Τι θ’ άξιζε να πούμε σε πολύ μικρά παιδιά για την οικογένεια;

Όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά στα οποία απευθύνεται ένας ή μία συγγραφέας, τόσο πιο μεγάλη είναι η πρόκληση να βρει τον κατάλληλο τρόπο να τους μιλήσει για θέματα ουσιαστικά, που ίσως η προσέγγισή τους να φαντάζει δεδομένη, αλλά δεν είναι. ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ, Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ και ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ είναι τρία βιβλία που έγραψα με τη σκέψη: «Τι θ’ άξιζε να πούμε σε πολύ μικρά παιδιά για την οικογένεια;»

Στο καινούργιο μου βιβλίο, Τα αδέλφια μου, εστιάζω κυρίως στα συναισθήματα που γεννά στα παιδιά η συμβίωση, συναισθήματα που περνούν από μια μεγάλη γκάμα και σε κάθε σελίδα συνδέονται με διαφορετικό ζώο – αυτό είναι ένα εύρημα που αξιοποίησε δημιουργικά και η εικονογράφος Χρύσα Σπυρίδωνος, η οποία με τις ευφάνταστες εικόνες της αποτυπώνει θαυμαστά τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στ’ αδέλφια μέσα από τη χαρά και τη λύπη τους, μέσα από τον ενθουσιασμό και τον θυμό τους, μέσα από τις σκανταλιές και τα παιχνίδια τους:

Η αδελφή μου…

…σαν ελαφίνα χαρωπά τρέχει από δω, από κει γυρίζει

μα σαν πεισμώνει –πο, πο!– γαϊδουράκι μού θυμίζει!

…με νοιάζεται σαν μελισσούλα που φροντίζει τη φυλή της

μα όταν θυμώνει –οοοχ!– σαν σφήκα ετοιμάζει το κεντρί της!

Ο αδελφός μου…

…σαν πιγκουίνος περπατάει και πηδά, όποτε θέλει να με κάνει να γελάσω

μα σαν γορίλλας φωνάζει δυνατά, αν κάποιο απ’ τα παιχνίδια του χαλάσω!

…σαν ψύλλος που πηδά εδώ κι εκεί, αχ! πόσο με ζαλίζει ώρες ώρες

μα σαν πολυταξιδεμένος πελαργός μού λέει ωραίες ιστορίες γι’ άλλες χώρες.

Τα αδέλφια μου κι εγώ…

…κι αν τσακωθούμε και μαλώσουμε, σε λίγο πάλι θα τα βρούμε

αφού «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε»!

Τα βιβλία Οι γονείς μου και Η γιαγιά μου και ο παππούς μου έχουν αγαπηθεί πολύ από τα παιδιά, σύμφωνα με τα ολόθερμα μηνύματα που λαμβάνουμε από γονείς κι εκπαιδευτικούς. Οι γονείς μου, μάλιστα, κυκλοφορούν και στην Τουρκία.

Τα αδέλφια μου είναι πολύ φρέσκα ακόμη, μόλις κυκλοφόρησαν, κι έτσι δεν έχουμε εικόνα της εντύπωσης που προκαλούν στα παιδιά, ευελπιστώ όμως ότι θα τα βοηθήσουν να καταλάβουν πως τα αδέλφια μας είναι ανεκτίμητος θησαυρός στη ζωή μας και πως:

Πάντοτε μοιραζόμαστε τα πάντα – παιχνίδια, ρούχα, σπίτι, μυστικά

και, μάλιστα, το πιο σπουδαίο απ’ όλα: τη θέση στων γονιών μας την καρδιά!

ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ

Από το οπισθόφυλλο

Η αδελφή μου… σαν ελαφίνα χαρωπά τρέχει από δω, από κει γυρίζει, μα σαν πεισμώνει –πο, πο!– γαϊδουράκι μού θυμίζει! Ο αδελφός μου… σαν πιγκουίνος περπατάει και πηδά, όποτε θέλει να με κάνει να γελάσω, μα σαν γορίλας φωνάζει δυνατά αν κάποιο απ’ τα παιχνίδια του χαλάσω! Τα αδέλφια μου κι εγώ… είτε σε κλάματα και στενοχώρια, είτε σε γέλια και χαρά, έρχονται πάντα και γινόμαστε του κόσμου η πιο μεγάλη αγκαλιά!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ