Είμαι ο Μιχαήλ Μπόκαρης και γεννήθηκα στα άγια χώματα των Σπετσών.
Η αλήθεια είναι πως σπάνια επηρεάστηκε άνθρωπος από τον τόπο του όσο εγώ!
Τα χρώματά του πάντα με αφόπλιζαν… με τρέλαιναν… με γέμιζαν δέος… Είναι ξεχωριστό το φως των Σπετσών, κι όσοι έχουν νιώσει την ανάσα του νησιού θα συμφωνήσουν μαζί μου. Τα χρώματα εμπότισαν κάθε κύτταρό μου, έβαψαν όλο το είναι μου και τελικά με οδήγησαν στην αναπόφευκτη ανάγκη… να αρπάξω το πινέλο και να ζωγραφίσω για να λυτρωθώ. Έκλεψα για τον καμβά μου το χρυσάφι του ήλιου, τα ζαφείρια της θάλασσας, το σμαραγδί των πεύκων και τις ακουαμαρίνες του ανέφελου ουρανού. Ήταν κι εκείνο το ασήμι της σελήνης που χωνόταν σαν λεπίδα στο μυαλό μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, πολύ προσωπική, που ελάχιστοι την ξέρουν…
Σπάνια επηρεάστηκε ένας άνθρωπος από την οικογένειά του όσο εγώ!
Οι Σπέτσες γέννησαν πολλά σπουδαία ονόματα που έμειναν στην Ιστορία κι εγώ είμαι απόγονος ενός σπουδαίου ανθρώπου. Κι ενώ ήξερα πως κουβαλώ το όνομα, την ψυχή και την κληρονομιά ενός τιτάνα, κάποια στιγμή έμαθα πως κουβαλώ και τα μυστικά του. Μυστικά βαριά και ασήκωτα, που στιγμάτισαν όλη τη ζωή μου, και η μοίρα το ’φερε να πληρωθούν τα χρέη τους στη δική μου γενιά…
Σπάνια επηρεάστηκε άνθρωπος από τον έρωτα όσο εγώ!
Ο έρωτας με απογείωσε στους ουρανούς και με γκρέμισε στα τάρταρα. Κι εκεί που νόμιζα πως τον είχα βρει και τον είχα κεντήσει στη ζωή μου, για να μείνει εκεί για πάντα, γλιστρούσε σαν την άμμο από τα δάχτυλά μου και όλα τα χρώματα πνίγονταν στο μαύρο. Τρόμαζα τότε και ζωγράφιζα με μανία… για να κρατήσω τα χρώματα ζωντανά… για να κρατήσω την ελπίδα ζωντανή… για να παραμείνω κι εγώ ζωντανός.
Σπάνια επηρεάστηκε άνθρωπος από την τέχνη του όσο εγώ!
Η ζωγραφική υπήρξε η μεγάλη ερωμένη της ζωής μου. Εκείνη που έμεινε πάντα δίπλα μου… που δεν έφυγε ποτέ… Της τα έδωσα όλα και για αντάλλαγμα μου χάρισε θησαυρούς, τους οποίους άλλοι άνθρωποι μόνο να ονειρευτούν μπορούσαν. Φήμη, δόξα, πλούτη, γοητευτικές συντροφιές, όλα ήταν εκεί, μα τίποτα δε γέμιζε την ψυχή μου… Μια ψυχή που πάντα αναζητούσε εκείνη που έχασε… Πάντα εκείνη… Μόνο εκείνη…!
Πρέπει επίσης να σου πω πως σπάνια επηρεάστηκε άνθρωπος από τα παιχνίδια της Μοίρας όσο εγώ!
Ειλικρινά δεν ξέρω κάποιον που να χτυπήθηκε το ίδιο άγρια από τις συγκυρίες… Ποιον άλλον κορόιδεψαν τόσο άκαρδα οι θεοί; Όσοι γνωρίζουν τη ζωή μου ξέρουν ακριβώς τι θέλω να πω… Τι ακριβώς συνέβη. Η Μοίρα έπαιζε πάντα κρυφτό μαζί μου κι εγώ δεχόμουν ανίσχυρος τα βόλια της και έβρισκα καταφύγιο στο χρώμα… Πάντα στο χρώμα και στον καμβά… Οι άλλοι έβλεπαν στο καβαλέτο μου αριστουργήματα, όμως για μένα ήταν απλώς η σωτηρία μου και ο λόγος που η καρδιά μου δε σταματούσε να χτυπά!
Σπάνια επηρεάστηκε άνθρωπος από έναν πίνακα όσο εγώ!
Η Νυχτερινή Αφροδίτη καθόρισε τη ζωή μου και έγινε το σήμα κατατεθέν μαζί και η υπογραφή μου. Θεωρήθηκε ένα από τα έργα που θα μείνουν αθάνατα στους αιώνες και που σηματοδότησαν την πορεία της ζωγραφικής. Ο κόσμος τη θαύμαζε άφωνος, όμως εγώ την έβλεπα και καρδιοχτυπούσα. Γιατί κουβαλούσε πάνω της ένα μυστικό που με έκανε να λυγίζω δεκαετίες ολόκληρες από το βάρος του…
Σπάνια επηρεάστηκε άνθρωπος από την Αφροδίτη όσο εγώ!
Η μορφή της καθόρισε την ύπαρξή μου! Το όνομά της έγινε η κραυγή που ξέσκισε την καρδιά μου… Πάντα την έψαχνα, πάντα την ψάχνω, κι αυτό είναι ο μεγαλύτερος πόνος της ζωής μου… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία… Μια ιστορία για την οποία θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο…
Είμαι ο Μιχαήλ Μπόκαρης, ένας ταπεινός άνθρωπος από γη και χώμα και σας ευχαριστώ που με ακούσατε…
Και το βιβλίο γράφτηκε! Η αλήθεια ήρθε στο φως και η ιστορία της Αφροδίτης ολοκληρώθηκε!
Η Νυχτερινή Αφροδίτη της Δήμητρας Ιωάννου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός από τις 7 Νοεμβρίου!
