H Μαρία Σεβαστιάδου γράφει για τον Νίκο Γούλια

Δύσκολο να ντύσεις με λέξεις μια ιδέα. Επειδή ιδέα ήταν, ξωτικό άυλο και άπιαστο ο Νίκος Γούλιας. Πνεύμα ακαταπόνητο και φίλεργο, δημιουργικό και ατίθασο, ευφυές και καινοτόμο. Αλλά και μια προσωπικότητα που αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια της στην επαφή μαζί της.

Ανθρώπινος και ευαίσθητος ο Νίκος, ενσυναισθητικός στην πεμπτουσία του. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για εκείνον. Και ακόμα περισσότερα όσοι είχαν τη χαρά να απολαμβάνουν το χιούμορ του, ένα χάρισμά του πηγαίο αλλά και μια ανάγκη του να αντιμετωπίζει την όποια αντιξοότητα «κατά τον δαίμονα εαυτού».

Ευτύχησα να τον γνωρίσω την περίοδο της οργασμικής συγγραφικής του έμπνευσης και να συνεργαστώ μαζί του στο «κύκνειο άσμα» του, τη Σμύρνα. Δεν έμελλε να είναι μακρύς ο χρόνος αυτής της φιλίας, καθότι είχα τη χαρά να με θεωρεί όψιμη φίλη του. Έτσι, όμως, ήταν το «θέσφατον». Αυτές οι εντολές άνωθεν, γραμμένες σε κάποια κιτάπια μυστικά, που τον προόριζαν για άλλους, ανώτερους κόσμους.

Εκεί βρίσκεται τώρα. Και σαν άλλος Όμηρος πλανευτής, «ραψωδεί» και με τη συνοδεία μιας αιθέριας μουσικής, λάτρης της σιβυλλικής νότας, πλέκει νέες ιστορίες για να ηχούν αέναα στο σύμπαν…

Εκεί θα είσαι, εκεί.
Ένα κόμμα ανάμεσα σε άπειρες τελείες.
Σημάδι για να θυμίζει πως τίποτα δεν τέλειωσε,
πως από κάπου θα ξεπεταχτεί μια νέα λέξη-αφετηρία.

Αποφώνηση…