Η απρόσμενη συνάντηση δυο γυναικών γίνεται αφορμή μιας δυνατής, ειλικρινούς φιλίας, που οδηγεί σε αυθόρμητες εξομολογήσεις και αποκαλύψεις καλά κρυμμένων τραυματικών μυστικών.
Η Ελισάβετ και η Μαρίνα, δυο γυναίκες διαφορετικής ηλικίας, ξεδιπλώνουν τις μνήμες τους, αποκαλύπτουν η μια στην άλλη συγκλονιστικά βιώματα, τραγικές εμπειρίες, αλήθειες ανομολόγητες και λάθη ακούσια ή εκούσια που κρατούσαν για χρόνια θαμμένα. Η πικρή παιδική τους ηλικία, οι πληγές και οι φοβίες της εφηβικής, οι δυσκολίες και οι τραγικές απώλειες της ενήλικης είναι τόσο κοινές και τόσο διαφορετικές που τις ξαφνιάζουν και τις προβληματίζουν. Η έλλειψη της μητρικής αγάπης τραύμα βαθύ, ανεπούλωτο.
Στα πόδια της, τις περισσότερες ώρες της μέρας, καθόταν ένα κοριτσάκι με καστανά μαλλιά και μάτια γεμάτα απορία και προσμονή. […] Περίμενε να απλωθεί εκείνο το μαρμαρωμένο χέρι να της ανακατέψει τα μαλλιά, να της χαϊδέψει τρυφερά το μάγουλο. Θα σήκωνε τότε το κεφάλι της η Μαρίνα, θα έλεγε «σ’ αγαπώ, μαμά», και θα γέμισε φιλιά το χέρι που την άγγιξε.
Τα βιώματα των δυο γυναικών –λεκτική, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση– μοιάζουν, οι συνθήκες που τα γέννησαν, καθώς και οι χαρακτήρες των δυο γυναικών διαφέρουν, γι’ αυτό και τα αντιμετωπίζει διαφορετικά η καθεμία. Τα βήματα της Μαρίνας ασταθή, της Ελισάβετ σταθερά, σίγουρα και μετρημένα.
«Πώς τα κατάφερες; Το ξεπέρασες;» Δέος έκρυβε η φωνή της Μαρίνας.
Έμεινε για λίγο σιωπηλή η Ελισάβετ, σαν να σκάλιζε την αλήθεια της, σαν να έψαχνε τις κατάλληλες λέξεις. «Επιβίωση το λένε θαρρώ», απάντησε τέλος. «Όταν πάρεις την απόφαση να επιβιώσεις σε έναν κόσμο εχθρικό, όπου δεν υπάρχει κανένας δικός σου να ακουμπήσεις, ένα χέρι να πιαστείς, τότε πιάνεσαι από τον εαυτό σου. Αν εκείνος αντέξει τα δύσκολα, τότε μπορείς να τα καταφέρεις…»
Τι είναι αυτό που κάνει τη μεγαλύτερη γυναίκα, την Ελισάβετ, δυνατή και ορθολογίστρια; Η απόφασή της να παλέψει για να ξεφύγει από τη μοίρα που της έταξαν οι άλλοι ή οι συγκυρίες της ζωής; Είναι μόνο η επιβίωση που την αναγκάζει να ριχτεί στη βιοπάλη ή και «η ανάγκη της να αποκτήσει δικιά της ταυτότητα», όπως η ίδια ομολογεί, που σφυρηλατεί τον δυνατό της χαρακτήρα, ώστε αποφασίζει να μην αφήσει κανέναν να βιάσει την αξιοπρέπειά της;
Με κατανόηση και αγάπη η Ελισάβετ βοηθά τη νεότερη Μαρίνα να αντιμετωπίσει το παρελθόν της, να κλείσει τους λογαριασμούς της μαζί του, να κοιτάξει μπροστά και να κάνει τα αναγκαία βήματα προς το μέλλον.
«Δεν υπάρχουν λάθη όταν προσπαθούμε, Μαρίνα μου, εμπόδια υπάρχουν και δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσουμε, να τα αφήσουμε πίσω μας. Αυτή είναι και η ομορφιά της προσπάθειας».
Και η προσπάθεια καρποφορεί. Αναγκάζει τη Μαρίνα να ανοίξει μάτια και μυαλό και να παραδεχτεί τα λάθη και τις αδυναμίες της. Η όλη διαδικασία δεν αφήνει ανεπηρέαστη την Ελισάβετ. Ανοίγουν και οι δικοί της ορίζοντες, αλλάζει η οπτική της, κάνει τα βήματα που την οδηγούν στην ολοκλήρωση, στην πληρότητα. Ξαναβρίσκει τη χαρά και τα χρώματα της ζωής που είχε ξεχάσει.
Είναι τόσο καταλυτική η δύναμη της φιλίας και της αγάπης, που μπορεί να γκρεμίσει τοίχους και αδιέξοδα, να μας δείξει τον δρόμο; Να μας οδηγήσει από το σκοτάδι στο φως, από τον εφιάλτη στο όνειρο;
Σ’ αυτό το ταξίδι ειλικρίνειας, το μπορεί. Βγάζει στην επιφάνεια πικρίες, λάθη, ενοχές και ανομολόγητες αλήθειες, που συντρίβονται κάτω από το φως της αυτογνωσίας, της αποδοχής και της συγχώρεσης.
