Βουτήξτε κι εσείς «Στην Αγκαλιά του Ήλιου», της Ρένας Ρώσση-Ζαΐρη

Βουτάς «Στην Αγκαλιά του Ήλιου» και συναντάς τη Βαλέρια. Χορεύτρια στη Λυρική Σκηνή είναι η ηρωίδα μου. Και κλέφτρα μαζί. Κλέβει χρυσαφικά. Είναι άραγε μια μοντέρνα θηλυκή έκδοση του Ρομπέν των Δασών ή μια κακοποιός;

Μάτια θάλασσες έχει ο ήρωάς μου, ο Νικόλας, ο γιος της Ηλιογέννητης Αρετούσας και του καπετάν Μιχάλη. Και μια αστείρευτη φαντασία, που τον βοηθάει να ερμηνεύει κάθε τι γύρω του. Διαλέγει να γίνει αστυνομικός. Δίχως να διστάσει σταλιά. Γνωρίζει τη Βαλέρια. Ανάμεσά τους γεννιέται ένας έρωτας φωτιά! Και τότε είναι που η ζωή τον αναγκάζει να τη συλλάβει…

Βουτάς «Στην Αγκαλιά του Ήλιου» και βρίσκεσαι στο παρελθόν. Σε εκείνη τη ματωμένη άνοιξη του 1941, τότε που ξεκινάει η Μάχη της Κρήτης. Τότε που οι Γερμανοί επιχειρούν να καταλάβουν το νησί.

Η Ελισσώ πολεμάει ενάντια στους Γερμανούς σαν παλικάρι. Πιάνεται αιχμάλωτη σε μια συμπλοκή κοντά στο αεροδρόμιο του Μάλεμε. Ο Νικολάους είναι αξιωματικός των Γερμανών αλεξιπτωτιστών. Αποστολή του τάγματός του, η κατάληψη της Κρήτης.

Ελεύθερος φυλακισμένος ο έρωτας θεριεύει μέσα σε μια σπηλιά με απόκοσμη ομορφιά. Στα χρόνια του πολέμου. Στο Ακρωτήρι. Κι όλα μπερδεύονται κι όλα χορεύουν πεντοζάλη, ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Η δυνατή ενέργεια της Κρήτης παρασύρει. Πλημμυρίζουν φως και χρώματα τα μάτια, μαγεύουν οι μυρωδιές. Γιατί η Κρήτη είναι έρωτας.

Θυμάμαι πως έγραφα και πάλευα απεγνωσμένα να ζωντανέψω «ήλιους». Έγραφα, έγραφα και άκουγα να ουρλιάζουν μέσα μου τα λόγια του λατρεμένου, Νίκου Καζαντζάκη.

Χώθηκε μεμιάς ο Ερωτόκριτος στις σελίδες του βιβλίου μου, μα και η Αρετούσα και ο καπετάν Μιχάλης. Χώθηκαν και ήρωες που θυσιάστηκαν για την αγάπη τους. Κι άλλοι, άλλοι πολλοί. Μια Ρωσίδα αριστοκράτισσα, μια μυστική αστυνομικός, μια γυναίκα που κρυώνει συνέχεια, ένα Τέρας που αγαπάει τις κόκκινες φλοκάτες.

Κι ένα πτώμα στον Άγιο Νικόλαο. Πεταμένο στη Λίμνη… Το ίδιο το μυθιστόρημα με οδήγησε σε μια αληθινή ερωτική ιστορία. Στον έρωτα μιας Κρητικοπούλας κι ενός Γερμανού. Σε εκείνα τα πονεμένα, τα δυσβάσταχτα, τα χρόνια του πολέμου. Με βοήθησε να ακολουθήσω τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη. Να γράψω για τους ανθρώπους, τους πολύτιμους εκείνους ανθρώπους, που χώνονται ξαφνικά στη ζωή μας κι ύστερα φεύγουν. Εξαφανίζονται.

Στις πιο μικρές στιγμές μας μαζί τους όμως, ζούμε ολόκληρη τη ζωή μας. Το βιβλίο μου το αγκαλιάζει ο Άγιος Νικόλαος, η Λίμνη του, η Χώρα Σφακίων, το Ελαφονήσι. Το αγκαλιάζει μια Κρήτη λουσμένη στο φως, πνιγμένη στο δίκταμο, στο θυμάρι, στο φασκόμηλο, στη ρίγανη.

Μα και η Αγλαντζιά, η Πάφος, η πλανεύτρα Λάρνακα, η Ηλιοφίλητη Λεμεσός, το δάσος της Αθάλασσας. Λούζονται με το φως του χρυσοπράσινου νησιού οι ήρωές μου, γεμίζουν δύναμη. Γιατί στην Αθήνα, τους περιμένουν κλεπταποδόχοι, έμποροι ναρκωτικών, πληρωμένοι φονιάδες…

Βουτήξτε κι εσείς «Στην Αγκαλιά του Ήλιου» ταξιδέψτε πρώτη θέση με το Οριάν Εξπρές της καρδιάς σας. Χορέψτε πεντοζάλη, συντροφιά με τα συναισθήματά σας, συντροφιά με τις λέξεις. Σε μια εποχή που έχει απόλυτη ανάγκη να αποδείξει πως η αγάπη δεν είναι μόνη της. Γιατί στ’ αλήθεια αξίζει να γίνουμε ήλιοι, για να φωτίσουμε τους σβησμένους ήλιους των άλλων…