Μερικοί άνθρωποι έχουν τη συνήθεια, προκειμένου να δικαιολογήσουν μια ακραία θέση την οποία ακολουθούν, να πηγαίνουν στο άλλο άκρο. Το αναφέρω αυτό γιατί τώρα τελευταία αρχίζουν κι εμφανίζονται στο Facebook κάποια μηνύματα «αγανακτισμένων» που μας προτρέπουν να αγνοήσουμε όλα τα μέτρα και να κάνουμε ό,τι μας κατέβει. Μάλιστα μερικά συνοδεύονται και από μια… μούτζα.
Το φαινόμενο αυτό μου φέρνει στον νου το βιβλίο μου Όταν η λογική παραλογίζεται. Όσο περνάνε οι μέρες τόσο το βιβλίο αυτό γίνεται όλο και πιο επίκαιρο. Είναι η συνήθεια να παίρνουμε ακραίες θέσεις. Για παράδειγμα, η φοιτήτρια που λέει «αφού έπειτα από τόσο διάβασμα δεν πήρα άριστα, δεν αξίζω». Ή «αφού δε μου φέρεσαι πάντα όπως θέλω, θα πει ότι δε μ’ αγαπάς». Με άλλα λόγια, βλέπουμε τα πράγματα σαν μαύρο άσπρο. Όμως, ανάμεσα σε αυτά τα δύο, υπάρχουν χιλιάδες τόνοι του γκρίζου.
Αυτή τη διανοητική παραμόρφωση μερικοί ψυχολόγοι την ονομάζουν «διχοτομημένη σκέψη». Μπορεί να προκαλέσει σοβαρές παρενέργειες στην ψυχική μας διάθεση, διότι τα άκρα φέρνουν άκρα. Για παράδειγμα, για να μην είσαι υποχωρητικός, γίνεσαι επιθετικός, και το αντίστροφο. Λειτουργούμε δηλαδή σαν το εκκρεμές, που αν το αφήσεις από τη μία άκρη, πηγαίνει στην άλλη: «Αφού δεν είσαι κομμουνιστής, θα πει ότι είσαι φασίστας», ή «αν δεν είσαι με το μέρος μου, τότε είσαι εχθρός μου».
Πιστεύω ότι σε σχέση με τον κορονοϊό, όσοι κάνουν μια τέτοια διανοητική παραμόρφωση βάζουν τον εαυτό τους και τους άλλους σε μεγάλο κίνδυνο.
