«Ο Θεός σάς ευλόγησε πάρα πολύ και χάρισε στους Έλληνες έναν Πορφύριο! Σαν τον Γέροντα Πορφύριο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλος σ’ ολόκληρο τον κόσμο!» (Άγιος Σωφρόνιος του Έσεξ)
Ο Άγιος Πορφύριος υπήρξε η εντυπωσιακότερη οσιακή ύπαρξη της εποχής μας, ίσως και όλων των εποχών! Ο Θεός τον κράτησε κοντά μας για ογδόντα έξι χρόνια, αλλά πνευματικά στο διηνεκές! Υπήρξε ένα φως που έλαμψε στην εποχή μας και δέσποσε σχεδόν σε όλο τον αντιφατικό εικοστό αιώνα (1906-1991).
«Ο Θεός ήθελε να φυτεύσει έναν Άγιο μέσα στην καρδιά της Αθήνας, ενόψει των φοβερών γεγονότων τα οποία ακολούθησαν κατά τη δεκαετία του 1940 και επέκεινα», μας ανέφερε ο ψάλτης του στην εκκλησία της Πολυκλινικής Φώτης Παπαγεωργίου.
Περπάτησε ανάμεσά μας στην Ομόνοια, στο κέντρο της Αθήνας, στο πιο πολύβουο μέρος της πόλης. Τριάντα τρία χρόνια «σαν μια μέρα»! «Εκεί, όπου με είχε φέρει ο Θεός», στην Πολυκλινική Αθηνών, μέσα στον πόνο από τις αρρώστιες και τον θάνατο. Απαρατήρητος στους πολλούς. «Παπά μου, δε σε είδαμε, δε σε γνωρίσαμε. Πω, πω, πω, εμείς να σ’ έχουμε τόσα χρόνια και να μη σε ξέρουμε!» Ο πρόεδρός της Αμίλκας Αλιβιζάτος χαιρόταν για την επιλογή του: «Βρήκα παπά τέλειο, όπως τον θέλει ο Χριστός!»
«Αυτά που διαβάζουμε στα Συναξάρια, στους Βίους Αγίων και μένουμε κατάπληκτοι, τα ζούσαμε, συνέβαιναν δίπλα μας, διότι ο γέρων Πορφύριος ήταν ένας ζωντανός Άγιος».
«Αφορισμένος εκ κοιλίας μητρός», δέχθηκε «παιδιόθεν» στην Εύβοια την άνωθεν κλήση του. Δωδεκάχρονος, κρυφά από τους γονείς του, βρέθηκε το 1918 στο Άγιο Όρος, στη δύσβατη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων. «Εγώ έχω κάνει στην έρημο. Έχω αγωνιστεί. Νηστείες, κακουχίες, αγρυπνίες, γυμνότητα. Εγώ είχα χύσει αίμα!» Σχεδίαζε να μείνει για πάντα εκεί, όπως το μοναχικό αηδονάκι που «έψελνε» στην Κερασιά. Μια σοβαρή αρρώστια, όμως, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την αγαπημένη του έρημο. «Ο Θεός τον βλέπει ικανό για την εκτέλεση δύσκολης αποστολής. Τον στέλνει σε άλλους χαμένους, στα “απολωλότα πρόβατά Του” στον κόσμο. Τον στέλνει σ’ εμάς»!
Η αγάπη του εκτεινόταν προς όλους, στα πέρατα της γης. Δε φοβόταν να πάει ακόμα και στους οίκους ανοχής για να μεταλαμπαδεύσει φως Χριστού. Τα κορίτσια των οίκων έλεγαν πως είναι ο «δικός μας παπάς»! «Εγώ ήθελα να πάω να ζήσω μαζί με τους χίπηδες στα Μάταλα, χωρίς, βέβαια, αμαρτίες!» Υψηλοί επισκέπτες πήγαιναν κοντά του: ο πρόεδρος της Ακαδημίας, ο πρύτανης, καθηγητές πανεπιστημίου από όλες τις σχολές, επίσκοποι κ.λπ. «Συγκλονιστικές ήταν οι στιγμές όταν έβλεπες τους μεγάλους χειρουργούς της Πολυκλινικής να κατεβαίνουν στον Γέροντα, να ζητούν την ευχή και την οδηγία του, να τον καλούν στα δύσκολα χειρουργεία!»
Ο λόγος του γλυκός, βαθύτατα θεολογικός, ποιητικός, σαν μυθιστόρημα. Το χάρισμά του «μοναδική περίπτωση»! Αποκάλυπτε στους επισκέπτες του, με το άγγιγμα του χεριού και πιάνοντας τον σφυγμό τους στον καρπό, το όνομα και το μέρος τους, την ψυχή τους. «Έβλεπε»: μέσα στο ανθρώπινο σώμα τα όργανα και τη λειτουργία τους, σκηνές αιώνων πριν, στα βάθη της γης, την αθέατη πλευρά της σελήνης!
«Τα σημάδια της αγίας βιωτής του υποθήκες για ολόκληρη τη γενιά μας!» Ο δροσερός πνευματικός αγέρας του άρχισε να πνέει. Παραδίνουμε στον άνθρωπο του κόσμου τον βίο και το έργο ενός που αγάπησε και παρηγόρησε τον κόσμο. Και υποσχέθηκε ότι μετά την κοίμησή του θα είναι πιο κοντά μας. Ο πολύς κόσμος περιμένει τον Άγιο Πορφύριο!
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν. ΦΟΥΚΑΔΑΚΗΣ κατάγεται από την παχιά Άμμο Ιεράπετρας. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου συνάντησε μεγάλους δασκάλους (Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, Ν. Νησιώτης, Ν. Μπρατσιώτης, Κ. Παπαπέτρου κ.ά.) και σπουδαίους συμφοιτητές. Επίσης