Η Μάρω Κερασιώτη γράφει για τους ήρωες του νέου της βιβλίου ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ

Έχω συνηθίσει να παρατηρώ τα άψυχα, τη φύση, τους ανθρώπους. Προσπαθώ να διακρίνω τις λεπτομέρειες που κάνουν τα αντικείμενα ιδιαίτερα, τα σχήματα και τους ήχους, τα χρώματα και τις μυρωδιές που μόνο η φύση χαρίζει. Όσο για τους ανθρώπους, μου αρέσει να μελετάω τις κινήσεις και τις συμπεριφορές, την εκφορά του λόγου, τη χροιά της φωνής, όσα λένε κι όσα δε λένε ‒αλλά εννοούν ή υπαινίσσονται‒ την ένταση ή την απάθεια στη ματιά τους και τη γλώσσα του σώματος, που σχεδόν ποτέ δε λέει ψέματα. Αποθησαυρίζω την εντύπωση που μου προκαλούν οι θόρυβοι και η μουσική, η νεκρική σιωπή του βυθού, το κύμα που σκάει στην ακτή ή στην προκυμαία, η βροχή που χτυπάει στα τζάμια και ρέει στα λούκια, το χιόνι που πέφτει, αδιαφορώντας για τους νόμους της βαρύτητας, το ξάφνιασμα που προκαλεί ένα απρόσμενα δυνατό γέλιο, ένας κεραυνός.

Και ύστερα;

       Παραγγείλτε το βιβλίο!

Στην ησυχία του εργαστηρίου, τις πολλές ώρες της απομόνωσης που απαιτεί η τέχνη μου, με ένα κομμάτι πηλό στα χέρια ‒το ταπεινό υλικό που έχει υπάρξει ο πιστότερός μου σύντροφος τα περισσότερα από τα ενήλικα χρόνια της ζωής μου‒ έρχονται ακάλεστες στη σκέψη μου ιστορίες και γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, συμπεριφορές και συνομιλίες και η μοναδική λέξη «Αν…» ή «Αν δεν…» που με τη δύναμη του υποθετικού μπορεί να ανατρέψει τα πάντα. Τότε ξέρω πως είναι η ώρα να αφήσω τον πηλό στην υγρασία του, να φτιάξω καφέ και με τα χέρια στον υπολογιστή να αφήσω τις λέξεις να με παρασύρουν στην απόλαυση του γραπτού λόγου. Είναι η ώρα που οι ήρωές μου θα αποκτήσουν υπόσταση, οι πράξεις τους θα αυτονομηθούν και τα συναισθήματά τους θα επηρεάσουν τη διάθεσή μου. Ώσπου να τελειώσει κι αυτή η συγγραφική περιπέτεια, η ζωή τους θα μπαίνει στη ζωή μου.

Στο τελευταίο μου μυθιστόρημα φωτίζονται η ζωή και οι σχέσεις μιας θεωρητικά «καλής» οικογένειας. Αυτές που είναι στέρεες και ανθεκτικές, αλλά και οι άλλες, εκείνες που κρέμονται από μια κλωστή, κι αυτή αόρατη. Αυτές που κάνουν τη ζωή δύσκολη στη μάνα και στην κόρη, στον πατέρα και στα αγόρια και, τέλος, στο ζευγάρι, που κάποια μέρα συνειδητοποιεί πως αυτή η σχέση δεν είναι σαν τις προηγούμενες, μιας και η φθορά έχει επιτελέσει ήδη το έργο της.

Σχέσεις που κατευθύνονται από την αλαζονεία της κτητικότητας, συγγενικοί δεσμοί που δεν εξασφαλίζουν την ύπαρξη κοινής λογικής. Υποχρεώσεις που γίνονται βαρίδια, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι που αλλάζουν ρόλους. Άνθρωποι μπλεγμένοι στα δίχτυα της καθημερινότητας που δεν ξυπνούν παρά μόνο την ώρα της ρήξης.

Στις Σχέσεις απιστίας η Ηλέκτρα, η Διδώ και η Δάφνη, ο Σταύρος και τα αγόρια πνίγονται σ’ έναν βάλτο δύσκολων σχέσεων. Η μάνα με την κόρη μετά βίας κρατούν τα προσχήματα, ο πατέρας δε θέλει να καταλάβει ότι τα παιδιά έχουν γίνει άντρες και επιμένει να παραγνωρίζει πως η πατρική εξουσία κάποτε καταρρέει και τελειώνει με τη ρήξη και τη φυγή.

Η παντοδύναμη καθημερινότητα που ισοπεδώνει τα πάντα ισχύει για όλους. Οι σχέσεις που ξεφτίζουν, αλλά δυσκολεύονται να σπάσουν, το ίδιο. Η ευμάρεια που δεν εξασφαλίζει χαρά είναι κατά έναν τρόπο σύμβαση, η πολυτελής επιφάνεια που κρύβει τα βρόμικα μυστικά της κάτω από το χαλί, ένα κλισέ που στην πραγματική ζωή συναντάμε συχνά.

Παρ’ όλα αυτά, είναι γεγονός ότι κάποια στιγμή η ώρα της αλήθειας έρχεται για όλους, και εφόσον τρέχει η ζωή, τίποτα δεν τελειώνει. Μήπως τότε είναι η ώρα να διεκδικήσει καθένας για τον εαυτό του ένα όνειρο;

Όλες οι ιστορίες έχουν ειπωθεί. Αλλά καθεμιά είναι μοναδική, επειδή οι άνθρωποι και οι καταστάσεις είναι μοναδικές, και οι συμπτώσεις συμβαίνουν μόνο μία φορά.