Ξυπνάς κι εσύ στις 4.30 το πρωί και μετράς τους καημούς, τους αναστεναγμούς και τα βάσανα που έχεις ακόμη να περάσεις; Καλώς ήρθες στο Κλαμπ το Ναυάγιο!
Ο κόσμος καίγεται, λοιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί, η καραντίνα δεν βλέπω να τελειώνει, για πάντα μέσα, χλωμές και με τους κύκλους πέντε δάχτυλα κάτω απ’ το μάτι, κουζίνα, κούζινα, κουζίνα, δε μας φτάναν τα υπόλοιπα, τώρα πρέπει να φτιάξουμε και γλυκά, να έρθει να μυρίσει, λέει, το σπίτι με το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Μόνο που το πιο πιθανό είναι να γίνω εγώ πνεύμα και να τελειώνω με όλους και όλα, αφού δε μου φτάνουν τα ημερήσια βάσανα, έχω τώρα και τις αυπνίες. Και μην ακούσω πως τάχα φταίει η… μια κάποια ηλικία, γιατί θα γίνω θεριό ανήμερο, και το λένε όλοι οι σελέμπριτις: η ηλικία είναι το πώς νιώθουμε κι όχι το τι λέει η ταυτότητά μας!
Αϋπνίες, κυρίες και κύριοι. Ό,τι ώρα και να κοιμηθώ, όσο κουρασμένη και να είμαι, στις 4.30 νταν πετάγομαι από το μαξιλάρι με το μάτι γαρίδα! Εγώ! Εγώ που κοιμόμουν σαν το κούτσουρο και δεν με ξύπναγε τίποτα. Ξυπνάω, κοιτάζω γύρω μου κατατρομαγμένη, ο σύζυξ κοιμάται μακαρίως, σκέφτομαι την προοπτική να τον πετάξω από το κρεβάτι, να πάρει μια τρομάρα που δεν έχει ξαναζήσει, αλλά κρατιέμαι, ξυπνάω, που λέτε, και απορώ:
«Γιατί; Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Τι θα κάνω τώρα; Πώς θα ξανακοιμηθώ;». Νιώθω έναν φόβο, μια ταραχή, ένα βάρος στο στήθος, ένα μούδιασμα στην καρδιά, έχω ταχυπαλμία, έχω ρίγη, ζεσταίνομαι, κρυώνω και αγωνιώ!
Κάτι σας θυμίζει μήπως η κατάστασή μου; Ελάτε, μην ντρέπεστε, ομολογήστε το! Μου το έχουν πει και ομολογήσει όλες μου οι φίλες! Τα ίδια κι αυτές. Ξύπνιες μες στην καρανύχτα, να μην ξέρουν τι να κάνουν. Να απορούν, να αγωνιούν, να φοβούνται – κι όχι κάτι συγκεκριμένο, έτσι γενικά και όλα μαζί. Τον κορονοϊό η μία, τα χρέη η άλλη, το τι θα μαγειρέψει αύριο η τρίτη, το πού πάει επιτέλους αυτός ο πλανήτης η τέταρτη που είναι και πιο ακτιβίστρια!
Του τρελού το πάρτι! Ναι, το σκέφτομαι πολύ σοβαρά. Θα οργανώσω ένα διαδικτυακό πάρτι, αφού τα άλλα μας τα απαγορεύουν, κι όσες ξυπνάμε εκεί κοντά στις 4.30 θα το καίμε παρέα! Και βάλε κι ένα κρασάκι, και φάε κι έναν ξηρό καρπό, ανοίξαμε και σας περιμένουμε!
Τρέλα, τρέλα, τρέλα, αλλά θα την περάσουμε παρέα, κράτα με να σε κρατώ ν’ ανεβούμε στο βουνό, που έλεγε και η γιαγιά μου.
Άντε, βρε, κι αν καμιά βρει το μυστικό για τον καλό ύπνο, να μου το πει κι έμενα, που έχω δοκιμάσει τα πάντα, από χαμομήλια μέχρι διαλογισμό, κι όλο στο ίδιο πάντα καταλήγω!
