Η Αγάπη των Θεών είναι Στάση Ζωής και Πίστη στον Εαυτό μας!

Τέλος καλοκαιριού ήταν καθώς βουτούσα συγκινημένη στ’ Αστέρια στην άμμο, στο τελευταίο κεφάλαιο αυτής της αληθινής ιστορίας.
Ήμουν δοσμένη ολοκληρωτικά στο τέλος του ταξιδιού ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.
Γιατί, στα ξαφνικά, μια καινούργια ηρωίδα μου άρχισε να χτυπάει απαιτητικά την πόρτα της καρδιάς μου.
Προσπαθούσα να μη δώσω σημασία.
Άδικα· δε με άφηνε να συγκεντρωθώ. Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο. Αφέθηκα.
Και χάθηκα από τον χώρο και τον χρόνο…

Κεραυνοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλο χωρίς σταματημό, οι αστραπές με τύφλωναν, οι βροντές έκαναν την καρδιά μου να σπαρταράει.
Με κούφαιναν.
Ο άνεμος λυσσομανούσε.

Και τότε ήταν που «είδα» τη βάρκα.
Ήταν δεμένη σε μια μικρή ξύλινη προβλήτα, κουνιόταν σαν τρελή πάνω στ’ αγριεμένα κύματα. Κάποιος πλησίασε τρικλίζοντας την προβλήτα, τράβηξε το σκοινί της βάρκας.
Πήδηξε μέσα. Με χίλια ζόρια.
Τα κύματα τη σκαμπανέβαζαν, αλλά κατάφερε με τα πολλά να ισορροπήσει.

Πέταξε στον πάτο της ένα μωρό.
Ένα ολόγυμνο νεογέννητο μωρό.
Με έναν πήδο βρέθηκε και πάλι στην προβλήτα. Χωρίς να διστάσει σταλιά, έλυσε το σκοινί της βάρκας.
Κι ύστερα, για να σιγουρευτεί πως το μωρό θα γινόταν ένα με τα κύματα και θα πνιγόταν μεμιάς, την κλότσησε γερά.
Η κλοτσιά του ήταν δυνατή.
Η βάρκα απομακρύνθηκε.
Ένιωσε όμορφα.
Και τότε… παράτησα, θέλοντας και μη, το μυθιστόρημα που έφτανε στο τέλος του και βούτηξα στο πρώτο κεφάλαιο του Η αγαπημένη των θεών!

Το έγραψα μεμιάς.
Λες και ήμουν μπροστά, εκεί όπου διαδραματίστηκαν όλα,
λες και άκουγα τους ήρωες να μου μιλούν…

Μονάχα όταν τελείωσα το κεφάλαιο, μονάχα τότε ηρέμησε η θάλασσα και όλα τα στοιχεία της φύσης μαζί, γαλήνεψε και η Άρτεμη, η καινούργια μου ηρωίδα, που πήρε ευθύς σάρκα και οστά μέσα μου.

Διάλεξε να είναι ψηλόλιγνη, με μακριά, ίσια καστανά μαλλιά, και μάτια ανοιχτά γαλάζια γεμάτα αθωότητα και σοφία μαζί.
Διάλεξε να φαντάζει βγαλμένη μέσα από βιβλίο μυθολογίας, σμιλεμένη από καλλιτέχνη με ταλέντο θεϊκό.

Η αγαπημένη των θεών είναι ένα μυθιστόρημα που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πολλά.

Μεγάλο μυστήριο ήταν για μένα οι τυχεροί άνθρωποι. Οι άνθρωποι που λες και τους αγαπούν περισσότερο οι θεοί. Πολλοί προσπάθησαν να διερευνήσουν την τύχη τους.
Έχουν κληρονομήσει άραγε κάποιες ανώτερες δυνάμεις;
Είναι οι αισιόδοξοι, αυτοί που θέτουν στόχους δύσκολους και τους κυνηγούν;
Η Άρτεμη με βοήθησε να καταλάβω πως η τύχη δεν είναι καπρίτσιο της μοίρας· είναι απλά τρόπος ζωής.
Η «αγάπη των θεών» είναι θέμα συμπεριφοράς, θέμα συνήθειας. Πίστη στον εαυτό μας είναι. Πίστη στο ότι η ζωή ευνοεί τους τολμηρούς… Είχα τόση ανάγκη αυτό το μυθιστόρημα. Δροσερό νερό ήταν σε αυτά τα χρόνια τ’ άνυδρα, που νιώθουμε πως πεθαίνουν τα όνειρά μας. Εύχομαι κι ελπίζω να το έχετε ανάγκη κι εσείς.
Για άλλη μια φορά διάλεξα να διαδραματιστούν όλα σε ένα νησί, ένα από τα μικρότερα του Αιγαίου. Το πιο φωτεινό απ’ όλα, το πιο διάσημο ανά τους αιώνες με τον σημαντικότερο ίσως αρχαιολογικό χώρο στην Ελλάδα.
Διάλεξα τη Δήλο.

Διάλεξα και την πανέμορφη Ρήνεια με τη λυτρωτική της γαλήνη. Αλλά και την κοσμοπολίτικη Μύκονο, στη δεκαετία του ’90, τότε που μάγευε ακόμα με τον ρομαντισμό και την αυθεντικότητά της.
Έπαιξα με το φως και το σκοτάδι σε αυτό το βιβλίο.
Με το φως της Ελλάδας. Και με τη σκοτεινιά της Αγγλίας.
Μα και με την άγρια ομορφιά, τους απόκρημνους λόφους, τις ομιχλώδεις ακτές και τα γραφικά ψαροχώρια της Κορνουάλης.

Άνυδρα ελληνικά νησιά, καταπράσινα εγγλέζικα βοσκοτόπια, η αντίθεση της ζωής στο καθετί, ακόμα και στους ήρωες.
Όπως στον Κρίστοφερ, που είναι Άγγλος και Έλληνας μαζί.
Τον αριστοκρατικό, σκοτεινό και συνάμα μυστηριώδη άντρα με τα ζαφειρένια μελαγχολικά μάτια και το παιδικό χαμόγελο. Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί ήρωες, τρυφεροί ή μη…
Ήρωες που πλέκουν στεφάνι τα όνειρά τους σε ένα μυθιστόρημα παθιασμένο.
Σαν την Ελλάδα. Γεμάτο φως.