Ο έρωτας δεν έχει εγγραφή υποθήκης, δεν είναι συμβόλαιο, δεν είναι όρκος. Κάθε μέρα κερδίζεται ή χάνεται.
Αν χάσεις την αξιοπρέπειά σου, μπορεί να γίνεις αδίστακτος. Μάλλον γιατί δεν έχεις πια τίποτα πιο σπουδαίο να χάσεις.
Όσο περνούν τα χρόνια, και ξεφλουδίζει τα ξερά, μάταια φύλλα της η ψυχή, τέτοιες στιγμές απομένουν στο τέλος μέσα σου. Φρέσκες, όλο και πιο ζωντανές, γιατί τότε πιο κοντά στη ζωή σου έζησες. Έχει πρόγευση παραδείσου ο έρωτας. Δεν ξεχνιέται.
Κυκλοφορεί η παρότρυνση να παλεύεις έντονα εναντίον μιας θλίψης, μιας οδύνης, του πόνου σου. Να δίνεις μάχη για να συνέλθεις άμεσα, να νιώσεις «θετικά».
Υπάρχουν όμως κάποιοι πόνοι που χρειάζονται αλλιώτικη αντιμετώπιση. Να λυγίσεις, να πέσεις, να πενθήσεις, να αφεθείς στη χάρη των δακρύων. Μόνο τότε θα κάνει η καταιγίδα τον κύκλο της και θα μαλακώσει, κι ίσως έτσι απομακρυνθεί.
Βαριές οργανικές ασθένειες μια μέρα σού εμφανίσθηκαν, επειδή κάποτε δεν αφέθηκες να βιώσεις ένα πένθος σου, να παραδεχτείς πόσο σε πονάει μια απώλεια. Επειδή σε τσάκισε από κούραση ο αγώνας να μη φανεί πως υποφέρεις, να μην υποφέρεις αν και αυτό μέσα σου συνέβαινε.
Σε εκείνες τις ηλικίες μας, οι αγάπες και τα ζευγαρώματα ήταν στο κέντρο της έγνοιας μας. Πάντα είναι έτσι δηλαδή, μόνο που αρκετοί αρνιούνται να το ομολογήσουν. Ίσως επειδή παραδόθηκαν, στο μεταξύ, σε άλλου είδους πάθη: καριέρας, οικονομικά, πολιτικά, κομματικά, καλλιτεχνικά, γονεϊκά, αθλητικά, θρησκευτικά, όμως πρόκειται για υποκατάστατα. Η βασική ανάγκη για ένωση προσώπου με πρόσωπο είναι εκεί, από πίσω τους, και τα φλογίζει σε βαθμό δυνατού πόθου. Ανικανοποίητου βέβαια αφού πρόκειται για υποκατάστατα.
Δυστυχώς συμβαίνει να είμαστε πλάσματα γεμάτα φόβους και ψιλοδουλεμένες άμυνες. Φοβόμαστε ακόμα και την αληθινή χαρά, την ευτυχία και, ίσως περισσότερο, τη βαθιά αγάπη. Για διάφορους λόγους τις αποφεύγουμε και βάζουμε στη θέση τους στόχους και επιλογές που νιώθουμε ότι ελέγχουμε καλύτερα. Κρύβει όμως μεγάλη θλίψη και κατάθλιψη η αποφυγή της αυθεντικής, της ζωντανής ζωής.
