H λογοτεχνία είναι η μόνη τέχνη που μπορεί να διεισδύσει στα βαθιά συναισθήματα του ανθρώπου
Απόσπασμα από συνέντευξη του Αχμέτ Αλντάν στη Σταυρούλα Παπασπύρου, εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Κάθε πρωί ξυπνούσα από τον ήχο της γραφομηχανής. Δεν ξέρω αν θα γινόμουν κι εγώ συγγραφέας δίχως το παράδειγμα του πατέρα μου. Εκείνος ήταν που με μύησε στη μαρξιστική σκέψη και στον σοσιαλισμό. Η επιρροή του πάνω μου ήταν καταλυτική.
Πρωταρχικός μου στόχος ως πεζογράφου είναι να χαρτογραφώ τα αισθήματα, τις αδυναμίες και τους πόθους της ανθρώπινης φύσης, και κυρίως να εξερευνώ τα μυστικά των γυναικών. Ειδικά για τις τελευταίες, δύο πράγματα απολαμβάνω περισσότερο: να δείχνω τον εσωτερικό αναβρασμό και τις ανομολόγητες αμφιβολίες τους πριν πάρουν την απόφαση ν’ αφεθούν σ’ έναν έρωτα, και στη συνέχεια να αναδεικνύω είτε το θάρρος τους είτε τον πόνο τους επειδή δεν τόλμησαν ν’ ακολουθήσουν τις βαθύτερες επιθυμίες τους. Υπάρχουν τόσες λεπτές αποχρώσεις στις ψυχές τους όσα και τα διλήμματα που τις ταλανίζουν για το τι είναι ή δεν είναι σωστό! Οι άντρες δεν έχουν αντίστοιχα προβλήματα…
Δε θεωρώ τον εαυτό μου ιστορικό, αλλά συγγραφέα. Αυτό που μου αρέσει να διηγούμαι στα βιβλία μου είναι ιστορίες ανθρώπων, όχι την Ιστορία. Διότι η λογοτεχνία είναι η μόνη τέχνη που μπορεί να διεισδύσει στα βαθιά συναισθήματα του ανθρώπου. Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, αυτά που αισθάνονται και οι αντιδράσεις τους. Με συναρπάζει ένας έρωτας ανάμεσα σε άτομα από διαφορετικούς πολιτισμούς, άτομα που έχουν ταξιδέψει στην Ευρώπη, που έχουν επισκεφτεί την Αγγλία ή τη Γαλλία, ή άτομα που δεν έχουν βγει ποτέ έξω από την Τουρκία. Η αγάπη έχει κάτι ιδιαίτερο στην Ανατολή: δεν επιτρέπεται οι γυναίκες να απολαμβάνουν. Θεωρείται ντροπή.
Στην Τουρκία, τρεις κλάδοι προδίδουν την “αποστολή” τους: οι δημοσιογράφοι, οι ιστορικοί και οι νομικοί. Το Κράτος μας έχει χτιστεί πάνω σε μία φενάκη: μας λένε ψέματα για την ίδρυση της Δημοκρατίας, για τον Μουσταφά Κεμάλ, για τους Τούρκους, τους Κούρδους και τους Αρμένιους. Απαγορεύεται να συζητάς στην Τουρκία γι’ αυτά τα θέματα. Οι δημοσιογράφοι είπαν πολλά ψέματα και συνεχίζουν να λένε. Οι δικηγόροι και οι δικαστές έπρεπε να είχαν επαναστατήσει και να πουν στον κόσμο την αλήθεια: το τουρκικό δίκαιο είναι γεμάτο άρθρα που αντίκεινται στο διεθνές. Το τουρκικό δίκαιο θεωρεί τον άνθρωπο εχθρό.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ήξεραν καλά ότι είχαν βρεθεί στη χειρότερη κατάσταση που θα μπορούσαν να βρεθούν δύο ερωτευμένοι. Η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή, που φαινόταν ότι δε θα έσβηνε ποτέ, ωστόσο η σχέση τους είχε σαπίσει και είχε καταρρεύσει σαν μια παλιά γέφυρα. Είχαν μείνει στις δύο αντικριστές όχθες του ποταμού. Έβλεπαν ο ένας τον άλλον, μιλούσαν ο ένας στον άλλο, μολονότι γνώριζαν πως το βουητό του ανέμου έπνιγε πολλές λέξεις, αλλά δεν επιχειρούσαν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον. Ο Σελίμ, παρά τα όσα αισθανόταν, πίστευε ότι η γέφυρα δε θα μπορούσε να χτιστεί ξανά, δεν είχε πλέον δυνάμεις ούτε καν να δοκιμάσει να την ξαναχτίσει. Οι συγκρούσεις, οι ζήλιες, οι υποψίες που δεν έλεγαν να τελειώσουν, είχαν αρρωστήσει την ψυχή τους. Ποτέ δεν μπόρεσε να φανερώσει στη Γελντά εκείνη τη φοβερή νοσταλγία που τον κυρίευσε μέσα στο αυτοκίνητο, να της εξηγήσει πώς σταμάτησε στην άκρη του δρόμου, πώς ένιωσε την ανάσα του να κόβεται από την ένταση. Και η Γελντά ποτέ δεν έμαθε πως κάποιος τη νοστάλγησε τόσο βαθιά.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο ΑΧΜΕΤ ΑΛΤΑΝ γεννήθηκε το 1950. Ασχολήθηκε από νεαρή ηλικία με τη δημοσιογραφία, αναλαμβάνοντας διάφορες θέσεις, από ρεπόρτερ έως αρχισυντάκτης. Το 1995 απολύθηκε από τη Milliyet για το άρθρο του «Atakurd», στο οποίο υπερασπιζόταν τα βασικά δικαιώματα του κουρδικού λαού. Διετέλεσε έως το 2012 αρχισυντάκτης της εφημερίδας Taraf, ενός εναλλακτικού, αντιμιλιταριστικού καθημερινού φύλλου, του οποίου ήταν συνιδρυτής. Ο Αλτάν θεωρείται από τους πιο σημαντικούς και ευπώλητους Τούρκους συγγραφείς.
The Author
Η ομάδα των Εκδόσεων Ψυχογιός
Όταν κλείνει ένα βιβλίο, ανοίγει ένας κύκλος επικοινωνίας. Ζήστε την εμπειρία. Εσείς κι εμείς πάντα σ' επαφή!