Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου…
Κάπου εκεί, στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, λίγο πολύ όλοι αρχίζουμε τα «επικίνδυνα» και συχνά επώδυνα μακροβούτια στα βάθη του είναι μας. Αναζητούμε την ταυτότητά μας, προσπαθούμε να ξεδιαλύνουμε ποιοι είμαστε, ποιες δυνάμεις μάς κινούν και μας κατευθύνουν, πού τελειώνουν οι φωνές των άλλων και πού αρχίζει η δική μας. Και κάποτε έρχεται η στιγμή που μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκληρή συνειδητοποίηση πως είμαστε παράγωγα αντικατοπτρισμών. Θυμός και σύγχυση ακολουθούν συνήθως τη διάψευση της «πρωτότυπης μοναδικότητάς» μας και των παιδικών υποσχέσεων «εγώ δε θα το κάνω ποτέ αυτό…» και «εγώ ποτέ δε θα γίνω έτσι»… Για κάθε βάσανό μας, για κάθε δαίμονά μας, έρχεται η ώρα που με τον ψυχοθεραπευτή, τον ιερέα ή τον κολλητό μας να παρακολουθεί τον σπαραγμό μας και να μας προμηθεύει χαρτομάντιλα, θα ρίξουμε το ανάθεμα στους καθρέφτες μας, στα μάτια όσων υπήρξαμε υποχρεωμένοι να καθρεφτιστούμε. Γιατί κανείς δεν μπορεί να γίνει αυτό που δεν έχει δει. Γιατί όσο και να το αποφεύγουμε, στο τέλος αντιγράφουμε, μιμούμαστε, καταλήγουμε να ακολουθούμε τα χνάρια των άλλων. Πολλές φορές γινόμαστε ακόμα και κακέκτυπα των πρωτοτύπων, μεταφράζοντας προθέσεις, μηνύματα, λόγια και βλέμματα μέσα από τα δικά μας οπτικά φίλτρα, αυτά με τα οποία μας «προίκισαν» οι γενετικές μας καταβολές ή ίσως και τα άστρα μας…. Αλλά σ’ αυτά ακριβώς τα φίλτρα ελλοχεύει και κάτι άλλο, μυστήριο, ανεξιχνίαστο και θαυμαστό. Τα οπτικά φίλτρα της ψυχής μας έχουν τη μαγική ικανότητα να αλλάζουν. Μπορούν να βρομίζουν με τα χρόνια ή να γίνονται κρυστάλλινοι μαγνήτες χρωμάτων και φωτός. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο πραγματικό γήπεδο της ελεύθερης βούλησης. Μιας ελεύθερης βούλησης που για να είναι ουσιαστικά ελεύθερη, πρέπει πρώτα να τη δαμάσεις, να της επιβληθείς, να την ορίσεις εσύ κι όχι εκείνη εσένα.
Η Στέλλα, η ηρωίδα του Καθρέφτες και Είδωλα, είναι μια γυναίκα που καθρεφτίστηκε σε βρόμικα και σκοτεινά νερά. Αλλά απ’ όλες τις εκφάνσεις της πραγματικότητάς της, επιλέγει να εστιάσει σ’ εκείνη που ξεχειλίζει αγάπη, αυτοθυσία και γενναιότητα. Προϋποθέτει δύναμη ψυχής το να σταθείς απέναντι στις «συνθήκες» της ζωής σου και να τους σηκώσεις το ανάστημά σου. Να δηλώσεις με θράσος και θάρρος πως δε θα σε καθορίσουν. Να φωνάξεις ένα ηχηρό «παρών» όταν η ζωή επιλέγει να εκτροχιαστεί και να ορμήσεις άφοβα για να αρπάξεις το τιμόνι της. Η Στέλλα θα είναι παρούσα όταν έρθει εκείνη η ώρα. Θα είναι παρούσα και θα πορεύεται κόντρα στους ανέμους της μοίρας μέχρι την τελευταία στιγμή. Και τελικά θα επιλέξει τους καθρέφτες της έτσι όπως εκείνη θέλει.
