Δεν είμαι εγώ αυτή που επινοεί τα πρόσωπα των βιβλίων μου. Αντίθετα, οι ήρωές μου έρχονται μόνοι τους σιωπηλά, με τον τρόπο και στον χρόνο που διαλέγουν οι ίδιοι, και κινούνται μέσα στις ιστορίες μου ιδιότροποι, παράξενοι και προπαντός απειθάρχητοι. Δε μένει, λοιπόν, σε εμένα άλλο απ’ το να προσπαθήσω να τους ακολουθήσω καταπόδας στο προσωπικό τους ταξίδι μέσα απ’ τις χαρές τους, τους ενθουσιασμούς τους, τις απογοητεύσεις τους, τις δυστυχίες τους.
Κάποιοι από αυτούς τους ήρωες γεννιούνται με εσωτερική δύναμη που εκδηλώνεται ως χαρά της ύπαρξης, ενθουσιασμός, αισιοδοξία. Αυτοί οι συγκεκριμένοι γνωρίζουν τον τρόπο ν’ αντιμετωπίζουν τις πιο δύσκολες καταστάσεις και τους πιο σοβαρούς κινδύνους της ζωής. Ασφαλώς και αυτοί υποφέρουν, φοβούνται, αγωνιούν, αλλά δεν εγκαταλείπονται στην απόγνωση, ψάχνουν λύσεις και στο τέλος βρίσκουν διεξόδους. Κάποιοι άλλοι γεννιούνται δίχως πίστη κι ενθουσιασμό για τη ζωή. Αυτοί οι ήρωες που δεν έχουν πάθος για ζωή, που δεν ξέρουν ν’ αγαπούν, δεν ξέρουν και να ονειρεύονται, δεν ξέρουν και να δίνουν και δεν αφήνουν τίποτα στο πέρασμά τους μέσα απ’ τις σελίδες του μυθιστορήματος. Άλλοι πάλι γκρινιάζουν συνεχώς, κριτικάρουν όλους και όλα, και καταλήγουν να γίνουν ενοχλητικοί και πληκτικοί. Όλοι οι ήρωες όμως ανεξαιρέτως έχουν λόγο ύπαρξης στα μυθιστορήματά μου, ακόμα και όσοι δεν είναι συμπαθητικοί, λογικοί ή συνετοί, όπως εγώ θα ήθελα, και συχνά μάλιστα είναι εντελώς αντιπαθητικοί και ανυπόφοροι για τον αναγνώστη.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν κάποια κεντρικά πρόσωπα αυτού του μυθιστορήματος. Με βασάνισαν απ’ την αρχή μέχρι το τέλος της Επιστροφής, που αποτελεί το πρώτο αυτοτελές μυθιστόρημα μιας σειράς με υπέρτιτλο Οι κόρες της Ελλάδας. Πρόκειται για μια μυθιστορηματική σειρά από γυναίκες Ελληνίδες, μέσα απ’ τη ζωή και τις περιπέτειες των οποίων δίνεται η «τοιχογραφία» των τελευταίων διακοσίων χρόνων της ιστορίας μας.