Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες, αυτός ο κορονοϊός ΔΕΝ πρόκειται να μας ξεκάνει!
Τι τραβάμεεεεεεεε και τώρα θα το μαρτυρήσουμε, γιατί αλλιώς, χρυσό μου, πώς θα γελάσει λίγο το χειλάκι μας; Πες μου πώς; Η ιστορία της ζωή μας, αυτά περίμενα εγώ, που πάνω που πήγαμε να σηκώσουμε λίγο κεφάλι, μπαμ! μας έπεσε κατακούτελα η παγκόσμια πανδημία και να με τώρα κι εγώ κι εσείς στο σπίτι, κλεισμένοι, να τραγουδάμε δυνατά «και βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσεεεεεεες».
Γιατί μην ακούτε αυτά που λένε, τι ωραία που περνάμε, και έχω και τον σύζυγο από δίπλα που τόσο μου είχε λείψει ο έρωτάς του, και έχω και τα παιδάκια μου, που δεν είχαμε χρόνο να περάσουμε ποιοτικά, και έχω και το σκυλάκι να τρέχει χαρούμενο γύρω μας, και παρακαλώ πάρτε μου και τον Σπίλμπερκ στο κινητό να έρθει να γυρίσει τη «Μελωδία της Κορονοοικογένειας». Α πα πα! Αυτά τα περί κορονοευτυχίας τα λέμε έτσι γενικά και αορίστως, για να τα ακούει και η μάνα μας, που είναι κλεισμένη στο σπίτι στο Παγκράτι και παίζει μανιωδώς καζίνο στο κινητό της, και πρέπει να χαίρεται που η κορούλα της ζει μεν κλεισμένη στην Αγία Παρασκευή, αλλά είναι σαν να ξημεροβραδιάζεται στον παράδεισο.
Θα τα πω, που λέτε. Θα τα πω, γιατί θα σκάσω. Έχω τον μέχρι και πριν από λίγο καιρό έξω από δω σύζυγό μου να έχει μπουντρουμιαστεί και να δουλεύει από το σπίτι μέσω υπολογιστή.
«Κάντε ησυχίαααααααααααααααααα. Δουλεύωωωωωωω. Τι δεν έχετε καταλάβειειειειει; Κατερίνα, μάζεψε τα παιδιάαααααααα. Μάζεψε και τον σκύλο. Δε γίνεται να τρέχουν όλοι μαζί γύρω γύρω από το τραπέζι του σαλονιού ενώ εγώ προσπαθώ να συγκεντρωθώ».
Βέβαια. Θέλει να συγκεντρωθεί για να δουλέψει. Να κινήσει τα νήματα στην παγκόσμια αγορά. Γιατί αυτόν περιμένουν στη Δύση και στην Ανατολή για να ανεβούν τα χρηματιστήρια. Ένα απλός λογιστής είναι και νομίζει πως είναι ο οικονομικός σύμβουλος του Μητσοτάκη, μη σας πω και του Τραμπ καλύτερα, και μου κυκλοφορεί με το λάπτοπ στο χέρι, κρεβατοκάμαρα ‒ κουζίνα ‒ σαλόνι, και τρώει κουλούρια και μπισκότα και σάντουιτς, και του πέφτουν όλα τα ψίχουλα, και φυσικά ΔΕ σκύβει να τα μαζέψει, γιατί έτσι κάνουν ανά τον κόσμο, σου λέει, οι οικονομικοί ηγέτες. Σκέφτομαι πως θα ήταν ωραία να τον δέσω με το καλώδιο του υπολογιστή και το καλώδιο των ακουστικών στη μεγάλη μπερζέρα, να τον φιμώσω, να του βάλω το λαμπατέρ στο κεφάλι και να αφήσω το φως να αναβοσβήνει για να κάνει και λίγο ατμόσφαιρα, να έχει και μια χρησιμότητα, βρε αδελφέ, μες στο σπίτι.
Κι αν ακούσω ξανά το «Κατερίνα, κόψε την γκρίνια», μπορεί να τον τραβήξω και βίντεο με το σώβρακο που του πήρε η μάνα του όταν ήταν είκοσι χρόνων κι ακόμα το φοράει, για συναισθηματικούς λόγους, όχι ότι είναι μαμάκιας, α πα πα, και να τον κάνω ρόμπα ξεκούμπωτη στο παγκόσμιο στερέωμα. Καταραμένε κορονοϊέ, που τι καλά που έφευγε από το σπίτι και γλιτώναμε, και τώρα θυμήθηκε πως έχει οικογένεια και θέλει να μας βάλει και σε τάξη. Όχι, θα τα πω, θα τα πω, γιατί κάποιος πρέπει να τα πει. Θα τελειώσει η καραντίνα και δε θα προλαβαίνουμε δικηγόρους για διαζύγια και διαιτολόγους για διατροφές.
Αλλά και τα παιδιά; Να πεις πως τα παιδιά καταλαβαίνουν και συμπονούν; Να το πεις; Να ΜΗΝ το πεις. Που δεν έχουν σχολείο και όλη μέρα είναι κολλημένα στον υπολογιστή και στο τάμπλετ. Κι αυτά που σας λένε άλλες μάνες, πως τάχα μου τα δικά τους διαβάζουν και κάνουν και ασκήσεις και έχουν τελειώσει και την παγκόσμια ιστορία, ΝΑ ΜΗΝ τα πιστεύετε και μου γεμίζετε τύψεις και ενοχές. Έχω ακούσει εγώ σαχλαμάραααααα. Όλες τα ίδια περνάμε, και αν τα καταφέρουμε να διαβάσουν και μισό βιβλίο, θα είμαστε και υπερήφανες. Δε θέλω τύψεις, α, δε θέλω τύψεις. Όλα καλά θα πάνε κι όλα θα βρουν τον δρόμο τους. Και επιστήμονας θα γίνει το πουλάκι μας, και πάλι από μας θα το ζητάει το χαρτζιλίκι, άρα γιατί να αγχωθώ; Ε; Γιατί; Για να πάω να φάω τη μερέντα με το κουτάλι της σούπας και το ψωμί ολόκληρο, τόσο κόπο έκανα να βγω να το πάρω, να μην πάει χαμένο.
Μάνα, σε θέλω χαλαρή και ήρεμη και έτοιμη για όλα. Αυτός ο κορονοϊός ΔΕ θα μας ξεκάνει, θα τον ξεκάνουμε εμείς, γιατί δε μας ξέρει καλά και δεν ξέρει τι έχουμε περάσει και αμάν κάναμε να ξαναβρούμε δουλειά και να βγούμε από το σπίτι και τώρα πάλι μέσα να κάνεις τη χρυσή υπηρέτρια, πόσα πιάτα να πλύνεις και επιτέλους πόσο θα φάνε άντρας και παιδιά θα σκάσουνε στο τέλος.
Και χαμογελάμε, και ξέρουμε πως περνάμε εμείς καλύτερα από όλους και δε μας νοιάζει η… τάχα πανευτυχία των υπολοίπων, που ακόμη και τώρα θέλουν να μας πείσουν πως περνάνε σούπερ τέλεια και υπέροχα.
Μένουμε στο σπίτι και τραγουδάμε «κάνε υπομονή και ο κορονοϊός είναι θέμα χρόνου να ξεκουμπηστείειειειειειει».
Με το χαμόγελο στα χείλη πάνε οι μάνες μας μπροστά!
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς και εις άλλα με υγεία!
