε ξαφνικά, όσο ποτέ, ένα ποτό σε ένα μπαρ ‒ακόμα κι όσοι δεν το συνηθίζαμε‒ ή μια βόλτα απλώς και μόνο για το χάζι στα μαγαζιά. Ας μετατρέψουμε όμως την κανονικότητά μας αυτή σε κάτι διαφορετικό, ας την αλλάξουμε λίγο και ας έρθουμε σε επαφή με τους δικούς μας, έστω και εξ αποστάσεως, με τρόπους όπως μια βιντεοκλήση, που έως χθες θεωρούσαμε πως δε δύνανται να υποκαταστήσουν ένα άγγιγμα ή μια αγκαλιά. Και δε δύνανται όντως, κατ’ εμέ. Μπορούν όμως να αποτελέσουν το «ταξίδι» και το αντίδοτο: στον φόβο και στη μοναξιά. Ακόμα κι ένα απλό τηλεφώνημα, η φωνή του αγαπημένου ατόμου, είναι αρκετό για αυτή την αίσθηση κανονικότητας που αποζητούμε και για να παραμείνει η ελπίδα ζωντανή.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είχατε διαβάσει κάποτε, παλιά, την Πολυάννα ‒ Το παιχνίδι της χαράς… Αυτό χρειαζόμαστε τώρα όλοι μας, ένα παιχνίδι αισιοδοξίας, την ικανότητα ευελιξίας, την πίστη στους γιατρούς και τους νοσηλευτές μας που αγωνίζονται σε αντίξοες συνθήκες και… ένα βιβλίο. Ένα καλό βιβλίο. Παραδοσιακό ή ηλεκτρονικό, δεν έχει καμία σημασία!
ΥΓ. Και για όποιον η κανονικότητα μεταφράζεται σε αλλαγή «τρόπου» και όχι «τόπου» και τα e-books εξακολουθούν να του ακούγονται ξένα και ψυχρά, υπάρχουν ένα σωρό βιβλιοπωλεία που κάνουν δωρεάν παράδοση σε όλη την Ελλάδα. Αναζητήστε τα!
