Τα μυθιστορήματά σας έχουν πάντα στο επίκεντρό τους μια υπέροχη ιστορία αγάπης. Τι είναι αυτό που σας τραβάει στο θέμα της αγάπης;
Δεν έχω ιδέα! Δεν είμαι πολύ ρομαντική ως άνθρωπος. Υποθέτω, όμως, ότι η αγάπη είναι αυτό που μας ωθεί να κάνουμε τα πιο απίθανα πράγματα – το συναίσθημα που μπορεί να μας ανεβάσει ή να μας ρίξει ψυχολογικά, να μας αλλάξει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Είναι πάντα ενδιαφέρον να γράφεις για τη δύναμη των συναισθημάτων. Επιπλέον, είμαι πολύ φοβητσιάρα για να γράψω ιστορία τρόμου.
Έχετε κλάψει ποτέ γράφοντας κάποια σκηνή στα βιβλία σας;
Πάντα κλαίω. Αν δεν κλάψω γράφοντας μια συγκινητική σκηνή, ξέρω μέσα μου ότι δεν είναι επιτυχημένη. Θέλω ο αναγνώστης να αισθάνεται κάτι διαβάζοντας, και μόνο αν κάνω τον εαυτό μου να κλάψει ξέρω ότι το έχω καταφέρει αυτό. Παράξενος τρόπος να βγάζεις το ψωμί σου.
Όταν πλάθετε τους χαρακτήρες σας, τους προσδίδετε ποτέ χαρακτηριστικά γνωστών σας;
Ναι, αλλά συχνά ακούσια. Ευτυχώς όταν περιγράφεις κάποιο αρνητικό χαρακτηριστικό, οι άνθρωποι σπάνια αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους. Πάντως συνήθως οι ήρωές μου φέρουν δικά μου χαρακτηριστικά, τα οποία διογκώνω έως ότου γίνουν δικά τους. Η Λου (από το ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙΣ ΕΣΥ), για παράδειγμα, περιέχει στοιχεία του χαρακτήρα που πιθανώς να διαμόρφωνα αν παντρευόμουν τον άντρα που αρραβωνιάστηκα στα δεκαεπτά μου. Η ζωή μου θα ήταν τελείως διαφορετική.
Απόσπασμα από συνέντευξη της Τζότζο Μόις στο www.bookbrowse.com