Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη: Έτσι ακριβώς γεννήθηκε το «Μην πιστεύεις στην αλήθεια»

Μια λέξη, μια πρόταση, μια είδηση, κάποιες αναμνήσεις, κάτι, οτιδήποτε, που πέφτει στην αντίληψή μου έτσι στα ξαφνικά, από το πουθενά, χωρίς να το περιμένω, μπορεί να με συγκλονίσει. Και να μεταμορφωθεί μεμιάς σε χείμαρρο ορμητικό. Χείμαρρο που με προσκαλεί να κρατήσω την ανάσα μου για να βουτήξω μέσα του, να ψαχουλέψω τον βυθό του για να βρω αλήθειες ζωής.  Και να ζωντανέψω ήρωες.

Με τα σωστά και τα λάθη τους. Με τις αλήθειες και τα ψέματα της ζωής τους. Βουτάω χωρίς να διστάσω, μέσα σε εκείνο τον χείμαρρο για να μπορέσω τελικά να στήσω ολόκληρο μυθιστόρημα.

Θυμάμαι πως βρισκόμουν στο σπίτι μου και άκουγα κάποιον σταθμό στο ραδιόφωνο.

«Είναι ποτέ δυνατόν να περάσατε κάτι τέτοιο;» ρώτησε ξαφνικά ένας δημοσιογράφος, μια γυναίκα. «Είναι ποτέ δυνατόν να σας είπαν τόσο φρικτά, τόσο ανελέητα ψέματα;»

Πάγωσα.

Και φυσικά έγινα ένα με το ραδιόφωνό μου. Κι άκουσα μια απλή καθημερινή γυναίκα, να διηγείται τα όσα βίωσε. Τα όσα πέρασε κι άντεξε.

Τα λόγια της με συγκλόνισαν.

Κάποιες λεπτομέρειες από την ιστορία της ζωή της, τα όσα τόλμησε να πει με την τρεμάμενη φωνή της αλήθειας της σε εκείνο τον δημοσιογράφο, απέκτησαν σάρκα κι οστά μέσα μου. Κι έγιναν σκέψεις και μετά λέξεις, προτάσεις.

Έτσι ακριβώς γεννήθηκε το «Μην πιστεύεις στην αλήθεια», το δεύτερο μυθιστόρημα της συγγραφικής μου καριέρας. Που κυκλοφορεί και πάλι σε αναθεωρημένο από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Προσπάθησα να τη νιώσω την ηρωίδα μου, γράφοντας. Προσπάθησα να φανταστώ την τραγικότητα των στιγμών της.

Δύσκολο. Πολύ δύσκολο.

Κάποια στιγμή πάγωσα. Κάποια στιγμή σταμάτησα να γράφω. Ακόμα και να σκέφτομαι την ιστορία.

Και τότε αποφάσιζα να «παίξω» ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου.

Τον πίεσα να μην πιστέψει την αλήθεια της ζωής εκείνης της γυναίκας. Γιατί αν δεν έπαιζα εκείνο το παιχνίδι, γιατί αν δεν προσπαθούσα να μην πιστέψω την αλήθεια της ζωής της ηρωίδας μου, δε νομίζω πως θα μπορούσα να ολοκληρώσω το βιβλίο. Μόνο έτσι κατάφερα να ταξιδέψω μαζί της. Μόνο έτσι κατάφερα να τη δικαιολογήσω.

Και να τη βοηθήσω να συνεχίσει τη ζωή της.

Δεν είναι δυνατόν να χώνεσαι στο πετσί μιας γυναίκας που διέπραξε, άθελά της, μια τόσο φρικτή, τόσο αποτρόπαια πράξη, αν δεν προσπαθήσεις να μην την πιστέψεις.

Προσπάθησα να φανταστώ πως γράφω κάποιο παραμύθι. Αυτή τη φορά όμως όχι για παιδιά, αλλά για μεγάλους.

Έτσι έγινε πιο εύκολο.

Κι έτσι ανακάλυψα πανεύκολα και τον τίτλο του βιβλίου. Παρόλο που σε κάθε μυθιστόρημά μου, παλεύω καιρό για να βρω τον κατάλληλο τίτλο, αυτή τη φορά, γεννήθηκε μεμιάς.

«Μην πιστεύεις στην αλήθεια», έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου, έλεγα και ξανάλεγα στην ίδια την ηρωίδα μου.

Για να μπορέσει να αντέξει.

Για να μπορέσω να ηρεμήσω κι εγώ, να την νιώσω, να καταλάβω τις πράξεις της, να χωθώ στη ζωή της, να τη διηγηθώ, να της προσφέρω λύτρωση…

Το «Μην πιστεύεις στην αλήθεια», είναι μια περιπέτεια ψυχής. Η ιστορία της ζωής μιας γυναίκας που βασίστηκε πάνω στα ψέματα. Και τρομάζω στ’ αλήθεια γράφοντας για τους ήρωες μου, όταν αντιλαμβάνομαι πόσα διαφορετικά μονοπάτια μπορεί να ακολουθήσει η ζωή ενός ανθρώπου, όταν του έχουν αποκρύψει απλά και μόνο μια κάποια αλήθεια. Ακόμα και μια μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια μπορεί να αλλάξει τη ρότα μιας ζωή μας.

Και ναι, η γραφή τελικά είναι μαγική. Είναι μαγική η περιπλάνηση στον χαρακτήρα, στην προσωπικότητα κάθε ήρωα, στα άδυτα της ψυχής του, με στόχο την κάθαρση…