Σήμερα δε σκέφτομαι όπως χθες. Πώς αλλάζει ο τρόπος σκέψης μας, όταν τα γεγονότα προλαβαίνουν και ταρακουνούν την καθημερινότητά μας…
Πριν από δύο χρόνια αγόρασα ένα σερβίτσιο μαχαιροπίρουνα με μπλε χειρολαβή από φίλντισι. Το είχα και το πρόσεχα μέσα στον μπουφέ, ολοκαίνουργιο. Δεν το χρησιμοποίησα ούτε μία φορά.
Το φύλαγα για πότε;
Πριν από τρεις μέρες, όταν ξεκινήσαμε να «μένουμε σπίτι», κοίταξα τα καθημερινά μου σερβίτσια και είπα στον εαυτό μου: «Τι περιμένεις; Εσύ δε γράφεις για την αξία της στιγμής, για τη σημασία του εδώ και τώρα;». Άνοιξα το συρτάρι, έβγαλα τα σκονισμένα –ήδη– μαχαιροπίρουνα, τα έπλυνα και από εκείνη τη στιγμή απολαμβάνω το φαγητό μου με τα ολοκαίνουρια –αν και ήδη δύο ετών– μαχαιροπίρουνά μου.
Τι μας κάνει να μη φοράμε το αγαπημένο μας ρούχο, να μην τρώμε στο καλό μας πιάτο, να μη χρησιμοποιούμε το καλό τσάι που φέραμε από ένα ταξίδι μας, να μη βάζουμε το καλό μας κόκκινο κραγιόν;
Η αναβολή για μια «ευκαιρία» στο αύριο. Όταν θα συμβεί κάτι σπουδαίο. Και αφήνουμε την καθημερινότητα στη ρουτίνα της, αντί να χαιρόμαστε κάθε στιγμή με όλα όσα ωραία υπάρχουν ήδη στη ζωή μας.
Τώρα είναι ευκαιρία. Φόρα τις ωραίες γόβες σου μέσα στο σπίτι, ντύσου με την μπλούζα που «φυλάς» για μια ειδική περίπτωση, φάε χρησιμοποιώντας τα καλά σου μαχαιροπίρουνα… δεν ξέρεις το αύριο τι θα φέρει! Τώρα που αποφεύγω να πηγαινοέρχομαι στο σούπερ μάρκετ, κάθε μπουκίτσα μετράει, ακόμα και ο ξεραμένος μαϊντανός. Τίποτα δεν πάει χαμένο, ούτε το προχθεσινό φαγητό και όποιο τρόφιμο έχει το ψυγείο μου. Κάθε μικρό μυγδαλάκι το απολαμβάνω σαν να είναι τεράστια λιχουδιά.
Οι γονείς ή οι παππούδες μας πήγαν στον πόλεμο. Εμείς αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να κολλήσουμε στον καναπέ του σπιτιού μας και να μείνουμε μέσα. Πολύ καλύτερα, λοιπόν!
Αφού «μένουμε σπίτι» και έχουμε χρόνο στη διάθεσή μας, ας βάλουμε σε εφαρμογή μια Ψυχική μπουγάδα (Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ).
Ας ανοίξουμε τις ντουλάπες μας, τις αποθήκες μας, τα συρτάρια μας, τα φωτογραφικά μας άλμπουμ και ας ρίξουμε άπλετο φως. Τα χρειαζόμαστε όλα; Έξω οι παλιατζούρες, τα ληγμένα φάρμακα, οι άχρηστοι φορτιστές από παλιά κινητά, οι ξεθωριασμένες φωτογραφίες, τα σκονισμένα χαρτιά, τα ρούχα που έχουμε χρόνια να φορέσουμε. Κάνουμε χώρο για το καινούργιο και απασχολούμαστε δημιουργικά, βάζοντας σε εφαρμογή αυτά που λέγαμε στον εαυτό μας ότι δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε. Να, λοιπόν, ο χρόνος και μετά, μεγάλη η ανακούφιση.
Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας να μπει οξυγόνο, φως και γαλήνη.
Υπομονή, ας μείνουμε δυνατοί και ενωμένοι μέρα τη μέρα, για εμάς και αυτούς που αγαπάμε. Ας κάνουμε την καθημερινότητά μας λίγο πιο δημιουργική και πολύχρωμη!
Ώσπου το ουράνιο τόξο να φανεί!
