Η Λένα Μαντά γράφει για το νέο της βιβλίο Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Η εκδίκηση των αγγέλων ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια· με μια ιστορία που έμαθα για ένα εικοσάχρονο κορίτσι που έφυγε αναίτια, και ακόμη κανείς δεν ξέρει τι ήταν αυτό που την ταξίδεψε με τους αγγέλους. Την ιστορία την άκουσα… την κηδεία μού την περιέγραψαν… αλλά εγώ ήταν αδύνατον να εντάξω όλο αυτό σ’ ένα βιβλίο. Με βασάνιζαν οι εικόνες, με αρρώσταινε η σκέψη και το έσπρωχνα όλο και πιο βαθιά στο μυαλό μου. Έγραψα το Όσο αντέχει η ψυχή, το Με λένε Ντάτα, Τα πέντε κλειδιά, συνέχισα με το Μια συγγνώμη για το τέλος, ώσπου συνειδητοποίησα πως έπρεπε πια να βγει στην επιφάνεια, διαφορετικά δε θα με άφηνε ήσυχη…

Παρόλο που ήξερα και την ιστορία της υπόλοιπης οικογένειας, την παρέλειψα. Όπως είπα δεν κάνω καταγραφή γεγονότων. Επιπλέον, με την ιδιοτροπία που έχω να κλείνω ευοίωνα κάθε βιβλίο, έπρεπε να βρω τον τρόπο να αποδώσω κάτι τόσο τραγικό και παράλληλα να εξασφαλίσω τον χρόνο ώστε, στη συνέχεια, να ανατρέψω την όποια «βαριά» διάθεση. Το μυαλό μου δοκίμασε πλείστες όσες εκδοχές και καμιά δε μου άρεσε.

Όλα ξεκίνησαν όταν μια αναγνώστρια μου έστειλε μαζί με τη γνώμη της για ένα βιβλίο (δε θυμάμαι ποιο) και μια υπόδειξη: Πολύ θα ήθελα, κυρία Μαντά, μου έγραφε, σ’ ένα βιβλίο σας η ηρωίδα να είναι συγγραφέας! Αυτό ήταν! Όλα μπήκαν αναπάντεχα σε τάξη! Το μυαλό προσηλώθηκε σε αυτό και η ιστορία, που είναι εντελώς φανταστική, χτίστηκε με τον γνωστό τρόπο… ξέρετε… μαγικά· από το πουθενά και με την κάθε μέρα να γεννάει κάτι καινούργιο. Επέλεξα να το αποδώσω μέσα από το πρίσμα ενός, ας πούμε, αστυνομικού κειμένου. Τα πέντε κλειδιά άνοιξαν τον δρόμο τελικά.

Εδώ τα εμπόδια, όμως, φάνταζαν ανυπέρβλητα. Εδώ είχαμε να κάνουμε με φόνο… χρειαζόμουν πληροφορίες…

Πρέπει να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά τον ιατρό Λουκά Σεχρεμέλη και τη γυναίκα του Αφροδίτη, που είναι φαρμακοποιός. Και οι δύο ήταν υπέροχοι, αναλυτικοί και πρόθυμοι να μη μου αφήσουν καμιά απορία! Περάσαμε τρεις και πλέον ώρες, καθισμένοι στο μπαλκόνι του σπιτιού τους, να συζητάμε κάθε πιθανό σενάριο… δολοφονίας! Στη συζήτηση ο άντρας μου και μαζί τα ξαδέλφια μας, Γιώργος και Ματίνα, που πήραν για πρώτη φορά μια γεύση τού πώς δημιουργείται ένα βιβλίο. Ευτυχώς δεν έπληξαν… Χίλια ευχαριστώ και στους τέσσερις!

Κι αφού έμαθα όσα χρειαζόμουν, πάλι δεν μπορούσα να ξεκινήσω! Δεν είχα αποφασίσει πού θα πήγαινα τους ήρωες, δεν ήμουν σίγουρη ούτε για την ταυτότητα του ενόχου! Σχεδόν ήξερα τα πρόσωπα (σημειώστε αυτό το «σχεδόν»), αλλά μου έλειπαν στοιχεία και, κυρίως, το κίνητρο για όλο αυτό το κακό!

Στις 8 Νοεμβρίου, την ημέρα που γιορτάζουν οι Αρχάγγελοι (επίσης σημαδιακό κι αυτό, και έδωσε τον τίτλο στο βιβλίο), ήμασταν καλεσμένοι με τον Γιώργο στον Ασβεστόλακκο, μια ταβέρνα στο Μαρούσι. Γιόρταζε η ξαδέλφη μας η Ματίνα. Μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι, περιμέναμε μέσα στο αυτοκίνητο, στο υπαίθριο πάρκινγκ. Μιλώντας με τον άντρα μου και απαντώντας στις ερωτήσεις του για το νέο βιβλίο, αρχίζω πια να το σχηματοποιώ στο μυαλό μου και να βρίσκω τον δρόμο για να ξετυλίξω την ιστορία μου… Εκείνο το βράδυ, είχα έναν επιπλέον λόγο να είμαι ευδιάθετη.

Ακριβώς μια βδομάδα μετά, ξεκινούσε ο Γολγοθάς. Πάνω από είκοσι μέρες με παίδεψε η εισαγωγή… Ίσως ήταν και ό,τι πιο δύσκολο έχω γράψει. Για την ακρίβεια, το έβλεπα στο μυαλό μου και δεν μπορούσα να το αποδώσω! Δεν ήθελα να είναι βαρύγδουπο, δεν έβγαινε αλλιώς, το γεγονός από μόνο του τραγικό, όλες οι λέξεις φάνταζαν κούφιες και χωρίς νόημα. Ακόμη και τώρα δεν ξέρω αν κατάφερα κάτι, αν όχι καλό, τουλάχιστον σωστό… Γενικά ποτέ μου δεν υπήρξα τόσο εκνευρισμένη, όσο όταν έγραφα αυτό το βιβλίο! Γύρω στα Χριστούγεννα κι ενώ η ιστορία ήταν σε εξέλιξη, εγώ δεν ήξερα πώς θα την τελειώσω! Έβλεπα ασύνδετες εικόνες και είχα την αίσθηση ότι ένα τεράστιο πάζλ κρατούσε σκόρπια τα κομμάτια του στο μυαλό μου επίτηδες για να με παιδέψει!

Σταματώ για τις διακοπές των Χριστουγέννων όπου ως συνήθως έχω ένα σωρό δουλειές κι έναν λαό να φιλοξενήσω! Στην άκρη το βιβλίο για λίγο… αλλά όχι και η αίσθησή του, που με κυνηγούσε. Για καλή μου τύχη, ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη οι κουμπάροι μας, ο Γιώργος και η Θάλεια. Η μια τρελή ιστορία συναντάει την άλλη, οφείλω να πω… Αναγνώστρια που κάποτε έστειλε μια κριτική στις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ για το Σπίτι δίπλα στο ποτάμι, και ακόμη δεν ξέρω να σας πω πώς το ένα έφερε το άλλο, και φτάσαμε στο σήμερα να είμαστε φίλες και κουμπάρες! Μαζί της συζητάω τα βιβλία μου και οφείλω να πω ότι το κριτήριό της είναι αξιοπρόσεκτο!

Θάλεια, ευχαριστώ για εκείνο το βράδυ που λίγο και θα μας έβρισκε το ξημέρωμα να συζητάμε για την Εκδίκηση των αγγέλων… Οι άντρες και τα παιδιά χόρταιναν ύπνο κι εμείς ερευνήσαμε μαζί όλη την ιστορία. Και μόνο που άκουγα όσα έλεγα ήταν πολύτιμο.

Από εκεί και μετά, κανένα εμπόδιο… Το βιβλίο γράφτηκε με ταχύτητα και χωρίς πισωγυρίσματα. Για πρώτη φορά, βέβαια, χρειάστηκε να κάνω σχεδιάγραμμα και να κρατήσω σημειώσεις. Πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα, αλλά μου άρεσε τελικά.

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θέλω να σας πω ότι δεν έχω ιδέα τι θα είναι το επόμενο βιβλίο. Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω την ανάγκη για κάτι πολύ ανάλαφρο… αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς. Άλλα λέω εγώ και άλλα επιβάλλει, τις περισσότερες φορές, η αυταρχική μου έμπνευση.

Ό,τι κι αν είναι πάντως, να είστε σίγουροι, θα είναι από καρδιάς…