Η Φανή Πανταζή γράφει για το νέο της βιβλίο ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΙΑ

Μια από τις πιο συχνές ερωτήσεις που μου κάνουν είναι από πού εμπνέομαι. Μα από παντού! Ακόμα και το πιο απίθανο πράγμα μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης. Μια λέξη, ένας ήχος, μια φράση, μια εικόνα, μια ανάμνηση, μια ερώτηση, μια είδηση, μια σκηνή…

         Παραγγείλτε το βιβλίο!

Πιστεύω πως όταν έχει κανείς τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά και τις κεραίες του τεντωμένες, θα διαπιστώσει ότι βομβαρδίζεται από ερεθίσματα που μπορούν να γίνουν ο πυρήνας μιας ιστορίας, ενός βιβλίου. Είναι τόσο πολλά αυτά που εκτυλίσσονται γύρω μας, είναι τόσο πολλά τα γεγονότα που ζούμε ή παρακολουθούμε στο στενό ή ευρύτερο περιβάλλον μας αλλά και στον κόσμο όλο, που φτάνουν και περισσεύουν για να μου δώσουν και μία και δύο και χίλιες ιδέες. Φυσικά δεν αρκεί μόνο μια ιδέα για να γραφτεί ένα βιβλίο. Χρειάζεται και φαντασία, ένα χάρισμα που είτε το έχεις είτε όχι. Ευγνωμονώ λοιπόν την τύχη μου που μου το έδωσε, αφού δίχως αυτό δε θα είχα γράψει κανένα βιβλίο.

Ας έρθουμε, όμως, στη συγκεκριμένη ιστορία που έμελλε να γεννηθεί ένα βράδυ σε μια φιλική συνάθροιση. Εκεί, εκτός από τους ανθρώπους που γνώριζα, συνάντησα για πρώτη φορά μια νέα γυναίκα. Ήταν αυτό που λέμε «επώνυμη». Ήταν κι άλλα πράγματα. Καλλιεργημένη, εμφανίσιμη, εύπορη χάρη στη δουλειά της, με μια ωραία οικογένεια… Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα είχε όλα. Λογικά θα έπρεπε να είναι αν όχι ευτυχισμένη, τουλάχιστον ευχαριστημένη από τη ζωή της. Κι όμως… Όλη τη βραδιά παραπονιόταν ότι ήταν αδικημένη, ότι θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερη αναγνώριση, ότι θα έπρεπε να αμείβεται με περισσότερα χρήματα κι ότι δεν ανεχόταν να υπάρχουν άλλοι που να την ξεπερνούν σε κάτι, σε οτιδήποτε.

Ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση η αχαριστία και η απληστία της. Τι άλλο θα έπρεπε να έχει άραγε για να νιώθει ικανοποιημένη; αναρωτιόμουν έπειτα από εκείνη τη βραδιά. Και τότε συνειδητοποίησα πως η γυναίκα αυτή αντί να απολαμβάνει τα όσα είχε, ένιωθε θυμό, υπέφερε πραγματικά, επειδή της έλειπε το «παραπάνω». Είναι κι αυτό μια μορφή δυστυχίας, συμπέρανα τελικά. Να μην μπορείς να απολαύσεις την ευτυχία που έχεις κατακτήσει. Να προσπερνάς τα ουσιαστικά και να φθείρεσαι από τα επουσιώδη. Να μη βλέπεις τα πολύτιμα δώρα της ζωής και να φθονείς αυτό που έχει ο άλλος. Τι κρίμα, κατέληξα με λύπη.

Αμέσως μετά, όμως, κατάλαβα πως είχα ήδη την ηρωίδα για το καινούργιο μου βιβλίο. Την έβλεπα κιόλας μπροστά μου με τα μάτια της φαντασίας. Φυσικά είχε διαφορετικό όνομα και επάγγελμα, διαφορετική διαδρομή και καμία σχέση με τη γυναίκα που με ενέπνευσε να την πλάσω. Βασανιζόταν, όμως, από την ίδια αρρώστια. Την απληστία.

Δεν ξαναείδα την πραγματική «Στεφανία». Έπειτα από αρκετό καιρό, όμως, έμαθα πως είχε παρατήσει τη δουλειά της, για να πετύχει κάτι «ακόμα καλύτερο», κι ότι τώρα πια ήταν άνεργη.
Όπως θα διαβάσετε στο βιβλίο, και η δική μου Στεφανία τιμωρήθηκε, και μάλιστα ακόμα πιο σκληρά. Μερικές φορές το τίμημα για να ξεχωρίζεις και να εκτιμάς αυτά που αξίζουν στ’ αλήθεια στη ζωή είναι τεράστιο.

Άραγε η πραγματική «Στεφανία» έμαθε κάτι;